ေရႊပြဲလာတုိ႕၏ အားေပးမႈ

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္ေန႕မွစ၍ လက္မွတ္ေစာင္ေရေပါင္း ေစာင္ တိတိ ေရာင္းခ်ခဲ့ရၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

Sunday, April 13, 2008

ေသျခင္း

လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေသတာကုိ ေမ့ေနၾကတယ္ ။ ကုိယ့္ေဘးက ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္း ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ေၾကြလြင့္သြားရင္ေတာင္မွ အသုဘ လုိက္ပုိ႕ရင္ေတာင္မွ ေသတာနဲ႕ ကုိယ္နဲ႕မဆုိင္သလုိ ၊ လားလားမွ မအပ္စပ္သလုိ လုိက္ပုိ႕ၾကတယ္ ။ ေၾသာ္ အျပန္လမ္းမွာေတာင္ တခ်ိဳ႕ တဟီးဟီး၊ တဟားဟား လုပ္တတ္ၾကေသးရဲ႕ ။

ထူးျမတ္က tag လုိက္လို႕ ဒီပုိစ့္ကုိ ေရးျဖစ္တာ ဆုိေပမဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးပါမယ္လုိ႕ စဥ္းစားထားတယ္ ။ ဒီေန႕ေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ပါေနလုိ႕ ေရးျဖစ္ပါတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိ ေသရမယ္ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္လုိ႕ မရေသးဘူး ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သူေဌးႀကီးျဖစ္ခ်င္တာနဲ႕ ၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ၿပီး ဘယ္လုိ ယာဥ္ႀကီးကုိ တီထြင္တာနဲ႕ ၊ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ဓာတ္ခြဲခန္းထဲမွာ ဘယ္လုိ စမ္းခ်င္တာနဲ႕ စိတ္ရွိတုိင္း စိတ္ကူးယဥ္ေပမဲ့ ေသတာကုိ တခါမွ စိတ္ကူးမယဥ္ဖူးဘူး ။

ေတြ႕ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ထဲက ေသတဲ့ ပံုစံေတြ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္ ။ A Walk to Remember ထဲမွာက မင္းသမီးက သူခ်စ္တဲ့ မင္းသားနဲ႕ အတူအေဖာ္လုပ္ရင္း အသက္ထြက္သြားတယ္ ။ Independent Day ထဲမွာ ဇုိးသမားတစ္ေယာက္က သူ႕မိန္းမနဲ႕ ကေလးေတြ ဓာတ္ပံုကုိ ၾကည့္ရင္း ပုဂံျပားပ်ံကုိ ဖင္၀င္ေဆာင့္ ... အဲ အဲ ... ပုဂံျပားပ်ံထဲက Energy Source ကုိ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႕ ထုိး၀င္ေဖာက္ခြဲပစ္လုိက္တယ္ ။ I, Robot ထဲမွာ ဥာဏ္ရည္တုဆုိင္ရာ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးက တုိက္ေပၚက ခုန္ခ်ၿပီး အေရးတႀကီး ကိစၥတစ္ရပ္ေပၚေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း မင္းသားကုိ အသိေပးလုိက္တယ္ ။ The Day after Tomorrow ထဲမွာ ၊ Vertical Limit ထဲမွာ သရုပ္ေဆာင္ေတြ သူငယ္ခ်င္း ေတာင္တက္ေဖာ္ေတြအတြက္ ကုိယ့္ႀကိဳးကုိယ္ ျဖတ္ခ်ၾကတယ္ ။ စာေရးသူကေရာ ဘယ္လုိ ေသမွာလဲ ။

စိတ္ကူးယဥ္တာပဲဟာ ၊ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ စိတ္ကူးပစ္လုိက္မယ္ဗ်ာ ။ ကဲ ကဲ ... စ ပါ ၿပီ ။

Princeton ရဲ႕ ေႏြဦးမနက္ခင္း ... ရာသီဥတုက အရမ္းကို သာယာတယ္ ။ ကုိလုိနီေခတ္ပံုစံ သိပ္မဆန္တဲ့ ၁၉ ရာစုကတည္းက ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္အုိကေလးက ေဆးသုတ္မွန္မွန္သုတ္ေပးတာေၾကာင့္ အေရာင္က လြင္ေနတုန္းပဲ ။ အိပ္ေရးပ်က္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ အရပ္ရွည္ရွည္ အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္ အိမ္ထဲက စာရြက္ေတြနဲ႕ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ဆုိးရင္း ေျပးထြက္လာတယ္ ။ ကားနားကုိေရာက္မွ ျပန္သတိရၿပီး အိမ္ဘက္ကုိျပန္ေျပး စာရြက္တစ္ရြက္ ျပန္ယူတယ္ ။ ျပန္အထြက္မွာ သူနဲ႕ ရြယ္တူေလာက္ရွိတဲ့ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ကိုလဲ အနမ္းေလး ေပးခဲ့ေသးတယ္ ။

ကားစက္ႏႈိးေတာ့ ကားက လြယ္လြယ္ပဲ ႏႈိးသြားတယ္ ။ ေဆာင္းတြင္းဆုိရင္ေတာ့ ႏႈိးရခက္ေပမဲ့ အခုေတာ့ ေဆာင္းကုန္ၿပီေလ ။ ငွက္ကေလး ၂ ေကာင္၊ ၃ ေကာင္လဲ ကားစက္ဖံုးေပၚ နားေနရာကေန လန္႕ၿပီးပ်ံေျပးသြားတယ္ ။ ေခ်ာင္းဆုိးျပန္တယ္ ။ အင္း ... ညက်ရင္ ေဆးေသာက္ၿပီးမွ အိပ္ရမယ္လုိ႕ စိတ္ကူးရင္း ကားကုိ ေမာင္းထြက္လုိက္တယ္ ။

Princeton တကၠသိုလ္ရဲ႕ တစ္ခုေသာ ခန္းမမွာ သခ်ၤာပညာရွင္ေတြ (အသံုးခ်၊ အင္ဂ်င္နီယာဆုိင္ရာ၊ သီ၀ရီဆုိင္ရာ) နဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာ သိပၸံ ပညာရွင္ေတြ (အခ်က္အလက္အေျခ ၊ ဘာသာစကား ၊ တြက္ခ်က္ျခင္းဆုိင္ရာ သီ၀ရီ ၊ Algorithm ၊ ဥာဏ္ရည္တု ... အုိ ... အစံုပဲ) လည္ပင္းတဆန္႕ဆန္႕ ၊ ေခါင္းတေမာ့ေမာ့နဲ႕ အေမွ်ာ္ႀကီး ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္ ။ သူတုိ႕အခ်င္းခ်င္းလဲ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ၊ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ျငင္းခုန္ေနၾကေသးတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီေန႕ ေဟာေျပာပြဲက ျပန္သြားရင္ ဆက္ရွင္းရမဲ့ ၊ ဆက္လုပ္ရမဲ့ ျပႆနာေတြကုိ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ စဥ္းစားေနၾကတယ္ ။

ခဏအၾကာမွာ သူတုိ႕ နည္းနည္း လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားတယ္ ။ တခ်ိဳ႕က ထိုင္ေနရာကေန ထၾကည့္ၾကတယ္ ။ ထၾကည့္သူတခ်ိဳ႕ကလဲ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႕ တံခါးေပါက္၀ဖက္ကို ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထုိင္ေနရာကပဲ လွည့္ၾကည့္ၾကတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ ... Clay Mathematical Institute က တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္ေတြ ေရာက္လာတာေလ လုိ႕လဲ ေျပာသံၾကားလုိက္ရတယ္ ။

အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႕လူက ကားေမာင္းလာတာမွာ တလမ္းလံုး ေခ်ာင္းေတြဆုိးလာတယ္ ။ ေနာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းဆုိးရံုတင္မကဘူး ရင္ဘတ္ထဲကပါ ေအာင့္လာတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကုိ တေလာကလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကသလုိပဲ ကားကုိ မရပ္မနား ေမာင္းလာတယ္ ။ ဒီေန႕မွ ရာသီဥတုကလဲ သာယာလုိက္တာ ။ ညေနက်ရင္ ေလွ်ာက္လည္မွပဲလုိ႕ သူေတြးလုိက္ေသးတယ္ ။ အေတြးမဆံုးခင္မွာပဲ ရင္ဘတ္က ေအာင့္လာျပန္တယ္ ။ မေန႕ညက ညနက္လုိ႕ ျဖစ္မယ္ ။ အသက္လဲ ႀကီးၿပီ ... ဒီေန႕ၿပီးရင္ အၿငိမ္းစားယူေတာ့မွပဲလုိ႕လဲ ေတြးမိေသးတယ္ ။ အမွန္ဆုိ သူအၿငိမ္းစားယူသင့္တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက ။

တကၠသိုလ္၀င္းထဲေရာက္ေတာ့ ေခါင္းက မုိက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ ကိစၥမရွိေလာက္ပါဘူးဆုိၿပီး စာရြက္ေတြယူၿပီး ခန္းမဆီကုိ သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္တယ္ ။ ေလွ်ာက္ရင္းေမာလာေတာ့ ရင္ဘတ္က ပုိေအာင့္လာသလုိပဲ ။ အဲဒါနဲ႕ ခဏနားတယ္ ။ ဒါလဲ မသက္သာဘူး ။ သူေမ့လဲသြားတယ္ ။

တခန္းမလံုးလဲ ဆူညံေနၿပီ ။ ၿဖီးတာပါကြာဆုိတဲ့ အသံကုိ ခပ္ငယ္ငယ္ ခပ္စြာစြာ ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဆီက စၾကားရတယ္ ။ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဆိုတဲ့ အသံေတြ ပုိဆူညံလာတယ္ ။ မေစာင့္ႏုိင္သူတခ်ိဳ႕ ခန္းမကုိ စြန္႕ခြာစ ျပဳၿပီ ။ ေစာေစာက ရုပ္ရုပ္သဲသဲ ၾကားထဲက ေရာက္လာတဲ့ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္ေတြလဲ နာရီကုိ ၾကည့္ကုန္ၾကၿပီ ။ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕က အျပင္ထြက္ၿပီး ေမွ်ာ္တယ္ ။ ခန္းမထဲမွာ လူေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့လာတယ္ ။ အဲဒီမွာ ...

လူတစ္ေယာက္ ေျပး၀င္လာတယ္ ။ စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႕ ထၾကည့္ၾကတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ျခင္း အေရာင္ေတြ လႊားကနဲ ေျပးသြားတယ္ ။ ေျပးလာသူကေျပာတယ္ ပါေမာကၡကို ႏွလံုးေရာဂါနဲ႕ Princeton ေဆးရံုကို တင္ပုိ႕လုိက္ရလုိ႕ ဒီေန႕ ေဟာေျပာပြဲ ဖ်က္လုိက္ေၾကာင္း ေျပာတယ္ ။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာလဲ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြနဲ႕ ။ ဘယ္မွာလဲ ၊ ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲ စတဲ့ ဘကုန္းေမးခြန္းေတြ ေျပာင္းဆန္သြားတယ္ ။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ သူလဲက်သြားတယ္ဆုိတဲ့ ေနရာကုိ အေမာတေကာ ေျပးၾကတယ္ ။

ေျပးေပမဲ့လဲ ေနာက္က်သြားၿပီ ။ ျမက္ခင္းကုိ ေရျဖန္းတဲ့ ေရပန္းတန္ခုိးနဲ႕ ေရစုိေနတဲ့ စာရြက္ေတြကုိ အမႈိက္သိမ္းတဲ့ စည္ပင္၀န္ထမ္းက တံျမက္စည္းလွည္းေနတယ္ ။ ေရစုိေနေတာ့ စာရြက္ေတြက ခ်က္ခ်င္းပါမလာဘူး ၊ တခ်ိဳ႕လဲ စုတ္ၿပဲကုန္တယ္ ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေလလြင့္ၿပီး အနီးက ေရကန္ထဲကုိ က်ကုန္တယ္ ။ ေျပးလာတဲ့ လူအုပ္ကုိ ျမင္ေတာ့ စည္ပင္၀န္ထမ္းလန္႕သြားတယ္ ။ ဟုိလူအုပ္ႀကီးကလဲ သူ႕ကုိ လက္ညိဳးထုိးၿပီး အမ်ိဳးစံု ေအာ္ဟစ္လာတာကုိး ။ လန္႕သြားေတာ့ အမႈိက္ေတြမသိမ္းလုိ႕ ဆူေတာ့မယ္ထင္ၿပီး ျမန္ျမန္လွဲတယ္ ။ သူကလွဲေလ ၊ ဟုိလူအုပ္ႀကီးက ေအာ္ေလ ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရကန္ထဲက်သြားတဲ့ စာရြက္ပုိင္းေတြ ရသေလာက္ကို လူအုပ္ႀကီးထဲက ခပ္ငယ္ငယ္ ဘြဲ႕လြန္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က ဆင္းဆယ္ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ကလဲ အမႈိက္ပံုးထဲ ႏိႈက္ၿပီးေတာ့ စာရြက္ေတြ ျပန္ရလုိရျငား ႀကိဳးပမ္းၾကတယ္ ။ ေလလြင့္ေနတဲ့ စာရြက္ေတြကုိ ေခါင္းေျပာင္ေနတဲ့ လူႀကီးက လုိက္ဖမ္းေနတယ္ ။ သူတုိ႕အားလံုး ရတာေတြ စုၾကည့္ေတာ့လဲ ၃၊ ၄ ပုိင္းရယ္ ။ အဆက္အစပ္က မရွိ ။ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ပ်က္ ၊ အားေလ်ာ့ ၊ ေဒါကန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ၿပီး စည္ပင္၀န္ထမ္းရဲ႕ မ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္ ။

ရလာတဲ့ စာရြက္ေတြကုိ ဆက္ၾကည့္ေတာ့ စာအုပ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာက ၃ ပုိင္းျဖစ္ေနတယ္ ။ ဘာမ်ားေရးထားမလဲလုိ႕ သိခ်င္ၾကေတာ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ဖတ္ျပတယ္ ။ ..... and that explains the last anomaly and prove P = NP problem. အားလံုးပဲ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ၾကျပန္တယ္ ။ အဲဒီလူႀကီးက ဆက္ဖတ္တယ္ ။ Electronic copy of this paper is available at http://lawshay.blogspot.com တဲ့ ။ အားလံုးပဲ မ်က္ႏွာေတြ ၀င္းသြားၿပီးေတာ့ ေရစိုေနတဲ့ ျမက္ခင္းေပၚမွာတင္ထုိင္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႕ရဲ႕ လက္ဆြဲကြန္ပ်ဴတာေတြကုိ ဖြင့္ၾကတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ကလဲ ကြန္ပ်ဴတာခန္းမ ရွိရာကုိ ေျပးၾကတယ္ ။

ေနာက္တေန႕မနက္မွာ ေလာရွည္ကုိ Princeton ေဆးရံုက ႏွလံုးေရာဂါနဲ႕ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီလုိ႕ ေၾကျငာပါတယ္ ။ ၃၇ ရက္တိတိ ၀ုိင္း၀န္း စစ္ေဆးၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ Clay Mathematical Institute က ေလာရွည္ရဲ႕ အေမြခံေတြကို ေဒၚလာ တစ္သန္း ခ်ီးျမွင့္ပါတယ္ ။ ေနာက္ ၆ လအၾကာမွာ Google က http://lawshay.blogspot.com ကုိ လာေရာက္ ၾကည့္ရႈသူ မ်ားျပားတဲ့အတြက္ သီးသန္႕ဆာဗာတလံုးကို ေရႊ႕ေျပာင္းလုိက္ပါတယ္ ။ အဲဒီႏွစ္အတြက္ Alan Turing Award ကုိ အေရွ႕ေတာင္အာရွက ပညာရွင္တစ္ေယာက္က ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဆြတ္ခူးရရွိပါတယ္ ။

စိတ္ကူးက စိတ္ကူးပဲ ။ အခုအတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ေဆးရံုမွာ ပိုက္တန္းလန္းနဲ႕ ေသဖုိ႕ကေတာ့ အခြင့္အလန္း အမ်ားဆံုးပဲ ။ ဇနီးရယ္ သားသမီးေတြရယ္၊ သားမက္ေတြ ေခၽြးမေတြရယ္ ေျမးေတြရယ္ တၿပံဳတပင္ ၀ုိင္းရံေန၊မေနကေတာ့ မေသခ်ာဘူး ။ အိမ္ေထာင္ကလဲ က်ဦးမွ ။ က်တာေတာင္ သားသမီးေတြ ထြန္းကားဦးမွ ။ ထြန္းကားတာေတာင္ ကုိယ္ေသတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႕က အိမ္ေထာင္ျပဳၾကဦးမွ ။ ျပဳၾကတာေတာင္ သားသမီးေတြ ထြန္းကားလာဦးမွ ။

ဒီပုိ႕စ္ကုိ ဖတ္မိတဲ့လူတုိင္းကုိ ျပန္ tag ပါတယ္ ။ ေရးေပးၾကပါ ။ ဘေလာ့ဂ္မရွိလဲ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု အသစ္ယူၿပီး ေရးၾကပါ ။ ဟုတ္ဘူးလား ။ ေဆးရံုမွာ အခန္းကပ္ရပ္လဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ ။