ေရႊပြဲလာတုိ႕၏ အားေပးမႈ

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္ေန႕မွစ၍ လက္မွတ္ေစာင္ေရေပါင္း ေစာင္ တိတိ ေရာင္းခ်ခဲ့ရၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

Wednesday, August 22, 2007

ႏွင္းဆီပန္းနဲ႕ ……… ။

“…ငါ့ရဲ႕ ႏွင္းဆီပန္းဟာ အျခားေသာ ႏွင္းဆီပန္းမ်ားထက္ ပုိၿပီး အေရးႀကီးတယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ သူ႕ကုိ ငါေရေလာင္းခဲ့ရတယ္၊ သူ႕ကုိ မွန္ေပါင္းေခ်ာင္ထဲထည့္ၿပီး ကာကြယ္ေပးခဲ့ရတယ္၊ သူ႕ကုိ ေလမတုိက္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးခဲ့ရတယ္၊ သူ႕အတြက္ပဲ ခူေကာင္ေတြကုိ ငါသတ္ခဲ့ရပါတယ္။ (အခ်ိဳ႕ တစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ လိပ္ျပာအျဖစ္ ေမြးယူျခင္းမွ လြဲ၍) သူေအာ္ေငါက္ရင္လဲ ငါနားေထာင္ခဲ့ရတာပဲ၊ သူကြား၀ါရင္လဲ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္၊ တခါတေလ သူ ငါ့ကုိ ဘာမွေတာင္ မေျပာဘူး၊ ဒီလုိ ငါသည္းခံခဲ့ရတာလည္း သူဟာ ငါ့ရဲ႕ တစ္ပြင့္တည္းေသာ ႏွင္းဆီပန္း ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ပဲ …”

Le Petit Prince - Antoine de Saint ~ Exup’ery

ကၽြန္္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ……… ဟာ အျခားေသာ မိန္းကေလးမ်ားထက္ (ေသခ်ာေပါက္) ပုိၿပီး အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ ……… ကုိ ကၽြန္ေတာ္ … ခ်စ္ခဲ့ရတယ္၊ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ ဂရုစုိက္ခဲ့ရတယ္၊ ……… စိတ္ဆုိးရင္ ……… အတြက္ပဲ ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ … ေနာက္ ……… စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေအာင္ စိတ္ဆုိးစရာ၊ ေဒါသျဖစ္စရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြကေန ကာကြယ္ေပးထားခဲ့ရတယ္၊ ……… အတြက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ (………၊ ကၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္နဲ႕ တျခားသူေတြကုိ) ဖုန္းလုိင္းထဲ/အျပင္ေလာကမွာ လိမ္ညာခဲ့ရပါေသးတယ္။ (တခ်ိဳ႕ေသာ အမွန္တရားမ်ားကုိ မ်က္စိမွိတ္ ခုခံကာကြယ္ျခင္းမွ လြဲ၍)။ ေနာက္တခါ … ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္၊ အမွန္တရားနဲ႕ အိပ္မက္ေတြကိုလဲ သတ္ခဲ့ရေသးတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ မွားမွား၊ မွန္မွန္) ……… က စိတ္ဆုိး ေအာ္ေငါက္ရင္လဲ ကၽြန္ေတာ္ နာခံရတာပဲ။ ေပါက္ကရေတြ၊ ပ်င္းစရာ ဟာသ အေဟာင္းအျမင္းေတြ ……… က ေလ်ာက္ေျပာေနရင္လဲ (ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္) သည္းခံနားေထာင္ရျပန္တာပဲ။ ေနာက္ … ……… စိတ္ေကာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခါက်ရင္လဲ သည္းခံရံုတင္မကဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ ေကာက္သြားတာလဲ၊ ဘာျဖစ္သြားတာလဲကုိ သိေအာင္ စံုစမ္းၿပီး ေခ်ာ့ရပါေသးတယ္။ ဒီလုိလုပ္ရတာေတြအားလံုးက ……… ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္ရသူ ျဖစ္ေနလုိ႕ပါပဲ။

တကယ္လုိ႕သာ Exup'ery က ႏွင္းဆီပန္းဆုိတဲ့ ပံုျပင္ ဇာတ္ေကာင္ကုိ သူ႕ခ်စ္သူ ကုိယ္စား ပံုျပင္ထဲ ထည့္သြင္း ေရးသားထားတာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာႏုိင္တာကေတာ့ ဒီျပင္သစ္ စာေရးဆရာေက်ာ္ႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္ ……… ကုိ ခ်စ္သေလာက္ သူ႕ရဲ႕ ခ်စ္သူကုိ မခ်စ္ပါဘူး။

၃၇၇၃ျဖင့္ စာတမ္းငယ္အလြယ္ေရးနည္း။

က်ိဳးေၾကာင္းျပ စာစီစာကံုး၊ စာတမ္းငယ္ (Analytical Essay)ေရးတယ္ဆုိတာ လြယ္ကူတဲ့ အလုပ္တစ္ခု မဟုတ္ပါဘူး။ အေလ့အက်င့္ မရွိတဲ့လူေတြအဖုိ႕ စာရြက္နဲ႕ ခဲတံ ေပးထားလဲ အခ်ိန္တုိအတြင္းမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ စာတမ္းငယ္တစ္ေစာင္ ေရးသားဖုိ႕က အခက္အခဲ ရွိပါတယ္။ ေကာင္းမြန္စြာ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳရင့္ ပညာရွင္မ်ားပင္လ်င္ စိတ္မပါလုိ႕ရွိရင္ အရည္အေသြးမီ စာတမ္းႈငယ္မ်ား ေရးသားႏုိင္ျခင္း မရွိပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ မေရးပဲ ေနလုိ႕ကလဲ မျဖစ္ဘူးေလ။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ အေမရိကားႏွင့္တကြ ကမၻာအႏွံ႕အျပားမွာ ဘြဲ႕ႀကိဳ/ဘြဲ႕လြန္ ဒီပလုိမာ၊ ဒီဂရီ၊ မဟာဘြဲ႕ စတာေတြကို တက္ေရာက္ဖုိ႕ လုိအပ္တဲ့ တုိဖယ္လ္/တီဒဗလ်ဴအီး (TOEFL/TWE) စာေမးပြဲေတြ၊ အက္စ္ေအတီ ၁ (SAT I) နဲ႕ အေထြေထြ ဂ်ီအာရ္အီး (GRE - General) စာေမးပြဲေတြမွာ အခ်ိန္တုိ မိနစ္ ၃၀ မွ ၄၅ မိနစ္အတြင္း က်ိဳးေၾကာင္းျပ စာစီစာကံုး၊ စာတမ္းငယ္မ်ားကုိ ေရးသားသီကံုးဖုိ႕ လုိအပ္လုိ႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ခက္ခဲတဲ့ စာတမ္းငယ္ေရးသားျခင္းကုိ အခ်ိန္တုိအတြင္း အရည္အေသြးမီ ေရးသားႏုိင္ဖုိ႕ ျဖတ္လမ္းနည္းတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒီနည္းကုိ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ နယ္ပယ္မ်ားမွာ အသံုးမျပဳႏုိင္ေပမဲ့ စာေမးပြဲမ်ား ေျဖဆုိရာမွာ အခ်ိန္တုိ (နာရီ၀က္ - မိနစ္ ၄၀) အတြင္း အရည္အေသြးမီ စာတမ္းငယ္မ်ား ေရးသားဖုိ႕ အသံုးျပဳႏုိင္ပါတယ္။ ယခု ၃၇၇၃ (သရီး ဆဲဗင္း ဆဲဗင္း သရီး) လုိ႕ အလြယ္ေခၚေ၀ၚၾကတဲ့ စာတမ္းငယ္ေရးသားနည္းကုိ ေဖာ္ျပမွာျဖစ္ပါတယ္။

၃၇၇၃ ဆုိတဲ့ ဂဏန္း ၄ လံုးဟာ စာပုိဒ္ေလးပုိဒ္မွာပါ၀င္တဲ့ ၀ါက်ေၾကာင္းေရကုိ ေဖာ္ျပတာျဖစ္ပါတယ္။ (ပံုမွန္အားျဖင့္ ဒီနည္းနဲ႕ ေရးတဲ့ စာတမ္းငယ္မ်ားဟာ စာလံုးေရ ၃၀၀ - ၄၅၀ ၾကား ေရးသားသူရဲ႕ စကားလံုး ၾကြယ္၀မႈေပၚမူတည္ၿပီး ရွိတတ္လုိ႕ စာေမးပြဲမ်ားရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္နဲ႕ ကြက္တိပါပဲ) ဆုိလုိတာက ပထမ နိဒါန္း စာပုိဒ္မွာ ၀ါက် ၃ေၾကာင္း၊ ဒုတိယနဲ႕ တတိယစာပုိဒ္မ်ားမွာ ၀ါက် ၇ေၾကာင္းစီနဲ႕ ေနာက္ဆံုး နိဂံုး စာပုိဒ္မွာ ၀ါက် ၃ေၾကာင္း ပါ၀င္ရမယ္လုိ႕ ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္။

အဆုိပါ၀ါက်မ်ားမွာ ဘာေတြ ေရးထည့္လုိက္ရမယ္ ဆုိတာကုိ မေျပာခင္မွာ စာေမးပြဲေတြမွာ ေမးေလ့ရွိတဲ့ ေမးခြန္းပံုစံကုိ ၾကည့္ၾကစုိ႕။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေမးေလ့ရွိတာက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ မလုိအပ္တဲ့ အေျဖမွန္မရွိတဲ့ အေထြေထြ ၀ိေရာဓိ ေမးခြန္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ သုေတသနလုပ္ငန္းမ်ားအေနႏွင့္ အေျခခံ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္းေရး ဦးစားေပးသင့္သလား၊ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာမ်ားကုိ ရွာေဖြေတြ႕ရွိေရး ဦးစားေပးသင့္သလား ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အထက္ပါ ဥပမာ ေမးခြန္းအရဆုိရင္ ပထမ နိဒါန္းစာပုိဒ္မွာ ဘာကုိေရးရမလဲဆုိေတာ့ (၁) ၀ိေရာဓိကုိ အနက္ဖြင့္ျပတဲ့ စာေၾကာင္း (၂) အနက္ဖြင့္ျပတဲ့ စာေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပခ်က္ (၃) ဒီစာတမ္းမွာေတာ့ ဒီ၀ိေရာဓိကုိ ခ်က္က်လက္က် သံုးသပ္ျပမွာျဖစ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ေတြကုိ ေရးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မူကြဲတမ်ိဳးမွာေတာ့ (၁) အေျခခံလုိအပ္ခ်က္ဟာ အေရးႀကီးတယ္လုိ႕ တခ်ိဳ႕က ယူဆၾကတယ္ (၂) တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာမ်ားျပည့္စံုရင္ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္ အေရးမႀကီးဘူးလုိ႕ ေျပာတယ္ (၃) ဒီ၀ိေရာဓိကုိ သံုးသပ္ျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္လုိ႕ ေရးခုိင္းၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေမးခြန္းေပၚမွာ မူတည္ၿပီး သင့္ေတာ္သလုိ လွည့္ပတ္ ေရးသားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယစာပုိဒ္နဲ႕ တတိယစာပုိဒ္ ဖြဲ႕စည္းပံုက တူတူပါပဲ။ ဘက္တစ္ဘက္စီကုိ စာပုိဒ္တစ္ပုိဒ္နဲ႕ သံုးသပ္တင္ျပရတာျဖစ္ပါတယ္။ ပံုေသနည္းအရေတာ့ အဆုိတင္သြင္း၀ါက်တစ္ေၾကာင္း၊ ဥပမာျပ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းက်စီနဲ႕နဲ႕ အဆုိ ၃ ခုကုိတင္သြင္းၿပီး အပိတ္စာေၾကာင္း တစ္ေၾကာင္း (စုစုေပါင္း ၇ ေၾကာင္း)ေရးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႕ေသာ္လဲ အႏွစ္သာရအရေတာ့ အေရးအသား ကၽမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္ရင္ ပုိင္ႏုိင္သလုိ အဆုိ ၃ ခု မတင္သြင္းပဲ သင့္ေတာ္သလုိ ဘက္တစ္ဘက္စီအတြက္ စာတစ္ပုိဒ္စီ သံုးသပ္တင္ျပရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ (စာေရးသူ ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ပံုေသနည္းကေန နည္းနည္းခြဲထြက္ၿပီး ေရးေလ့ရွိပါတယ္။ ႏုိ႕မုိ႕ဆုိ ကုိယ့္လုိ ပံုေသနည္းသံုးသူေတြ မ်ားေနရင္ ပံုစံတူၿပီး အမွတ္သိပ္မရမွာ စုိးလုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။)

ေနာက္ဆံုးစာပုိဒ္ (နိဂံုး) မွာေတာ့ (၁) ဒုတိယစာပုိဒ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္ (၂) တတိယစာပုိဒ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္နဲ႕ (၃) ကုိယ့္အျမင္ကုိ ေရးသားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဘက္တစ္ဘက္စီရဲ႕ စာပုိဒ္ေတြရဲ႕ အခ်ဳပ္ဆုိတာကေတာ့ ဥပမာအားျဖင့္ က၊ ခ၊ ဂ တုိ႕ေၾကာင့္ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္မ်ား အေရးႀကီးပါသည္ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ကုိယ့္အျမင္ကေတာ့ ခ်ံဳၾကည့္လုိက္ရင္ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္/အဆင့္ျမင့္နည္းပညာက ပုိအေရးႀကီးသည္ကုိ ေတြ႕ရွိရပါသည္ ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ မူကြဲတမ်ိဳးမွာေတာ့ တူတူပဲ အေရးႀကီးပါတယ္ ဒါမွမဟုတ္ အေျခအေနေပၚ မူတည္ပါတယ္လုိ႕ ေရးခုိင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ အဲဒီလုိေရးတာက ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးကြက္ေတြ ရွိပါတယ္။

ေကာင္းတာကေတာ့ ၿခံစည္းရုိးခြထုိင္တဲ့ အေရးအသားဟာ ကုိယ္နဲ႕တူတူေျဖဆုိတဲ့လူေတြ ေရးသားမွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အမွတ္မ်ားမ်ားရတတ္ပါတယ္။ ဆုိးတာကေတာ့ ဘက္တစ္ဘက္စီကုိ သံုးသပ္တင္ျပတုန္းက တဘက္ဘက္က အားနည္းေနခဲ့ရင္ တူတူပဲေရးသားတာဟာ ပညာရွင္ မပီသသလုိျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ အမွတ္ေလ်ာ့တတ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ျဖင့္ စာရႈသူအေဆြတုိ႕ ၃၇၇၃ ကုိအသံုးျပဳလုိ႕ စာတမ္းငယ္မ်ား ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေရးသားႏုိင္ေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္။ တစ္ခု မေမ့ဖုိ႕က ၃၇၇၃ ကုိ ၂ ခါ ၃ ခါေလာက္ စမ္းသပ္ေရးသားၿပီးမွ တုိက္ပြဲ၀င္ (စာေမးပြဲေျဖ) ဖုိ႕ပါပဲ။ ၃ - ၄ ခါေလာက္ေလ့က်င့္ၿပီးသြားရင္ ထပ္ေလ့က်င့္စရာမလုိေတာ့ပဲ စာေမးပြဲတုိင္းကုိ ေျဖခ်င္တဲ့အခ်ိန္။ေနရာမွာ ေျဖဆုိႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူ ေရးသားထားတဲ့ နမူနာ စာတမ္းငယ္ေတြကုိလဲ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ပါဦးေနာ္။ (အားလံုးကုိ ၃၇၇၃ေရးနည္းျဖင့္ မေရးထားပါ)

Impact of Media on Celebrities

Disclaimer: The followings are just an analytical essay for educational purposes only and may not reflect the blogger's opinion on the subject matter.

Movie and TV starts, famous vocalists, politicians, governors and royalties inevitably find that they lost their privacy. Some argue that the lost of privacy is, in fact, the price of their becoming public figure. However, some public figures and their spoke person insisted on maintaining their privacy. In this essay, we are going to analyze the arguments concerning privacy of public figures.

Once a person becomes a celebrity, it is intolerable that he may have a group of fans. The fans love their idol. They respect him. And they are curious of the detailed daily life of their celebrity as if caring parents aware of their child’s affairs. The only difference is that our celebrity is a famous adult who love his privacy. Most of the public understand not to interfere with other people’s affair but they love so deep and feel so familiar with the public figure that they forget the fact that the celebrity in question is a complete stranger to them.

On the other hand, too much curiosity can disturb any person’s individual life. If every detail of the actions and behavior of a celebrity had been recorded and published, he would – no doubt – lose his personal privacy. Privacy is one of the most fundamental human rights. If we are to be civilized, we should respect their individual privacy. For example, a famous pop-star can be a homosexual and, like every gay on earth, he would not like to announce this fact. He may want to keep it secret but his publicity attracts yellow journalists and it is revealed. To whom the pop-star would blame to?

Besides, interfering celebrities’ privacy can cause financial lost and sometimes even harm. A famous artist cannot walk home from work like any other normal personnel as he might run into exciting mob asking for autographs. In this case, he was unintentionally prohibited from walking back home which a typical worker can enjoy. Princess Diana’s death is also another vigorous example of the dark side of publicity interfering personal privacy.

Actually, success and publicity almost always leads to loss of privacy. But fans should be more aware that their idol is also a human being and he or she may want some liberty. Public and journalists should control themselves not to interfere too much into celebrities’ private life. However, public figures should understand that the inevitable price of becoming a big-one is the loss of privacy.

409 words (inclusive the headers)

Investment: to Hi-techs or to Basic Needs

Disclaimer: The followings are just an analytical essay for educational purposes only and may not reflect the blogger's opinion on the subject matter.

The statement, “governments should not invest more on higher technologies, like advance computing, electronic and/or weaponry, while some civilians suffer poverty”, can actually translated into “Macro-economics theories cannot be practiced when the country is under-developed.” In fact, macro-economists, who tend to solve the cause of a problem, and micro-economists, who prefer short-term remedies, fought the similar arguments over many decades. In this essay, I’d contrast the advantages of investing in hi-tech including computer, electronic and communications technologies over spending budget more in solving basic needs.

Basic needs arise from poverty, which, in turn, arises from lack of technologies. A country can never be developed until it obtains proper “technical-know-how” to prop its economy instead of “technical-no-how”. Allocating more budgets for solving basic needs is but a temporary solution as it does not solve the problem. However, spending more research funds in technical fields like computing, computer science and computer engineering is a permanent solution, gaining technological advancement which can solve, eventually in time, basic needs of the whole country.

For example, India government had spent millions of dollars to alleviate the poverty of farmers of remote regions. Despite the amount of funds India government spent over many decades, the farmers were still poor. Finally, India’s Department of Agriculture introduced a scheme where farmers can access the internet (free of charge) via a computer with a hand winding generator on back of wandering bicycles. They can only access internet only once, sometimes twice, a week. However, the farmers are more updated of the price-changes in the grocery market and the poverty problem was somewhat relieved.

Therefore, both spending directly for basic needs and investing in technical matters can help the civilians a lot. However, investment is a long-term and strategic decision whereas solving directly basic needs is a short-term and tactical decision. What amount of budget in percentage to be allotted to each depends on many other factors, including but not limited to country’s population, economic situation, politics and other factors.

337 words (inclusive the header)

Wednesday, August 15, 2007

အစဥ္အလာ တစ္ခုကုိ ေတာ္လွန္ရာ၀ယ္။

ေလွာင္အိမ္တစ္ခုထဲမွာ ငွက္ေပ်ာသီး တလံုးကုိ ႀကိဳးနဲ႕ (ယူလုိ႕မလြယ္ေအာင္) တန္းလန္း ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး အဲဒီ ငွက္ေပ်ာသီးေအာက္မွာ (တက္ယူႏုိင္ဖုိ႕)ေလွခါးတစ္စင္း ေထာင္ထားပါတယ္။ ေနာက္ အဲဒီေလွာင္အိမ္ထဲကုိ ေမ်ာက္ ၅ေကာင္ကုိ ထည့္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီ ေမ်ာက္ ၅ေကာင္ထဲက တစ္ေကာင္က ေလွခါးေပၚတက္ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီးကုိ ယူပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလုိ ယူတဲ့အခါမွာ (ႏွစ္သက္စရာမေကာင္းတဲ့)ေရေအးနဲ႕ ေမ်ာက္အားလံုးကုိ ဖ်န္းပါတယ္။ ခဏေလးေနေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္က ငွက္ေပ်ာသီးကုိ တက္ယူျပန္ေရာ။ ယူတာနဲ႕ ေရေအးကလဲ ဖ်န္းတာပဲ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ငွက္ေပ်ာသီးတက္ယူဖုိ႕ ႀကိဳးစားတုိင္း အဲဒီေမ်ာက္ကုိ က်န္တဲ့ ေမ်ာက္ေတြက ၀ုိင္းေဆာ္ၾကပါေတာ့တယ္။

ေရေအးကုိ မဖ်န္းေတာ့ပါဘူး။ ေမ်ာက္တေကာင္ကုိ လဲလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီေမ်ာက္အသစ္က ေသခ်ာေပါက္ ငွက္ေပ်ာသီးကုိ တက္ယူဖုိ႕ ႀကိဳးစားပါေလေရာ။ အဲဒီမွာ က်န္တဲ့ ေမ်ာက္ ၄ေကာင္က သူ႕ကုိ ၀ုိင္းႏႊာပါေလေရာ။ သူလဲ ေနာက္က်ေတာ့ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးယူရင္ ဒီလုိအတီးခံရမွန္း။

အဲဒီေမ်ာက္ သေဘာေပါက္သြားအၿပီးမွာ ေနာက္ေမ်ာက္တေကာင္ကုိ လဲပါတယ္။ သူလဲ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႕ အတီးခံရတာပဲ။ အဲဒီမွာ အံ့အားသင့္ဖုိ႕ေကာင္းတာက ခုနက ဘုမသိ ဘမသိ အတီးခံရတဲ့ေကာင္ကလဲ ေရေရလည္လည္ ၀င္ႏႊာေနတာပါပဲ။ ဆန္းတယ္ေနာ္။ ေနာက္ အဲဒီ ဒုတိယလဲတဲ့ ေမ်ာက္ သေဘာေပါက္သြားအၿပီးမွာ တတိယတေကာင္ကုိလဲပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ေမ်ာက္ ၅ေကာင္လံုး လဲၿပီးသြားတယ္။

၅ေကာင္ေျမာက္ေမ်ာက္ကုိ လဲလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ က်န္ေနတဲ့ ေမ်ာက္ ၄ေကာင္က ငွက္ေပ်ာသီးယူရင္သာ ၀င္၀င္တီးေနတာ၊ ဘာေၾကာင့္ တီးရမွန္း တစ္ေကာင္မွ သိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ (ေရေအးနဲ႕ ဖ်န္းတဲ့အေၾကာင္းကုိ မသိၾကဘူး) ဒါေပမဲ့လဲ တီးတာပဲ။ ဘယ္သူမွ တက္မယ္မလုပ္နဲ႕။ စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႕ကုိ တီးတာ။ ဒီစာတမ္းငယ္မွာ ကၽန္ေတာ္ေဆြးေႏြးမဲ့ အစဥ္အလာဆုိတာ အဲဒါပါပဲ။

(ဆရာ) သိပၸၸံေမာင္၀၊ (ဆရာ) ဇ၀န အစရွိတဲ့ ေရွးတုန္းက (တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေနာက္ခံ) ၀တၴဳေတြမွာ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကုိ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြက ၀ုိင္း၀န္း ေခ်ာက္ခ်ၾကပါတယ္။ ကၽန္ေတာ္ဆက္ေတြးမိတာက အဲဒီေခ်ာက္ခ်ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ တခ်ိန္ကလဲ ေက်ာင္းသားသစ္ (ဂ်ဴနီယာ) အျဖစ္နဲ႕ ပုိၿပီး ေစာတဲ့ (စီနီယာက်တဲ့)ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေခ်ာက္ခ်တာကုိ ခံခဲ့ရဖူးမွာပါပဲ။ သူတုိ႕အဲဒီလုိ ေခ်ာက္ခ်ခံရတာကုိ ႏွစ္သက္ၾကသလား။ မႏွစ္သက္ၾကဘူးဆုိရင္ ကုိယ္ေက်ာင္းသားေဟာင္း (စီနီယာ)ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းသားသစ္ (ဂ်ဴနီယာ)ေတြကုိ ဘာလုိ႕ ေခ်ာက္ခ်ၾကသလဲ။

အေျဖကေတာ့ ပရုိင္းမိတ္အားလံုး (ေမ်ာက္၀ံ၊ လူ၀ံ၊ ေမ်ာက္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ လူ) ရဲ႕ အရည္အေသြးတစ္ခု ျဖစ္ပံုရတဲ့ အစဥ္အလာကုိ လုိက္နာလုိျခင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေျပာမုိ႕သာ ေျပာေနတာပါ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကမွာရွိတဲ့ လူတုိင္းလုိလုိ အေၾကာင္းရင္းကုိ နားမလည္ပဲနဲ႕ ရူးသြပ္တဲ့ အစဥ္အလာကုိ (လုပ္ေနက်မုိ႕လုိ႕ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕) လုိက္နာေနၾကတာပါပဲ။ ဒီစာတမ္းငယ္မွာ ရူးသြပ္မုိက္မဲတဲ့ အစဥ္အလာတစ္ခုကုိ ဆန္႕က်င္ေတာ္လွန္ဖုိ႕ ဘာေတြလုိမလဲဆုိတာကုိ အဆုိျပဳတင္ျပမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဆုိျပဳခ်က္ေတြဟာ အမွန္တရားနဲ႕ နီးစပ္မႈရွိ^မရွိကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ စမ္းသပ္ၾကည့္ၾကဖုိ႕ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။

ပထမဆံုး လုိအပ္ခ်က္ကေတာ့ အဆင့္ျမင့္မားတဲ့ အသိဥာဏ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တမ်ိဳး စကားလံုး လွည့္ေျပာင္းသံုးရမယ္ဆုိရင္ ရူးသြပ္မုိက္မဲတဲ့ အစဥ္အလာတစ္ခုကုိ ေတာ္လွန္ ဆန္႕က်င္ဖုိ႕အတြက္ ဒီအစဥ္အလာရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကုိ နားလည္၊ အဲဒီအေၾကာင္းရင္းဟာ ဆီေလ်ာ္မႈ မရွိေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ကုိ ရရွိၿပီး ဒီအစဥ္အလာဟာ မလုိအပ္ေတာ့ဘူးလုိ႕ ေကာက္ခ်က္ဆြဲ သိရွိႏုိင္မဲ့ လူတစ္စု လုိအပ္ပါတယ္။ အေပၚက ဥပမာမွာ ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ ေမ်ာက္ေလးေကာင္သာ (၁) ဒီလုိ ငွက္ေပ်ာသီးယူတုိင္း ၀ုိင္းတုိက္ခုိက္တာဟာ ေရေအးနဲ႕ ဖ်န္းခံရမွာမုိ႕ ကာကြယ္တာျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရင္း (၂)ေရေအးနဲ႕ ဖ်န္းပက္ျခင္း ခံရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္နဲ႕ (၃) ဆက္လက္ ကာကြယ္ဖုိ႕ မလုိအပ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိဥာဏ္မ်ားသာ ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ ၀ုိင္း၀န္း တုိက္ခုိက္တာကုိ ရပ္ပစ္လုိက္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေကာင္း ႀကိဳးစားမွာ ျဖစ္တယ္။

ဒုတိယ လုိအပ္ခ်က္ကေတာ့ ပရုိင္းမိတ္သာသာ စိတ္ဓာတ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ လက္စားေခ်လုိျခင္းနဲ႕ ပံုစံခ်င္း ဆင္ဆင္တူတဲ့ စိတ္ဓာတ္တမ်ိဳးကုိ ထိန္းသိမ္းဖုိ႕ သူ႕ထက္ အဆင့္ျမင့္မားတဲ့ အသိစိတ္ရွိဖုိ႕ လုိအပ္ပါတယ္။ စကားေျပ ျပန္ျပရရင္ အထက္ပါ အသိဥာဏ္အျပင္ ငါလဲ တလွည့္ျပန္လုပ္ၿပီး အစဥ္အလာကုိ ထိန္းသိမ္းလုိက္မဟဲ့ဆုိတဲ့ ခပ္ရုိင္းရုိင္း အသိစိတ္မ်ိဳးကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ဒီအစဥ္အလာဟာ ရူးသြပ္ (ၿပီး မလုိအပ္ေတာ့) တဲ့အတြက္ ငါေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြကုိ လက္ဆင့္မကမ္းသင့္ဘူး၊ ရပ္ပစ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိစိတ္လုိအပ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဥပမာမွာ ဒီလုိေခ်ာက္ခ်တာဟာ လူယဥ္ေက်းေတြ မလုပ္သင့္တဲ့ ကိစၥရပ္မုိ႕လုိ႕ ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ဆက္မလုပ္ေအာင္ ကုိယ္တုိင္က သူတုိ႕ကုိ ေခ်ာက္မခ်ပဲ (သူတုိ႕ကုိ နမူနာျပ သင္မေပးပဲ) ကုိယ့္လက္ထက္မွာ ရပ္လုိက္ဖုိ႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိအပ္ခ်က္ႏွစ္ခု (အသိဥာဏ္နဲ႕ အသိစိတ္) ဟာ ကၽန္ေတာ္တုိ႕ ဦးတည္ခ်င္တဲ့ လူသားမ်ားထက္ ပုိမုိ လူသားဆန္ေသာ လူသား အဖြဲ႕အစည္းကုိ တည္ေဆာက္ရာမွာ အေရးပါပါတယ္။ (အထက္ပါ စကားရပ္တြင္ ပထမ လူသား ဆုိေသာ စကားလံုးသည္ သက္ရွိသတၲ၀ါျဖစ္ေသာ လူပီသစြာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမ်ား ဖံုးလႊမ္းေနေသာ အျပစ္မကင္းသည့္ ပံုမွန္လူသားမ်ားကုိ ရည္ညႊန္းၿပီး ဒုတိယ လူသားဆန္ ဆုိေသာ စကားလံုးမွာ တိရိစၦာန္မ်ားထက္ သာလြန္ေသာ စဥ္းစားဥာဏ္ရွိေသာ လူသားဆန္မႈကုိ ရည္ညႊန္းသည္။) အသိဥာဏ္မရွိရင္ အသိစိတ္မျဖစ္ေပၚႏုိင္သလုိ အသိစိတ္မပါတဲ့ အသိဥာဏ္ဟာလဲ ရူးသြပ္ မုိက္မဲေသာ အစဥ္အလာမ်ားကို မရပ္တန္႕ႏုိင္ပါ။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိေသာ္ လူသားမ်ားထက္ ပုိမုိလူသားဆန္သည့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိ တည္ေဆာက္ရန္ ရူးသြပ္မုိက္မဲေသာ အစဥ္အလာတစ္ရပ္ကုိ ေတာ္လွန္ရာ၀ယ္ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေသာ အသိဥာဏ္ႏွင့္ ယဥ္ေက်းေသာ အသိစိတ္တုိ႕ လုိအပ္ေၾကာင္း ခုိင္ခုိင္မာမာ အဆုိျပဳလုိပါသည္။ ေနာက္စာတမ္းငယ္(မ်ား)တြင္ အဆုိပါ လူသားမ်ားထက္ ပုိမုိလူသားဆန္ေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ အေရးပါသည့္ အသိဥာဏ္ႏွင့္ အသိစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ လုိအပ္ေသာ အေျခခံ လုိအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အဆုိပါ အေျခခံ လုိအပ္ခ်က္မ်ား ကုိေမြးျမဴပ်ိဳးေထာင္ျခင္းတုိ႕ကုိ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။

လိင္အရ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းႏွင့္ ျမန္မာ့လူ႕အသုိက္အ၀န္း

တစံုတရာအရ (ဥပမာအားျဖင့္ အသက္အရြယ္၊ က်ားမ ႏွင့္ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာေရးအရ) တစံုတဦး (သုိ႕မဟုတ္ လူတစ္စု) ကုိ အျခားသူမ်ားႏွင့္ အခြင့္အေရး တန္းတူမေပးျခင္းကုိ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း (Discrimination) ဟု သံုးႏႈန္းေလ့ ရွိၾကသည္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း (Reverse Discrimination) ကုိမူ တစုံတခုအရ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းကုိ တားဆီး၊ ကာကြယ္ရန္အလုိ႕ငွာ ျပဌာန္းထားသည့္ (သုိ႕မဟုတ္ ဖန္တီး တည္ေဆာက္ထားသည့္ လုပ္ထံုး လုပ္နည္းမ်ား) ဥပေဒမ်ားေၾကာင့္ ယခင္က ပစားေပးခံရေသာ လူမ်ားစုအတြက္ အခြင့္အေရးမ်ား လက္လြတ္ဆံုးရႈံးရေသာ အေျခအေနဟု အနက္ဖြင့္ေလ့ရွိပါသည္။

ျမန္မာ့လူ႕အသိုက္အ၀န္းဆုိသည္မွာ ျမန္မာမ်ား တန္ဖုိးထားၾကေသာ စံႏႈန္း၊ စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကုိ လက္ခံ လုိက္နာ က်င့္သံုးေသာ မည္သည့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိမဆုိ ရည္ညႊန္းပါသည္။ ယခုေဆာင္းပါးတြင္ ျမန္မာ့လူ႕အသိုက္အ၀န္းအတြင္းတြင္ လိင္အရ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း၊ ၄င္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရေသာ လိင္အရ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း အေၾကာင္းကုိ ေဆြးေႏြးမည္ျဖစ္သည္။

တစံုတခုအရ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ယခင္က ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးျခင္း ရွိ/မရွိ စာေရးသူ မသိပါ။ အမွန္အားျဖင့္ဆုိလ်င္ (တစံုတခုအရ) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းကုိ နည္းပါးေစရန္ ဥပေဒတစ္ခု (သို႕မဟုတ္ ေရးခ်မထားေသာ ျပဌာန္းခ်က္မ်ား) ရွိတုိင္း ရွိတုိင္းတြင္ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း အနည္းႏွင့္ အမ်ား ရွိစၿမဲျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု အခ်ိဳ႕ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ေဒသခံ လူနီ (လူနည္းစု) ကုိ ကာကြယ္ရန္အတြက္ အလုပ္အကုိင္၊ ပညာသင္ယူခြင့္တုိ႕ကုိ အမွန္တကယ္ အရည္အခ်င္း မျပည့္စံုပဲ ေပးေလ့ရွိရာ အမွန္တကယ္ အရည္အခ်င္း ျပည့္စံုေသာ လူျဖဴမ်ားႏွင့္ (အခ်ိဳ႕ အာရွတုိက္သားမ်ား) အႏွိမ္ခံရသလုိ ျဖစ္ေလ့ရွိေလသည္။

ျမန္မာ့ လူ႕အသိုက္အ၀န္းတြင္ လိင္အရ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းသည္ ေပၚေပၚထင္ထင္ မရွိေခ်။ သုိ႕ရာတြင္ သုိ၀ွက္ေသာ ပံုစံျဖင့္ တည္ရွိလ်က္ရွိသည္။ ဆုိလုိသည္မွာ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အမ်ိဳးသားကုိ စာတတန္ ေပတတန္ျဖင့္ ခြဲျခား အခြင့္အေရး ေပးျခင္းမ်ိဳး မရွိေသာ္ျငား သတ္မွတ္ စံႏႈန္းမ်ားအရ ခြဲျခား ဆက္ဆံျခင္း အထုိက္အေလ်ာက္ရွိေလသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ အခ်က္အျပဳတ္ မကၽမ္းက်င္လ်င္ လူကဲ့ရဲ႕ ခံရႏုိင္ေသာ္လည္း အဆုိပါ အရည္အခ်င္းကုိ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးအေနႏွင့္ မရွိမျဖစ္ ပုိင္ဆုိင္ရန္မလုိေပ။ (ေျပာင္းျပန္ ဥပမာမွာ ကားျပင္ျခင္း၊ မီးလံုးလဲျခင္း စသည္)

ထုိ႕အျပင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ အားႏြဲ႕သူမ်ားအျဖစ္ ျမန္မာ့လူ႕အသိုက္အ၀န္းက သတ္မွတ္လုိက္ျခင္းျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အမ်ိဳးသား ရင္ေဘာင္တန္း အလုပ္လုပ္ရာတြင္ အလုပ္မတြင္ေစပဲ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားကုိ က်ဆင္းေစႏုိင္ေသးသည္။ ဆုိလုိသည္မွာ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ အေျခအတင္ ျငင္းခုန္စရာမ်ား (သုိ႕မဟုတ္ အလုပ္တာ၀န္ ခြဲေ၀စရာမ်ား)ျဖစ္ေပၚလာပါက အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ဖက္ၿပိဳင္ရန္ျဖစ္သည့္ အေျခအေနသုိ႕ မည္သည့္ ေယာက်္ားသားမွ မေရာက္လုိၾက။ သုိ႕ျဖစ္ရကား ပင္ပန္းဆင္းရဲေသာ အလုပ္ေနရာမ်ားကုိ အမ်ိဳးသားတုိ႕ လုပ္ရသည္မွာ မ်ားေပသည္။ ပုိဆုိးသည္မွာ အခ်ိဳ႕ ပင္ပန္းေသာ အလုပ္မ်ားကုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မလုပ္ႏုိင္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း အမ်ားစု အလုပ္မ်ားသည္ အမ်ိဳးသမီး/အမ်ိဳးသား မေရြး လုပ္ကုိင္ႏုိင္ၾကသည္။ သုိ႕ရာတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား လုပ္ေလ့မရွိေသာ အစဥ္အလာမဟုတ္သည့္ အလုပ္မ်ားကုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ား လုပ္ကုိင္ေလ့မရွိ (ဥပမာအားျဖင့္ ေလွခါးျဖင့္ အေပၚသုိ႕တက္ကာ စာအုပ္ကဲ့သို႕ေသာ ေပါ့ပါးသည့္ ပစၥည္းမ်ား ယူျခင္း)။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ အားႏြဲ႕သူမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း၏ ေနာက္အက်ိဳးဆက္တစ္ခုမွာ အမ်ားပုိင္ ပစၥည္းမ်ားကုိ ခြဲေ၀သံုးစြဲရာတြင္ (ဥပမာ ရထား၊ ကားထုိင္ခံုေနရာမ်ား)ေရးခ်မထားေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ရွိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေနရာေပးရျခင္းကုိ မွတ္ခ်က္မေပးလုိေသာ္လည္း သန္သန္မာမာ အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား ၂ေယာက္တြင္ အၿမဲတမ္း အမ်ိဳးသမီးက ေနရာရေနျခင္း ႏွင့္ အထက္ကေျပာခဲ့ေသာ က်ား/မမေရြးသည့္ အလုပ္တခ်ိဳ႕ကုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ျခင္းသည္ ယခု စာေရးသူ ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ ေျပာဆုိလုိသည့္ လိင္အရ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း တစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။

အဆုိးရြားဆံုး ျပႆနာမွာ ဆူးက်ဖက္ေပါက္ ဖက္ေပါက္ဆူးက် ဟူေသာ စကားပံုပင္ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ စကားပံုအရ လိင္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္လ်င္ ျမန္မာ့ လူ႕အသုိက္အ၀န္း၏ စံမ်ားအရ အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား အခြင့္အေရး တန္းတူ မရေၾကာင္း သိသာ ထင္ရွားသည္။ ဆုိလုိသည္မွာ မွားယြင္းမႈ တစ္ခု အတြက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ ပုိမုိ ေပးဆပ္ရ (ကဲ့ရဲ႕ အျပစ္တင္ခံရ)ေလ့ ရွိတတ္သည္။ ပုိဆုိးသည္မွာ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ လက္ပြန္းတတီးေနျခင္း (အလုပ္သေဘာအရ၊ ခင္မင္မႈအရ)၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆုိ ဆက္ဆံျခင္းႏွင့္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ျခင္း စသည္မ်ားကုိပါ (အေၾကာင္းရင္း အျဖစ္ႏွင့္) လိင္ကိစၥႏွင့္ ေရာေထြးရႈျမင္ၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

စာေရးသူ ေတြ႕ျမင္ဖူးေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုတြင္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတစ္စုက ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ စီမံကိန္းတစ္ခုကုိ ေရးဆြဲရသည္။ လူစံုေအာင္ ေစာင့္ရသျဖင့္ ေန႕လည္မွ အလုပ္စေလ့ရွိသည္။ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်မည္စုိးသျဖင့္ ေက်ာင္းသူမ်ားက ညေန ၄ နာရီ ထုိးလ်င္ အိမ္ျပန္ေလသည္။ ေက်ာင္းသား ၁ ဦး၊ ၂ ဦးတည္း ေက်ာင္းရွိ လက္ေတြ႕ခန္းတြင္ အလုပ္ဆက္လုပ္ရသည္။ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ေျပာရလ်င္ လူ ၅ ေယာက္၊ တရက္ ၈ နာရီခန္႕ လုပ္ရမည့္အလုပ္ကုိ လူ ၂ေယာက္ႏွင့္ တပုိင္းက တရက္ ၆ နာရီမျပည့္တျပည့္သာ လုပ္ေတာ့သည္။ သည္လုိဆုိေတာ့ ဘယ္မွာလ်င္ အဆင့္အတန္းမီ ေကာင္းမြန္ေသာ စီမံကိန္း ထြက္လာပါမည္နည္း။ (ေနာက္ေတာ့ စာေမးပြဲ က်ကုန္ၾကေလသည္။)

ထပ္မံေထာက္ျပလုိေသာ ကိစၥရပ္တစ္ခုမွာ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ေသာ အမ်ိဳးသား/အမ်ိဳးသမီးမ်ား တမုိးေအာက္တြင္ မေန (လုိ) ၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းရင္းကုိ စစ္လုိက္ေသာ္ ဘာမဟုတ္သာ ဆူးက်ဖက္ေပါက္ကုိ ကာကြယ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ လူေနမႈ စားရိတ္နည္းပါးေသာ အရပ္ေဒသမ်ားတြင္ မသိသာေသာ္လည္း (စင္ကာပူ၊ ေဟာင္ေကာင္၊ တိုက်ိဳ၊ နယူးေယာက္ စေသာ) လူေနမႈ စားရိတ္ႀကီးျမင့္ေသာ ေဒသမ်ားတြင္ ေဆြမ်ိဳးမဟုတ္ေသာလူမ်ား အတူတူစုေနမွ အဆင္ေျပမည္ျဖစ္ရာ ျမန္မာ့လူ႕ အသိုက္အ၀န္းတြင္ အိမ္ငွား အလုိရွိသည္ (မိန္းကေလးသာ) ဆုိေသာ ေၾကာ္ျငာမ်ားမွာ ေတြ႕ျမင္ေနက် ျဖစ္ေသာ္လည္း ၄င္း၏ ေျပာင္းျပန္ အိမ္ငွား အလုိရွိသည္ (ေယာက်္ားေလးသာ) ဆုိေသာ ေၾကာ္ျငာမွာ အေနာက္အရပ္က ေနထြက္သည့္ႏွယ္ ေတြ႕ျမင္ဖုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ရွိေလသည္။

အက်ိဳးရလဒ္ကား လိင္အရ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းပင္တည္း။ အမ်ိဳးသားမ်ားအဖုိ႕ ေနစရာပင္ ရွာမရသျဖင့္ တုိးေ၀ွ႕ ျပြတ္သိပ္ ေနေနရလင့္ကစား အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ေနစရာ တပံုတပင္ ရွိသည္ဟုပင္ ဆုိရမည္။ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုတြင္ စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးက စာေရးသူအား နင္တုိ႕က ဘယ္ေနရာနား ေခြေခြ ေခါက္ေခါက္ ထုိးထည့္လုိက္လုိ႕ ရတယ္ဟု ေျပာဖူးသည္။ ႀကိဳတင္ ဆံုးျဖတ္မႈ (စမနျကိငခန) မပါပဲ စဥ္းစားမည္ဆုိပါက အမ်ိဳးသားမ်ားသည္လဲ လူသားမ်ားပင္ျဖစ္သျဖင့္ သူေျပာသလုိ ေခြေခြ ေခါက္ေခါက္ ျဖစ္သလုိ ျပြတ္သိပ္ က်ပ္ညွပ္ေနေသာ (စာေရးသူအႀကိဳက္ဆံုး စကားစုျဖစ္သည့္ ၀က္မ်ားကဲ့သုိ႕ေနရသည့္)ေနရာတြင္ ေနလုိမည္မဟုတ္သည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ။

စာရႈသူ အေဆြ၊ သင္ယံုၾကည္ေသာ စံႏႈန္း၊ စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကုိ ေခတၱေမ့ထားလုိက္ပါ။ စာေရးသူ ေျပာမည့္ ျမင္ကြင္းကုိ တခ်က္ ပံုေဖာ္ၾကည့္ပါ။ လူတစ္စုရွိသည္။ အဆုိပါ လူစုတြင္ တ၀က္ေသာ လူတုိ႕သည္ အျခားေသာ တ၀က္ကုိ အမ်ားျပည္သူဆုိင္ရာ ေနရာမ်ား (ကား၊ ရထား စသည္) တုိ႕တြင္ ေနရာေကာင္းကုိ ေပးရေလ့ရွိသည္။ (ပင္ပန္းဆင္းရဲေသာ) အလုပ္အမ်ားစုကုိ တ၀က္ေသာ လူတုိ႕သည္ က်န္တ၀က္ကုိ မလုပ္ေစပဲ လုပ္ေပးရေလ့ရွိသည္။ (က်န္တ၀က္က ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္) တ၀က္ေသာ လူတုိ႕သည္ ၀က္တုိ႕၏ တင္းကုပ္ကဲ့သုိ႕ ျပြတ္သိပ္ က်ပ္ညွပ္ေနေသာ အိမ္ခန္းမ်ားတြင္ ေနရၿပီး က်န္တ၀က္သည္ မိမိ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ထားေသာ အိမ္ခန္းမ်ားတြင္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိစြာႏွင့္ ေနေနရသည္။ အဆုိပါ ျမင္ကြင္းသည္ တရားမ်တပါ၏ေလာ။

အကယ္၍သာ တရားမမ်တဟု အေဆြ ထင္ျမင္ခဲ့ပါလ်င္ မည္သည့္အရာသည္ တရားခံျဖစ္ပါသနည္း၊ တရားမ်တေအာင္ အေဆြ မည္သုိ႕ ေဆာင္ရြက္မည္နည္း။ စာေရးသူအေနႏွင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္၍ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ အေျဖ (Solution) ကုိ သိလုိလွပါသည္။