လူကိုလူလို ေလးစားျခင္းဟာ ယဥ္ေက်းမႈ

၂၀၁၀ ခု ဧျပီလ ၇ ရက္ေန့ထုတ္ Weekly Eleven News Journal ပါ လူထုစိန္၀င္း၏ လူကိုလူလို ေလးစားျခင္းဟာ ယဥ္ေက်းမႈ ေဆာင္းပါး (www.crystalrays.org တြင္ ringo က ရုိက္တင္ေပးထားေသာ စာမူ) သည္ ေလာရွည္ - ကတဲ့ပြဲ၏ မူႏွင့္ ကုိက္ညီသျဖင့္ မူရင္းအာေဘာ္အတုိင္း ျပန္လည္ ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။ 

မူရင္းေရးသားသူထံ သီးသန့္ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံရန္ အခက္အခဲရွိပါသျဖင့္ ခြင့္ျပဳခ်က္ မေတာင္းခံပဲ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ မူရင္းေရးသားသူက ပယ္ဖ်က္ေပးပါရန္ ေတာင္းဆုိပါက အခ်ိန္မဆုိင္းပဲ ခ်က္ခ်င္း ပယ္ဖ်က္ေပးမည္။

စာနယ္ဇင္းေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႔ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွာ စာေပေဟာေျပာပြဲနဲ႔ စာေပေဆြးေႏြး၀ိုင္းေတြ လုပ္ၾကတဲ့သတင္းေတြ မျပတ္ေတြ႔ေနရတယ္။ ဟိုေရွးကေတာ့ နတ္ေတာ္လဆန္း တစ္ရက္ေန႔ တစ္ရက္တည္းပဲ စာေပေဟာေျပာပြဲနဲ႔ စာဆိုေတာ္ေန႔ က်င္းပၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မႏၲေလးက ဦးေလးလူထုဦးလွက နတ္ေတာ္လ တစ္လလံုးကို စာဆိုေတာ္လလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ၾကပါလို႔ စတင္လံႈ႕ေဆာ္ခဲ့တာေၾကာင့္ စာဆိုေတာ္ေန႔ ေက်ာ္လြန္သြားလည္း ေဟာေျပာပြဲေတြ ဆက္လုပ္ၾကတယ္။

ဆရာေတြ ေဖာင္းပြေန

အခုေတာ့ နတ္ေတာ္လ တစ္လတည္းသာ မကေတာ့ဘူး။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါမက်န္ က်င္းပေနၾကတာကို ၀မ္းသာစရာ ေတြ႔ရတယ္။ ဦးေလးလွသာရွိရင္ သိပ္၀မ္းသာမွာ။ စာေပလႈပ္ရွားမႈ သတင္းမွန္သမွ် မလြတ္တမ္းဖတ္ရင္းနဲ႔ သတိထားမိတာေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ နယ္တစ္နယ္မွာ စာေပလႈပ္ရွားမႈတစ္ခု လုပ္တဲ့သတင္းကို ေရးၾကရာမွာ ဥကၠ႒ ဆရာေမာင္ဘယ္သူက သဘာပတိလုပ္ၿပီး အတြင္းေရးမွဴး ဆရာေမာင္ဘယ္၀ါက အခမ္းအနားမွဴး လုပ္တယ္။ ဆရာေမာင္ျဖဴ၊ ဆရာေမာင္နီ၊ ဆရာေမာင္နက္၊ ဆရာေမာင္ျပာ၊ ဆရာေမာင္၀ါ၊ ဆရာေမာင္ညိဳ၊ ဆရာေမာင္စိမ္းတို႔က စာတမ္းဖတ္ၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဆရာေမာင္ခရမ္းေရာင္နဲ႔ ဆရာေမာင္ပန္းေရာင္တို႔က ကဗ်ာ႐ြတ္ၾကတယ္ စတဲ့ အေရးအသားမ်ဳိးေတြကိုခ်ည္း ေတြ႔ရတယ္။ သတင္းတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ "လိုတိုရွင္း" မျဖစ္သလို၊ ဆရာဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကလည္း ေဖာင္းပြေနသလို ထင္မိတယ္။

ေျခသည္းလွီးတဲ့ ဆရာကေတာ္

ေျပာရတာ အားနာပါတယ္။ ကိုယ္က စာဖတ္မႏွံ႔စပ္ေတာ့ ေဖာ္ျပထားတဲ့နာမည္ေတြ အားလံုးေလာက္နီးပါးဟာ ကိုယ္မၾကားဖူးတဲ့ နာမည္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ႀကိဳးစားၿပီး စာကိုႏွံ႔စပ္ေအာင္ ဖတ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးရတယ္။ တစ္ဆက္တည္း ေျပာခ်င္တာေလးတစ္ခု ႀကံဳတုန္း ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားက ယဥ္ေက်းလြန္းတာလား၊ နိ၀ါတတရား ထားလြန္းတာလားေတာ့ မသိဘူး။ ဆရာအေခၚ သိပ္ကို ရက္ေရာလြန္းတယ္လို႔ စိတ္ထဲစြဲထင္ေနတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ကားဆရာ၊ ဆိုက္ကားဆရာ၊ ပန္းရံဆရာ၊ လက္သမားဆရာ၊ ဆံပင္ညႇပ္ဆရာ စသျဖင့္ လူေတြ႔တိုင္း ဆရာေခၚတာ အက်င့္ႀကီးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က မႏၲေလးမွာ ရပ္ကြက္ထဲလွည့္ၿပီး ေျခသည္းလက္သည္းလွီး၊ နဖာကေလာ္လုပ္တဲ့ ပုေဏၰးမေတြ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ကို ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ "ဆရာကေတာ္" လို႔ ေခၚၾကတယ္။

သခင္ေခၚရာက ကူးစက္တာလား

အသက္ႀကီးလာေတာ့ သူမ်ားေတြက "ဆရာကေတာ္၊ ဆရာကေတာ္"နဲ႔ ေခၚတာၾကားတိုင္း ေျခသည္းလွီးတဲ့ ဆရာကေတာ္ေတြကို မ်က္စိထဲျမင္ၿပီး က်ိတ္ၿပံဳးမိတာခ်ည္းပါပဲ။ လူေတြ႔တိုင္း ဆရာေခၚတဲ့အက်င့္ဟာ ေရွးပေ၀သဏီကတည္းက ရွိခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈလား၊ သူ႔ကြၽန္ဘ၀မွာ မ်က္ႏွာျဖဴေတြကို သခင္ေခၚရာက ကူးစက္သြားတာလား၊ ဖက္ဆစ္ေတြကို မာစတာေခၚရာက ႏႈတ္အက်င့္ ျဖစ္သြားတာလား ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာနဲ႔ ေျပာၾကေရးၾက တာေတြေတြ႔တိုင္း စိတ္ထဲမွာ ဘ၀င္မက် ျဖစ္မိတယ္။ ေကာင္းတဲ့အက်င့္တစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း စိတ္မွာထင္မိတယ္။

ေသြးနထင္ေရာက္ ျဖစ္တတ္တယ္

အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေပၚ မူတည္ၿပီး ေကာင္းတဲ့အက်င့္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္တာပါ။ ပထမအခ်က္ကေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာနဲ႔ အေခၚခံရပါမ်ားေတာ့ အေခၚခံရသူဟာ အလုိလိုေနရင္း ေသြးနထင္ေရာက္ၿပီး ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ႐ံုးတစ္႐ံုးကို ကိစၥရွိလို႔ သြားတဲ့အခါ ေတြ႔တဲ့ျပာတာကုိျဖစ္ျဖစ္၊ စာေရးေလးကုိျဖစ္ျဖစ္၊ မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး ဆရာ၊ ဆရာနဲ႔ ဆရာခ်င္းထပ္ေအာင္ ေခၚတဲ့အခါက်ေတာ့ ပင္ကို႐ိုးသားတဲ့လူေတာင္ ဆရာဆိုတဲ့ အေခၚနဲ႔လိုက္ေအာင္ အာဏာပါ၀ါ ျပခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ၀င္လာၿပီး ဟိန္းတာေဟာက္တာေတြ လုပ္တတ္သြားပါတယ္။ ေဆး႐ံုေပါက္ေစာင့္တဲ့ ဒရ၀မ္ေတာင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ရင္ေကာ့ၿပီး တံခါး၀မွာ ရပ္လိုက္ရင္ အလိုလုိရွိန္ၿပီး ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိးနဲ႔ တံခါးဖြင့္ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ေၾကာက္သလိုလို၊ ႐ြံ႕သလိုလိုနဲ႔ သူ႔ကုိ ဆရာေခၚၿပီး ၀င္ပါရေစလို႔ သြားေျပာရင္ေတာ့ "ဒါလူနာေတြ႔ခ်ိန္ မဟုတ္ဘူး" ဆိုၿပီး မာန္မဲလႊတ္လိုက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ထပ္ၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေတာင္းပန္ရင္လည္း "ဆရာ၀န္ႀကီး ေရာင္းလွည့္ေနတယ္၊ ဘယ္သူမ ွမ၀င္ရဘူး" လို႔ ေဟာက္ဦးမွာပါပဲ။

ကၽြန္စိတ္

လူေတြ႔တုိင္း ဆရာေခၚတဲ့အက်င့္ ျဖစ္ေနသူနဲ႔ ပတ္သက္တာက ဒုတိယအခ်က္ပါ။ ေဆး႐ံုက ဒရ၀မ္ကုိေတာင္ ဆရာေခၚတဲ့အက်င့္ ျဖစ္ေနသူဟာ ဘယ္သူ႔ေတြ႔ေတြ႔ ဆရာေခၚလိုက္မွာပဲ။ ၾကာရင္ လူတိုင္းဟာ ေၾကာက္ရမယ့္လူ၊ "ခယ၀ယ" လုပ္ရမယ့္လူလုိ႔ခ်ည္း ထင္မွတ္ၿပီး အလိုလုိေနရင္း "သိမ္ငယ္စိတ္" (inferiority complex)ေတြ ၀င္လာတတ္ပါတယ္။ သိမ္ငယ္စိတ္ ၀င္လာတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြး၊ ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စေတြပါ အလုိလို က်ဆင္းသြားေလ့ ရွိပါတယ္။ ကြၽန္စိတ္ဆိုတာ သိမ္ငယ္စိတ္က ေပါက္ဖြားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

သခင္စိတ္

နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္မွာ ကြၽန္သေပါက္ဘ၀နဲ႔ သားစဥ္ေျမးဆက္ ႏွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္ ေနခဲ့ရေလေတာ့ လူေတြမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ဆိုသလုိ ကြၽန္စိတ္ေတြ ရွိေနၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးေခတ္မွာ၊ ျမန္မာဆိုတာ ကြၽန္လူမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ထီးကုိယ့္နန္း ကုိယ့္ၾကငွန္းနဲ႔ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ကုိယ္ပုိင္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ေနခဲ့ၾကတဲ့ သခင္လူမ်ဳိး ျဖစ္တယ္ဆိုတာကုိ သတိေပးဖို႔အတြက္ အဖြဲ႔၀င္တုိင္းရဲ႕ နာမည္ေရွ႕မွာ "သခင္" တပ္ၿပီး၊ သခင္ႏု၊ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္သန္းထြန္းလို႔ ေခၚခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ "မင္းတို႔ဆရာကိုေလ၊ စာရင္းတုိ႔ကာသာ ထားလိုက္ေပေတာ့" လို႔ ဆိုခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးဦးလြန္းေတာင္ တပည့္ေတြ ဆင္ႏႊဲတဲ့ တုိက္ပြဲတိုင္း ေရွ႕ကမားမားမတ္မတ္နဲ႔ ပါၿမဲျဖစ္တဲ့အတုိင္း "သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း" ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။

ဇြတ္႐ိုက္မသြင္းသင့္

ယဥ္ေက်းတယ္ဆိုတာ အင္မတန္ လိုလားအပ္တဲ့အရာ ျဖစ္တယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ေအာက္က်ဳိ႕တာ၊ ႏွိမ့္ခ်တာကုိ ယဥ္ေက်းမႈလို႔ ထင္မွတ္မွားေနၾကၿပီး၊ ေအာက္က်ဳိ႕ႏွိမ့္ခ်စိတ္ထားဖို႔ သြန္သင္ဆံုးမေလ့ ရွိၾကတယ္။ "လူ႔ေအာက္က်ဳိ႕လို႔ မေသပါဘူး" ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးစကားေတာင္ ရွိခဲ့တယ္။ ေအာက္က်ဳိ႕လြန္း၊ ႏွိမ့္ခ်လြန္းတဲ့ စိတ္ကေနၿပီး "ကြၽန္စိတ္" ေပါက္ဖြားလာရတာလို႔ ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ သေဘာမက်ပါဘူး။ ပလႊား၀င့္၀ါ မရွိတာ၊ ေမာက္မာေစာ္ကား မရွိတာ အင္မတန္ ေကာင္းတယ္။ ဒါမ်ဳိးကုိ အားေပးရမွာ။ ဒီစိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ေမြးရမွာ။ ေအာက္က်ဳိ႕တာ၊ ႏွိမ့္ခ်တာေတာ့ အားမေပးသင့္ဘူး။ ကေလးေတြေခါင္းထဲ ဇြတ္႐ိုက္မသြင္းသင့္ဘူး။

ထိုက္တန္တဲ့ ေလးစားမႈ

လူယဥ္ေက်းဆုိတာ တစ္ဖက္သားကုိ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တန္ဖိုးထား ေလးစားတတ္ျခင္းကုိ ေခၚတာျဖစ္တယ္။ တစ္ဖက္သားရဲ႕ အေပၚယံ ပကာသန အေဆာင္အေယာင္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး "ခယ၀ပ္တြား" ဆက္ဆံတာကုိ ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ ျပာတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆုိက္ကားသမားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ယုတ္စြအဆံုး သူေတာင္းစားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူသားအေနနဲ႔ ၾကည့္ျမင္ၿပီး၊ လူသားအေနနဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့အေလ်ာက္ ေလးစားမႈေပး ဆက္ဆံတာဟာ ယဥ္ေက်းျခင္း ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမဆုိ ေအာက္က်ဳိ႕ႏွိမ့္ခ်ၿပီး ဆက္ဆံဖို႔ မလိုဘူး။ ထုိက္တန္တဲ့ ေလးစားမႈေပးဖို႔သာ လိုတယ္။

ဆင္းရဲရင္ မကန္ေတာ့ခ်င္

မွန္တာေျပာရရင္ လူအခ်င္းခ်င္း လူလို႔ျမင္ၿပီး ေလးေလးစားစား တန္ဖိုးထားတာမ်ဳိး ေတြ႔ရခဲတယ္။ ပိုက္ဆံေငြေၾကးလို၊ ရာထူးအာဏာလို၊ အေပၚယံ ပကာသနေတြကုိၾကည့္ၿပီး ဆက္ဆံၾကတာပဲ အေတြ႔ရမ်ားတယ္။ ေသြးမေတာ္၊ သားမစပ္တဲ့ ေငြရွိသူ၊ ဂုဏ္ျဒပ္နဲ႔ ရာထူးအာဏာရွိသူကုိ အခါႀကီးရက္ႀကီးေရာက္တိုင္း မေမ့မေလ်ာ့ ႏွစ္စဥ္ယဥ္ေက်းမႈ အရဆိုၿပီး သြားကန္ေတာ့တတ္ၾကေပမယ့္ ေငြမရွိ၊ ရာထူးအာဏာမရွိ ဆင္းရဲမြဲေတတဲ့ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာမ်ားကုိေတာ့ ကန္ေတာ့ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ လူအခ်င္းခ်င္း လူလိုျမင္ၿပီး လူလိုေလးစား တန္ဖိုးထားတတ္ျခင္းကုိ ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားေစဖို႔ကုိပဲ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။

လူထုစိန္၀င္း

ေလာရွည္ မွတ္ခ်က္ ။ ။ ၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား (ဟုိတယ္၊ စားေသာက္ဆုိင္၊ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရး စသည္) မွာေတာ့ သခင္စိတ္အသြင္းလြန္ၿပီး နင္လဲလူ၊ ငါလဲလူ  မသိဘူး၊ မရွိဘူး၊ ကုန္ၿပီဆုိၿပီး ဘုမေတာမိေစဖုိ႔ အေရးႀကီးလွပါတယ္။

ယူတိုးပီးယားအိပ္မက္

My Thoughts My Blog တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးေသာ ေဆာင္းပါးကုိ ေလာရွည္ - ကတဲ့ပြဲ၏ မူႏွင့္ ကုိက္ညီသျဖင့္ မူရင္းေရးသားသူ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ (သတ္ပံုသတ္ညႊန္း အနည္းငယ္ ျပင္ဆင္သည္မွအပ) မူရင္းအာေဘာ္အတုိင္း ျပန္လည္ ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။

တစ္ညမွာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ တစ္ခုမက္သည္။ အိပ္မက္သည္ ရွည္လ်ားလြန္း၍ အေသးစိတ္ႏိုင္လြန္းသည္။ အိပ္မက္ထဲမွ ဇာတ္ေကာင္သည္ ကၽြန္ေတာ္ပင္ျဖစ္ေနသည္။ ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ကို ရရွိသည္။ ထိုျပင္ မဟာ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ကို ထပ္ရသည္။ ထိုဘြဲ႕ရျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလန္ရွိ နာမည္ၾကီး တကၠသိုလ္တစ္ခုတြင္ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္နဲ႔ မသက္ဆိုင္သလိုျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံေရး သိပၸံႏွင့္ လူမႈေရး သိပၸံ ႏွစ္ဘာသာတြဲျဖင့္ မဟာ၀ိဇၹာဘြဲ႕တစ္ခု ထပ္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ အေမရိကရွိ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွ ထိုဘာသာရပ္ႏွစ္ခု အေၾကာင္းျပဳၿပီး ပါရဂူဘြဲ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါက္တာ ဖိုးသူေတာ္ ျဖစ္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ျပန္လာသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္က်ေတာ့ အသက္သည္ သံုးဆယ္ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္ခဲ႔ၿပီ။ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမဦးဆံုးအေနျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္နယ္ပယ္သို႔ျပန္သြားသည္။ ခဏေလာက္လုပ္ၾကည့္ၿပီး စိတ္မ၀င္စားေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲျဖစ္ခ်င္ေနတာ တစ္ခုရွိသည္။ ဒါကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္သိသည္။ အဲ႔ဒီေနာက္ က်ေတာ္ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရးပါတီတစ္ခုႏွင့္ခ်ိတ္ဆက္မိျပီး ပါတီေကာ္မတီ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္။ ပါတီတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးႀကိဳးစားစားေဆာင္ရြက္၍ ပါတီ ဥကၠဌႏွင့္ လူႀကီးမ်ား၏ အားထားမႈကိုရရွိလာသည္။

က်ေတာ္ ပါတီ၀င္ၿပီးေနာက္တစ္ႏွစ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါတီ အာဏာရၿပီး ပါတီအႀကီးအကဲတစ္ဦး ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတျဖစ္သြားသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမ်ားလည္း ျပင္သင့္သည္မ်ား ျပင္ၿပီး၍ အေတာ္အတန္ ေျပာင္းလဲေနေသာ အခါသမယလည္းျဖစ္သည္။ ပါတီလူႀကီးသည္ သမၼတ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ သူ႕၏ ကက္ဘိနက္ အဖြဲ႕ ဖြဲ႕ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္အား ၀န္ႀကီး တစ္ေနရာေပးသည္။ သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ေလးဆယ္ မျပည့္ေသးခင္မွာပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အသက္ငယ္ဆံုး ၀န္ႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္လာသည္။ က်ေတာ္ တာ၀န္ယူရေသာ ၀န္ႀကီးဌာနက ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာန။

ပညာေရး၀န္ႀကီး ေဒါက္တာဖိုးသူေတာ္သည္ ႏိုင္ငံတကာတြင္လည့္လည္ၿပီး ပညာသင္ယူခဲ႔သူပီပီ အေျခခံအားေကာင္းေသာ ပညာေရးစနစ္ကို နားလည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာေရးစနစ္မ်ားကို အေျခခံမွ စ၍ လိုအပ္သည္မ်ားကို တဆင့္ခ်င္းေျပာင္းလဲသည္။ ေက်းရြာမ်ား၏ မူလတန္းေက်ာင္းမ်ားထိ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်သြားၿပီး ဆရာ၊ဆရာမေလးမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးသည္။ ကေလးမ်ား၏ ပညာေရးအေပၚ စိတ္ပါ၀င္စားႏိုင္မႈႏွင့္ လိုက္ႏိုင္မႈမ်ားကို အေသးစိတ္သုေတသနျပဳသည္။ ထို႔ေနာက္ ပညာေရး ေကာ္မတီႏွင့္ ညွိႏိႈင္းၿပီး မူလတန္းအတြက္ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးေသာ ဖတ္စာ စာအုပ္ႏွင့္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ေရး စာအုပ္မ်ားကို စနစ္တက် ျပင္ဆင္သည္။ ထိုမွ တဆင့္ တဆင့္ခ်င္းတက္၍ အလယ္တန္း ႏွင့္ အထက္တန္းကို ေခတ္စနစ္ႏွင့္ အညီ ေဒသတြင္းႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ တန္းတူ တန္းညိွၿပီး သင္ၾကားေရးစနစ္ႏွင့္ သင္ရိုးမ်ားကို အသစ္ျပင္ဆင္ဆြဲသည္။

ဤလုပ္ငန္း လုပ္ရပ္အားလံုးကို လႊတ္ေတာ္ ၂ ခုလံုးက အတည္ျပဳသည္။ လိုအပ္ေသာ ဘက္ဂ်က္မ်ားကိုလည္း ေဆာလ်င္စြာ ခ်ေပးသည္။ ပညာေရး အရွိန္အဟုန္မွာ သိသိသာသာၾကီး တိုးတက္လာသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံအမ်ိဳးသားပညာေရးသုေတသန အဖြဲ႔ကို ေသခ်ာဖြဲ႔စည္းၿပီး ႏွစ္စဥ္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး တိုးတက္မႈမ်ား ကို အစီရင္ခံေစသည္။ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အပြင့္သေဘာေဆာင္ေသာ ပညာေရးစနစ္ကို အစပ်ိဳးေပးသည္။ ဆရာမွ သင္ ေက်ာင္းသားမွ လိုက္မွတ္ စနစ္အားဖ်က္သိမ္းသည္။ ဆရာ ေက်ာင္းသား လြတ္လပ္စြာ ေဆြးေႏြးေတြးေခၚမႈ ပံုစံအား ဦးစားေပးသည္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ၀တ္စား ဆင္ယင္ေစသည္။ အသိဥာဏ္ျမင့္မားၿပီး ပညာတတ္ ပီသေစရန္ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္စြာ မထိန္းကြပ္ပဲ ေက်ာင္းသားအမ်ားလက္ခံႏိုင္ေအာင္ ပညာေပးအသိအျမင္ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးႏွင့္ ေဆာင္းပါးမ်ားစြာ ေရးသားၿပီး လူငယ္ေက်ာင္းသားထု ၾကားျဖန္႔ေ၀သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား အရင္ကလို မဆိုးမေပၾကေတာ့။ အရင္က ဖိုးသူေတာ္ ငယ္စဥ္ ေက်ာင္းတက္စဥ္က ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆိုးသည္။ ဆိုးသည္ဆိုသည္မွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားပံုစံ ဆိုးျခင္းမဟုတ္။ ကေလးဆန္ဆန္ ဆိုးျခင္းျဖစ္သည္။ ပံုစံမ်ားသည္လည္း ကေလးဆန္ၾကသည္။ စာေပသင္ၾကားမႈဆိုသည္ကို နားမလည္ၾက။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ေက်ာင္းသြားမည္။ အတန္းလစ္ခ်င္လစ္မည္။ ဆရာေတြကို ရိုေသဟန္ေဆာင္၍ ဆရာလာလ်င္ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး မဂၤလာပါ ဆရာ ႏႈတ္ဆက္မည္။ စိတ္ထဲတြင္ မပါၾက။ ထံုးတန္းစဥ္လာႀကီး တစ္ခုလို ျပဳမႈၾကသည္။ ေက်ာင္းသား ၁၀၀ လွ်င္ ေက်ာင္းသား ၉၀ ေလာက္က တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္၍ တကၠသိုလ္သို႕ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ လာတက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ပညာေရး၏ အႏွစ္သာရႏွင့္ တကၠသိုလ္၏ အႏွစ္သာရကို ဘြဲ႕ရသြားသည္ထိ သိမသြားၾကေခ်။ တည္ရွိေနေသာ တကၠသိုလ္မ်ားသည္လည္း ထိုသို႔ အႏွစ္သာရ သိရွိေအာင္ လုပ္မေပးႏိုင္ၾကေခ်။ တကၠသိုလ္မ်ားသည္ စက္ရံုၾကီးတစ္ရံုႏွင့္ တူေနၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဘြဲ႔တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကပ္ ထုတ္ကုန္ မ်ားျဖစ္ေနၾကသည္။

ထိုထြက္လာေသာ တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ကုန္မ်ားသည္ ေစ်းကြက္တြင္ ေစ်းကြက္မ၀င္ ျဖစ္ေခ်သည္။ ေစ်းကြက္၀င္ေသာ္လည္း တန္ဖိုးခ်ျခင္းခံရသည္။ ထိုအရာ ျဖစ္စဥ္မ်ားအားလံုးကို သိႏွင့္ ခံစား ခဲ႔ႏွင့္ရေသာ ပညာေရး၀န္ၾကီး ေဒါက္တာ ဖိုးသူေတာ္သည္ တကၠသိုလ္စနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္သည္။ အမ်ိဳးသား ပညာေရး သုေတသန ဌာန၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ႏိုင္ငံႏွင့္ အ၀န္း ဇုန္မ်ား သတ္မွတ္၍ ေဆာင္ရြက္သည္။ အစိုးရသည္ ပညာေရးကို မ်ားစြာအေလးေပးေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပညာေရး ဘက္ဂ်က္ကိစၥအား လႊတ္ေတာ္မွ ခြင့္ျပဳသည္။ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္တိုင္းေဒသအလိုက္ ပညာေရးဇုန္ စီမံကိန္းမ်ား ခြဲၿပီး အထူးဖြံၿဖိဳးေရး အေနျဖင့္ ေဆာင္ရြက္သည္။ ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းမႈ၏ အသီးအပြင့္ကို မၾကာခင္ျမင္ရေခ်ေတာ့မည္။

သို႕ႏွင့္ ပညာေရး၀န္ၾကီး၏ လုပ္ႏိုင္ေသာပါ၀ါမ်ားကို သံုး၍အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ႔ေသာ္လည္း သူ၏ မူလ ပထမေက်ာင္းတက္ခဲ႔ရာ တကၠသိုလ္ျဖစ္ေသာ နည္းပညာဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္မွာ အားနည္းေနသည္။ ထိုကိစၥကို သိပၸံႏွင့္ နည္းပညာ၀န္ႀကီးအား ေျပာဆိုေသာ္လည္း ၀န္ႀကီးသည္ အသက္အရြယ္ႀကီးေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ၀ိဇၹာ ဘြဲ တစ္ဘြဲ႕သာရခဲ႔၍ ႏိုင္ငံေရးေျခလွမ္းတြင္ ေတာ္ေသာေၾကာင့္ ၀န္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီး သူ႕လက္ေအာက္ ကိစၥကို မည္သို႕မွ် မတက္ႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနသည္။ ငယ္ရြယ္ေသာ ၀န္ႀကီးတစ္ပါး ေျပာသည္ကိုလည္း ေကာင္းမွန္းသိေသာ္လည္း လက္ခံေဆာင္ရြက္ျခင္းမျပဳခ်င္ပဲ တလြဲ မာနႀကီးေနသည္။ ပညာေရး၀န္ႀကီးသည္ ထို ကိစၥအတြက္ ရတက္မေအးျဖစ္ေနသည္။ တျခားတကၠသိုလ္ ကိစၥမ်ားတြင္မ်ားစြာ ေကာင္းမြန္ၿပီး ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ား ပခံုးယွဥ္ႏိုင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္၏ အဓီက နည္းပညာအခန္းက႑မွ ပါ၀င္မည့္ နည္းပညာတကၠသိုလ္ ႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မ်ားသည္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ဘာမွ ျဖစ္မလာေသးပါ။

ေဒသတြင္းႏိုင္ငံမ်ားမွ နည္းပညာတကၠသိုလ္မ်ားတြင္ အာကသသိပၸံႏွင့္ဆိုင္ေသာ ပညာရပ္မ်ား မ်ားစြာ ျဖစ္ထြန္းေနၿပီး ၿဂိဳဟ္တု ေပါင္းမ်ားစြာ စမ္းသပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကခ်ိန္တြင္ မိမိႏိုင္ငံ၏ နည္းပညာ တကၠသိုလ္မ်ားသည္ စကၠဴျဖင့္ေလယာဥ္ပ်ံေခါက္သည္ကိုပင္ ၂ မ်ိဳးထက္ ပို၍ မသင္ေပးႏိုင္ေခ်။

ကံအားေလ်ာ္စြာ ေဒါက္တာဖိုးသူေတာ္တို႔ ပါတီသည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သမၼတ သက္တမ္းအတြက္ ဆက္လက္ အႏိုင္ရသြားသည္။ သမၼတႀကီးသည္ ပညာေရး၀န္ႀကီး၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို အထူးသေဘာက် ႏွစ္သက္၍ ပညာေရး၀န္ႀကီးအျပင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးကိုပါ တြဲဖက္ေပးလိုက္သည္။ သမၼတႀကီး ၏ ၀န္ႀကီးခ်ုပ္ ရာထူး ေပးမႈအား ကန္႔ကြက္မႈမ်ားစြာ ရွိ၍ ျပည္သူ႕ဆႏၵ ခံယူပြဲျပဳလုပ္ၿပီး မဲခြဲ ဆံုးျဖစ္ရာ ျပည္သူ လူထုသည္ ေဒါက္တာဖိုးသူေတာ္၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားအား အထူးသေဘာက်၍ ကန္႔ကြက္မဲ မရွိ ေထာက္ခံမဲ မ်ားႏွင့္သာ ဆႏၵျပဳၾကရာ ေဒါက္တာဖိုးသူေတာ္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဦးဆံုး အသက္ငယ္ဆံုး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာေတာ့ အသက္ ၄၀ စြန္းရံုသာ ရွိေသးသည္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာေသာအခါ ပထမဦးဆံုးေဆာင္ရြက္ေသာ ကိစၥမွာ ျမန္မာျပည္တျပည္လံုးရွိ နည္းပညာတကၠသိုလ္မ်ားႏွင့္ ေကာလိပ္မ်ား၊ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္မ်ားႏွင့္ ေကာလိပ္မ်ား၏ ကိစၥျဖစ္သည္။ သင္ရိုးညႊန္းတန္းမ်ားကို အေျခခံ သီအိုရီမ်ားေလာက္သာ ခ်န္ထားခဲ႔ၿပီး က်န္ေသာ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီးျဖစ္ေသာ သင္ရိုးညႊန္းတန္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ၿပီး ေခတ္မီနည္းပညာ ဘာသာရပ္မ်ားျဖင့္ အစားထိုးေစသည္။ အမ်ိဳးသားသိပၸံႏွင့္နည္းပညာဗဟိုေကာ္မတီကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး ဆိုင္ရာ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္သည္။ အာကာသသိပၸံပညာကို အထူးစိတ္၀င္စားသည္ျဖစ္ရာ သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ား ( အေမရိက၊တရုတ္) သို႔ ေစလႊတ္ၿပီး ေလ့လာေစသည္။

ေလာရွည္ မွတ္ခ်က္ ။ လက္ေတြ႕တြင္ ဤသုိ႕လုပ္မရပါ။ မရသည့္ အေၾကာင္းရင္းမွာ ယခု သင္ရုိးညႊန္းတန္း စာအုပ္မ်ားသည္ ေခတ္မီေနၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တဖန္ ေဇာက္ထုိးလန္သြားေသာ ဘာသာရပ္အခ်ိဳ႕မွလြဲ၍ သိပၸံပညာရပ္မ်ား၏ သင္ရုိးသည္ သိသိသာသာ မေျပာင္းလဲပါ။ သင္ရုိးစာအုပ္ ေရးသားျပဳစုသူမ်ား အႀကံျပဳသည့္ သင္ရုိးပံုစံအတုိင္း လုိက္နာသင္ၾကားျခင္း ရွိ၊ မရွိကေတာ့ သပ္သပ္ကိစၥျဖစ္သည္။

ကိုယ္တိုင္လည္း အာကာသသိပၸံႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈရွိေအာင္ ေလတပ္သို႔သြား၍ ေလယာဥ္ေမာင္းသင္သည္။ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ အခ်ိဳ႕ ကန္႔ကြက္ေသာ္လည္း မဲဆႏၵႏွင့္ အႏိုင္ရယူၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္သည္ ေလယာဥ္ေမာင္း သင္ၿပီး ေလယာဥ္ေမာင္းတက္ခဲ႔သည္။ ေလယာဥ္ေမာင္းတတ္သည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ အမ်ိဳးသားေလေၾကာင္းႏွင့္အာကာသဗ်ဴ႐ို တည္ေထာင္ၿပီး ေလေၾကာင္းပ်ံသန္းမႈဆိုင္ရာ ကိစၥရပ္မ်ားႏွင့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားဆိုင္ရာ ဥပေဒမ်ားကို ပညာရွင္မ်ားအကူအညီရယူၿပီး ျပန္လည္ ျပင္ဆင္တည္းျဖတ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ထြက္ရွိေသာ ဥပေဒသစ္အရ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္ပ်ံႏွင့္ ရဟတ္ယာဥ္ ၀ယ္ယူေမာင္းႏွင္ခြင့္ လိုင္စင္ ရရွိမည္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ ေလယာဥ္ကြင္း တည္ေဆာက္လိုသူမ်ားအေနျဖင့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း တည္ေဆာက္ခြင့္ေပးမည္ မဟုတ္ပဲ ၅ ဦးစပ္ ေလယာဥ္ပ်ံကြင္းအေသးတစ္ခု တည္ေဆာက္ခြင့္ ေပးသည္။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ္ပိုင္ရဟတ္ယာဥ္တစ္စင္း ၀ယ္ထားၿပီး သြားခ်င္ လုပ္ခ်င္ေသာ ေနရာမ်ားသို႔ ခ်က္ခ်င္းသြားသည္။ လႊတ္ေတာ္မွ ေန၍ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လုံၿခံဳေရးအတြက္ ရဟတ္ယာဥ္ ႏွစ္စင္း အေစာင့္အျဖစ္ ေပးထားသည္။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္သည္ စာေပ၀ါသနာပါသည့္အားေလ်ာ္စြာ ပညာေရးဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ရသ စာေပ မ်ားကို ေရးသားထုတ္ေ၀သည္။ ရသစာေပမ်ားမွာ ျပည္သူလူထု ပရိသတ္၏ အားေပးမႈကို မ်ားစြာ ခံရၿပီး စာေရး ဆရာတစ္ဦးအေနျဖင့္လည္း ျပည္သူခ်စ္ေသာ စာေရးဆရာျဖစ္ေနသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၏ အိမ္ေထာင္ေရး အေနျဖင့္ ပညာေရး၀န္ႀကီး ျဖစ္ခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးပဲ လူပ်ိဳသိုး၀န္ႀကီးလုပ္ေနရာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မျဖစ္ခင္ေလးမွာပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္သည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၏ ခ်စ္သူက လက္ထပ္ခြင့္အား လက္ခံေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုလက္ထပ္ၿပီးေသာ ခ်စ္သူႏွင့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္သည္ သူပိုင္ ရဟတ္ယာဥ္အား သူကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး အနားယူခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနရာမွ ေဘးမွ အေစာင့္ရဟတ္ယာဥ္ႏွစ္စီးက လိုက္မည္ ျပဳသည္ကို ေရဒီယိုစကား ေျပာခြက္မွ တဆင့္ လွမ္းတားၿပီး မလိုက္နဲ႔ မလိုက္နဲ႔ ဟု ေျပာလိုက္သည္။

' ေဟ့ေကာင္ ဘာကို မလိုက္နဲ႔ လဲ ' လို႔ အသံၾကား၍ ငါလို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ဒီလိုျပန္ေျပာသလားဆိုၿပီး ေအာ္မည္ အျပဳတြင္ လန္႔ႏိုးသြားၿပီး ေဘးမွ အခန္းေဖာ္ ၏ ဘာကို မလိုက္နဲ႔ လဲဟု ေမးေသာအသံကို ေသခ်ာ စြာျပန္ၾကားလိုက္ရသည္။

ဤတြင္ အိပ္မက္ၿပီး၏…॥။

( က်ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ကူးေဆာင္းအိပ္မက္မွ်သာျဖစ္၍ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္ၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။)

ဖိုးသူေတာ္

ေပ ၅၀၀၀ ျမင့္ေသာ ပန္းသီးပင္မ်ား ႏွင့္ သဒၵါအမွားမ်ား

ဒီေန႕ထုတ္ The Voice ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၆ အမွတ္ ၆ (စာၾကမ္း) မွာ

"ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေက်းလက္ေဒသ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးႏွင့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးအတြက္ ကမၻာ့ဘဏ္ ဒုတိယ ဥကၠဌအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ... ႏုိဘယ္ဆု ရရွိထားသူ ... စီးပြားေရး ပညာရွင္ Joseph E. Stiglitz ... ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႕ လာေရာက္မည္ ... ။"လုိ႕ ေဖာ္ျပပါရွိတာကို ဖတ္ရႈရပါတယ္။ အမွန္က "ကမၻာ့ဘဏ္ ဒုတိယ ဥကၠဌအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ... ႏုိဘယ္ဆု ရရွိထားသူ ... စီးပြားေရး ပညာရွင္ Joseph E. Stiglitz ... ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေက်းလက္ေဒသ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးႏွင့္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးအတြက္ လာေရာက္မည္ ... ။" လုိ႕ျဖစ္ရမွာပါ။

အဲဒါကုိ ျမင္ေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက သဒၵါေလ့က်င့္ခန္းထဲက ေပ ၅၀၀၀ ျမင့္ေသာ ပန္းသီးပင္မ်ားအေၾကာင္းကို သတိရမိပါတယ္။ ပုဒ္အထားအသိုျပင္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းမွာ ေမးခြန္းမွာ "ေပ ၅၀၀၀ ျမင့္ေသာ ပန္းသီးပင္မ်ားစုိက္ပ်ိဳးရန္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုကုိ သက္ဆုိင္ရာက ရွာေဖြေနသည္။" လုိ႕ ေပးထားရင္ "ပန္းသီးပင္မ်ားစုိက္ပ်ိဳးရန္ ေပ ၅၀၀၀ ျမင့္ေသာ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုကုိ သက္ဆုိင္ရာက ရွာေဖြေနသည္။" လုိ႕ ျပန္ေျဖေပးရတာမ်ိဳးေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ပန္းသီးပင္ကပဲ ေပ ၅၀၀၀ ျမင့္သလုိလုိ။

အေရးႀကီးတာက နာမ၀ိေသသနေတြနဲ႕ ႀကိယာ၀ိေသသနေတြကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ သူတုိ႕အထူးျပဳတဲ့ ပုဒ္ေတြ (နာမ္၊ နာမ္စား၊ ႀကိယာမ်ား) နဲ႕ ကပ္ေပးဖုိ႕ပါပဲ

အမွန္ျပင္ႏုိင္ၾကပါေစ။

အျငင္းအခုန္ကိစၥ

BLUE SKY FOREST တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးေသာ ေဆာင္းပါးကုိ ေလာရွည္ - ကတဲ့ပြဲ၏ မူႏွင့္ ကုိက္ညီသျဖင့္ မူရင္းေရးသားသူ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ (သတ္ပံုသတ္ညႊန္း အနည္းငယ္ ျပင္ဆင္သည္မွအပ) မူရင္းအာေဘာ္အတုိင္း ျပန္လည္ ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။

အျငင္းအခုန္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြက ေကာင္းတဲ့သေဘာထက္ ဆိုးတဲ့သေဘာ ဒါမွမဟုတ္ မေကာင္းတဲ့လကၡဏာေဆာင္တဲ့ကိစၥလို႔ ယူဆထားပံုရပါတယ္။ လူႀကီး အမ်ားစုက ကေလးေတြ အျငင္းအခုန္ လုပ္ေနရင္မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ မျငင္းခုန္ၾကဖို႔သတိေပးပါတယ္၊ တားျမစ္ပါတယ္၊ ခ်ိန္းေျခာက္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ဆိုအျပစ္ေပးတဲ့အထိ၊ နာက်င္ေစတဲ့အထိေတာင္ တုံ႕ျပန္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ ႔ အဲဒီလိုေဆာင္ရြက္မႈကို "ဆံုးမျခင္း" ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အလြယ္တကူပဲ သူတို႔က ထည့္ထားတတ္ၾကပါတယ္။ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ ကေလးေတြ အျငင္းအခုန္လုပ္တာ သူတို႔အတြက္ ဆူတယ္၊ နားပူေစတယ္၊ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစတယ္ေပါ့။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ အျငင္းအခုန္ကေနျဖစ္လာတတ္တဲ့ သဘာ၀ (တစ္ခုျဖစ္တဲ့) ရန္ျဖစ္တဲ့ကိစၥပါ။ အျငင္းအခုန္ မလုပ္ခင္ကေတာ့မိတ္ေဆြ၊ အျငင္းအခံုမွာမေျပလည္ရာက ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္သူသေဘာေဆာင္သြားတာေတြကို မလိုလားအပ္တဲ့ကိစၥလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူႀကီးေတြသေဘာထားတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာျဖစ္တတ္တဲ့ သဘာ၀တစ္ခုမို႔ မလိုလားအပ္တဲ့ကိစၥလို႔ သေဘာထားမယ့္အစား သတိထားသင့္တဲ့ကိစၥ၊ သတိနဲ႔ျငင္းခုန္သင့္တဲ့ကိစၥလို႔ သေဘာထားလိုက္ရင္ အျငင္းအခုန္ကိစၥဟာ တိုးတက္မႈတစ္ခုအဆင့္ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဲဒီသတိတစ္ခ်က္မထားမိတာနဲ႔ပဲ ျငင္းခံုမႈဟာ လူအမ်ားၿငိဳျငင္စရာကိစၥ ျဖစ္လာရတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြရဲ ႔ျငင္းခံုလုိစိတ္နဲ႔ ျငင္းခုန္တဲ့သဘာ၀ဟာ လူႀကီးေတြရဲ အဟန္႔အတားေအာက္မွာ ေကာင္းေကာင္းထြန္းကားခြင့္မရခဲ့ဘူးလို႔ဆိုပါရေစ။

တကယ္ေတာ့ အျငင္းအခုန္လုပ္တာကို စံနစ္တက်နဲ႔ ထြန္းကားလာေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ လူႀကီးေတြမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ ရန္မ်ားတဲ့ကိစၥ၊ ဆူတဲ့ပူတဲ့ကိစၥလို႔သေဘာမထားပဲ အေျဖမွန္တခု ထြက္လာေအာင္၊ ပိုေကာင္းတဲ့အရာတခု ရလာေအာင္ အျမင္မတူတာေတြကိုေပါင္းစပ္ႏိုင္ေအာင္၊ တဘက္နဲ႔တဘက္နားလည္ေပးႏိုင္ေအာင္၊ သေဘာထားတတ္လာေအာင္၊ မတူညီတဲ့အျမင္ကို တန္ဘိုးထားတတ္လာေအာင္၊ အျငင္းအခံုကေန ႏွစ္ဘက္အက်ိဳးအျမတ္ရလာေအာင္၊ နည္းမွန္ လမ္းမွန္နဲ႔ ျပဳျပင္ေပးရင္၊ အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရင္၊ ဒီအေလ့အက်င့္က ခိုင္မာထြန္းကားလာခဲ့ရင္၊ အသိဥာဏ္ပြင့္လင္းၿပီးတိုးတက္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္ တခုကိုတည္ေဆာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

အခုလိုေျပာရတာက တိုးတက္ထြန္းကားၿပီး ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ပြင့္လင္းတဲ့လူ႔အဖြဲ ႔အစည္းေတြဟာ ဒီလိုအေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြကိုအားေပးၾကတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုအေျခခံၿပီးေျပာေနတာပါ။ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျငင္းတတ္တယ္ဆိုတာက ယဥ္ေက်းမႈတခုပဲလို႔သေဘာထားႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။လူႀကီးေတြေၾကာင့္အခုလိုျဖစ္ရတာဆုိတဲ့အခ်က္ကို အျငင္းအခုန္လုပ္ခ်င္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ျငင္းခံုစရာအခ်က္ေတြပါေနရင္ မိတ္ေဆြတို႔က ေထာက္ျပလာမယ့္အခ်က္ေတြကိုဆက္ၿပီး (စာေရးသူ Blue Sky Forest က) ေဆြးေႏြးသြားပါ့မယ္။ ဆက္ၿပီးျငင္းခုန္ႏိုင္ၾကဖို႔ခဏနားလိုက္ပါဦးမယ္။ေျပာစရာေတြရွိေနပါေသးတယ္။

Blue Sky Forest

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အေၾကာင္း

BLUE SKY FOREST တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးေသာ ေဆာင္းပါးကုိ ေလာရွည္ - ကတဲ့ပြဲ၏ မူႏွင့္ ကုိက္ညီသျဖင့္ မူရင္းေရးသားသူ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ (သတ္ပံုသတ္ညႊန္း အနည္းငယ္ ျပင္ဆင္သည္မွအပ) မူရင္းအာေဘာ္အတုိင္း ျပန္လည္ ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။

၁၈၇၀ခုႏွစ္တ၀ိုက္၊ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ ျမန္မာျပည္ရဲ ႔လူဦးေရက ဆယ္သန္းေလာက္ရွိပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ေခတ္က အဲ့ဒီလိုမေျပာဘူး။ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး တကုေဋကို အုပ္စိုးသူျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရပါသတဲ့။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲလူတန္းစားသတ္မွတ္ခ်က္က သိပ္ရွင္းတယ္။ တိုင္းျပည္မွာ ဘုရင္ဟာ “သခင္” ၊ က်န္တာက “ကၽြန္” ။

ဘုရင္နဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ဘယ္သူ၊ဘယ္၀ါ ပါဘုရားလို႔ဆိုရသတဲ့။ အဲဒီတုန္းက နာမည္ေရွ ႔မွာ “ေမာင္”ေတြ “မ”ေတြသိပ္ရွိလွေသးတာမဟုတ္။ “က်ား” ဆိုရင္ “ကၽြန္ေတာ္”၊ “မ”ဆိုရင္ “ကၽြန္မ” ။ “ခင္ဗ်ား”ဆိုတာကလည္း သခင္၊ဘုရားကလာတာတဲ့။ "ရွင္"ဆိုတာက အရွင္၊သခင္ကလာသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ မင္းတုန္းမင္းမတိုင္ ခင္ကာလေတြကတည္းက ကၽြန္ေတာ္၊
ကၽြန္မျဖစ္ေနတာပါ။ ဘယ္ေခတ္ကစၿပီးသံုးသလဲဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ သမိုင္းဆရာမ်ားက သိေပမေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဘုရင္က “ေမာ့” (ေမာ္ဖူးေစ) ဆိုမွ ေမာ့ၾကည့္ ရသတဲ့။ သူက မေမာ့ခိုင္းမခ်င္း ေျမျပင္မွာ၀ပ္ေနေပေရာ့။ ရွင္ဘုရင္ဆိုသူမ်ားေျပာပါတယ္။ လူလူခ်င္းကုိ။

တိုင္းျပည္မွာဘုရင္က သခင္ဆိုေတာ့ သူ႔ထက္ႀကီးတာ ဆင္ပဲရွိတယ္။ ေရေျမ ႔သနင္းျပည့္ရွင္မင္း လို႔လည္းဆိုသကိုး။ တတိုင္းျပည္လံုး လူတင္မက ေရေရာ၊ေျမေရာ သူပိုင္တယ္။ ဘာမွမထိနဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္ ဆိုတဲ့လူမ်ိဳးေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မေကာင္းတဲ့ေခတ္ေတြပါ။ ထားပါေတာ့။ အခုခ်ိန္ထိ စာေရးသူတို႔က “ကၽြန္ေတာ္တို႔”လုပ္ေနၾကတုန္းပဲဆိုတာကေတာ့ စာရႈသူတို႔ေရ သိပ္လြန္လြန္း
ၿပီထင္သကြယ္။

ေျပာင္းလဲမႈက နည္းနည္းေလးပဲရွိတယ္လို႔ဆိုရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ဆိုတာေတြ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး ဘယ္သူပါဆိုတာေတြေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အခုကိစၥက ေရွ ႔မွာေျပာခဲ့ၾကသူေတြ မ်ားလွပါၿပီ။ အထူးအဆန္းလဲမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ထပ္ေျပာေနရသတံုး ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကိစၥႀကီး အဆံုးသတ္ေစခ်င္လွလို႔ပါပဲဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္မမိုက္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ကၽြန္ဆိုတာလူဘ၀မွာ အနိမ့္က်ဆံုးအ ေျခအေနမဟုတ္လား။ ဘယ္သူမွ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္ဘူးေလ။

ဒီေန႔ကမၻာဟာ ေက်းပိုင္ကၽြန္ပိုင္ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ေနသူေတြ အနည္းအက်ဥ္းရွိေနတုန္း။ ကၽြန္အျဖစ္ေရာင္းအစားခံေနရသူေတြရွိေနတုန္း။ ျမန္မာျပည္မွာ အိမ္ေဖၚလို႔ ေခၚတဲ့သူေတြရွိေနတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္မဟုတ္ၾကေပမယ့္လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္လိုအဆက္ အဆံခံေနတာရွိေနတုန္း။ တခ်ိဳ ႔တိုင္းျပည္ေတြမွာလည္း
ဒီအေျခအေနမ်ိဳးရွိေနတုန္းပဲ။

ကမၻာမွာက ကၽြန္ဘ၀ကလြတ္ေအာင္၊ ကၽြန္ေခတ္ကုန္ေအာင္၊ ကၽြန္ဇတ္သိမ္းေအာင္ မေရမတြက္ ႏိုင္တဲ့ အသက္ေတြေပးၿပီးေျပာင္းလဲခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ "ကၽြန္"ဆိုတဲ့အသံမၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဆက္ၿပီးကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ေနၾကတုန္း။ ဘယ္အထိ ဆက္ၾကဦးမွာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ဆက္သံုးဆြဲေနၾကသလဲ။ ေကာင္းတဲ့ အေမြအႏွစ္မွ မဟုတ္ပဲ။ သမိုင္းဆိုးသမိုင္းညစ္ေတြကို သိသိႀကီးနဲ႔ဆက္ၿပီးသယ္ေဆာင္ေနတာ
ဟာ သမိုင္းတာ၀န္မေက်တာပဲ။ မေကာင္းတာေတြကို ထားခဲ့ၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ယံုမက လြန္ေတာင္လြန္ေနၿပီ။

ဆိုင္ရာပိုင္ရာပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဒီကိစၥကိုဘာေၾကာင့္မ်ား အၾကာႀကီးၾကည့္ ေနရသလဲ။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလို႔မရတဲ့ ကိစၥမဟုတ္။ အင္မတန္ခက္ခဲလွတဲ့ ကိစၥလည္းမဟုတ္။ ေခတ္ႀကီး၊ စနစ္ႀကီးကိုေျပာင္းပစ္ရတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ေသြးထြက္သံယိုေတာ္လွန္ေရးမွ မဟုတ္ပဲ။
ဒီကိစၥေၾကာင့္ ေတာခိုရမယ္၊ ေထာင္အႏွစ္ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္က်ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးမွ မဟုတ္ပဲဗ်ာ။ ေျပာင္းရင္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ငယ္စဥ္အခါက။ လူႀကီးေတြဆံုးမတဲ့အခါ “နင္” နဲ႔ “ငါ” နဲ႔ေျပာရင္ရိုင္းသတဲ့။ ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ရွင္၊ ကၽြန္မ ဆိုမွ ယဥ္ေက်းပါသတဲ့။ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူႀကီးေတြကို ျပန္ဆံုးမဖို႔ လိုၿပီထင္ပါတယ္။

ေကာင္းကင္ျပာ ေတာအုပ္

ရုပ္ျမင္ထဲက သိပၸံ

www.phdcomics.com တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေအာက္ပါ ကာတြန္းမ်ားသည္ ထိမိၿပီး ဟာသေျမာက္သည့္အတြက္ ေလာရွည္ - ကတဲ့ပြဲ၏ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ ကာတြန္းေရးဆြဲသူ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပပါသည္။

"Piled Higher and Deeper" by Jorge Cham
www.phdcomics.com


"Piled Higher and Deeper" by Jorge Cham
www.phdcomics.com



"Piled Higher and Deeper" by Jorge Cham
www.phdcomics.com


"Piled Higher and Deeper" by Jorge Cham
www.phdcomics.com

ေထရ၀ါဒဆုိသည္မွာ

ေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးကို ေလာရွည္ - ကတဲ့ပြဲ၏ မူႏွင့္ ကိုက္ညီေသာေၾကာင့္ မူရင္းေရးသားသူ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ မူရင္းအာေဘာ္အတုိင္း (အနည္းငယ္ တည္းျဖတ္၊ ျဖည့္စြက္ကာ) ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။

ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္မ်ားကုိ ဒီအတုိင္း ဆက္လက္တည္ၿမဲသြားဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ရွင္မဟာကႆပ ဦးေဆာင္ကာ ပထမသဂၤါယနာတင္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ဗုဒၶရဲ႕ သာသနာဟာ ႏွစ္ပုိင္း ပုိင္းသြားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ပိုင္းက

(၁) ေျပာသံၾကားျဖင့္ အမွန္မယူရ။
(၂) အစဥ္အဆက္စကားျဖင့္ အမွန္မယူရ။
(၃) ဤသုိ႔ျဖစ္ဖူးသည္ ဆုိကာမွ် အမွန္မယူရ။
(၄) စာေပႏွင့္ညီၫြတ္သည္ ဆုိကာမွ် အမွန္မယူရ။
(၅) ႀကံဆေတြးေတာယူျခင္းျဖင့္ အမွန္မယူရ။
(၆) နည္းမွီယူျခင္းမွ်ျဖင့္ အမွန္မယူရ။
(၇) အျခင္းအရာကုိ ႏွစ္သက္သျဖင့္ အမွန္မယူရ။
(၈) ငါ့အယူအဆႏွင့္တူသည္ ဆုိကာမွ် အမွန္မယူရ။
(၉) မွတ္သားထုိက္သည္ ဆုိကာမွ် အမွန္မယူရ။
(၁၀) ေလးစားထုိက္သူစကား ဆုိကာမွ် အမွန္မယူရ။ (ကာလမ သုတၱံ)

ဆုိတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားကုိယူၿပီး သိပၸံနည္းက်ေတြ သဘာ၀ယုတၱိေတြနဲ႔ ကုိက္ညီမွ လက္ခံမယ္ဆုိၿပီး ဘုရားရွင္စာေပကုိ ျပဳျပင္ရဲခဲ့ၾကတယ္။

ဘုရားရွင္ရွိတုန္းကလည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အရိ႒ရဟန္းနဲ႔ ကဏၬကသာမေဏတုိ႔ေလ။ ဘုရားရွင္က ပထမပါရာဇိကကုိ သတ္မွတ္တာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒါဟာ ရဟန္းသံဃာေတြကုိ သက္သက္ညႇင္းဆဲတာျဖစ္ပါတယ္ လုိ႔ ဘုရားရွင္ကုိ ျပန္လည္ စြပ္စြဲခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔ ျပန္စြပ္စြဲတာလည္း သာဓက အခုိင္အလံုနဲ႔ပဲ။ ဘုရားရွင္ ရွိတုန္းမုိ႔လုိ႔သာေပါ့။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ အဲဒီ၀ါဒဟာ ခုထက္ထိ က်န္ၿပီး လက္ခံသြားႏုိင္တဲ့ အေနအထားထိ ခုိင္မာခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း ပညာဂ႐ုကပုဂၢိဳလ္ေတြက ေခတ္နဲ႔ မညီတာ သဘာ၀မက်တာကုိ က်ပ္တည္း က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ပိဋကတ္ေတာ္ထဲက ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး သူတုိ႔ လုိတာကုိ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕တ၀က္ မိမိ အယူအဆထည့္သြင္းတယ္။ ကာလနဲ႔ ေလွ်ာ္တဲ့ ေဒသနဲ႔ ကုိက္ညီတဲ့ လူတုိင္း လက္ခံႏုိင္တဲ့ လူၿပိန္းနားလည္တဲ့ ခပ္လြယ္လြယ္ ၀ါဒေတြကုိ မူလပိဋကတ္နဲ႔ ညႇိထုတ္တယ္။ လမ္းခြဲတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြက သာမာန္ပုဂၢိဳလ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ပညာတတ္ေတြ ပညာရွင္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဘယ္လုိပညာရွင္ေတြလည္း ဆုိေတာ့ ဘုရားရွင္လည္း လူပဲ။ ငါတုိ႔လည္းလူပဲ ဆုိၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အထင္ႀကီးေနတဲ့ လူေတြေပါ့။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတြးေခၚလုိက္တာ ပိဋကတ္ေတာ္စာေတြကလည္း ပိဋကတ္ေတာ္နဲ႔ မဆုိင္ေလာက္ေအာင္ ကြဲထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိေလ။ ဘုရားရွင္ေတာထြက္ေတာ့ အတိတ္က သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း ဃဋိကာရျဗဟၼာႀကီးက သကၤန္းလာကပ္တယ္ လုိ႔ ဆုိပါစို႔။ စာထဲမွာ လာတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ခု ခင္ဗ်ား ျဗဟၼာႀကီး ဆုိတာ ေတြ႕ဖူးလား၊ အတိတ္က သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းဆုိေတာ့ ဂမၻီရ၀တၳဳလုိလုိ ျဖစ္ေနတယ္၊ ေရွး႐ုိးဆန္လုိက္တဲ့ လူေတြ၊ ေရွးက ဒီစာေရးတာလည္း ပုထုဇဥ္ပဲ၊ ငါတုိ႔လည္း ပုထုဇဥ္ပဲ၊ ေရွးစာေရးတဲ့လူက အေတြးေတာ္ေတာ္ေလး ေခါင္လုိ႔ မေတြးတတ္လုိ႔ ျဗဟၼာ ဆုိတာ ထည့္လုိက္တာ၊ တကယ္ေတာ့ ေတာပဲ၊ အုိးထိန္းသည္ပဲ ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။ ဘုရားရွင္ တာ၀တႎသာကုိ ႂကြတယ္ တဲ့၊ တာ၀တႎသာ ဆုိတာက ဘယ္နားမွာတုန္း၊ သိၾကားမင္းဆုိတဲ့ သူကုိ ဘယ္သူျမင္ဖူးတုန္း၊ ျမင္းမုိရ္ေတာင္တဲ့၊ အဓိပၸါယ္မရွိလုိက္ပံု၊ ဒီကမာၻမွာ ဟိမ၀ႏၲာေတာင္ပဲ ရွိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အသိသားနဲ႔ စသျဖင့္ ေရွးစာတတ္ေတြဟာ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြ ေရးထားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ပယ္ စသျဖင့္ ပယ္ရဲၾကတယ္ေပါ့။

ဒီလုိသာ ဒီေလာက သဘာ၀နဲ႔ တုိက္ယူေနမယ္ဆုိရင္ စ်ာန္အရာ၊ ကံအရာ၊ မဂ္ဉာဏ္အရာ၊ ဖုိလ္ဉာဏ္အရာေတြ ဘယ္က်န္ေတာ့မလဲ။ ဂုဏ္ေတာ္ေတြ ဘယ္က်န္ေတာ့မလဲ။ ငါးရာ့ငါးဆယ္ေတြ ဓမၼပဒေတြက ယုတၱိစားလုိ႔ ကုန္သြားမယ္။ ေထရ၀ါဒ သာသနာခုထိ ၿမဲေနတာက ဘုရားရွင္ေဟာတဲ့ ေဒသနာကုိ ခုထက္ထိ ၿမဲၿမဲ ဆုတ္ကုိင္ထားႏုိင္လုိ႔ပါပဲ။ ၀ါဒ တစ္ခု ေပၚေပါက္လာရင္ ပါဠိေတာ္ အ႒ကထာနဲ႔ညႇိတယ္။ ႐ႈပ္ေထြးလာရင္ မဟာပေဒသေလးပါးနဲ႔ ညႇိတယ္။ ၀ါဒ တစ္ခုကုိ တည္ေထာင္ၿပီဆုိရင္ က်မ္းဂန္အဆူဆူနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ႏုိင္ရမယ္။ ဟုိက်မ္းနဲ႔ မၿငိနဲ႔။ ဒီက်မ္းနဲ႔ မတုိက္နဲ႔ လုိ႔ ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ (လုိခ်င္တာေလးပဲ ကြက္ယူလုိ႕ မျဖစ္ဘူး။) ယုတၱိယုတၱာနဲ႔ စစ္ခ်င္ပါတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မဟာယနလုိ႔သာေၾကျငာ ေပေတာ့။

ဒီေတာ့ ေထရ၀ါဒက မ်က္ကန္း၀ါဒလုိ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႕ ေျပာခ်င္ရင္ ျပန္စဥ္းစားရမယ္။ က်မ္းျပဳပုဂၢိဳလ္ရ႕ဲ ဉာဏ္အဆင့္အတန္းနဲ႔ ကုိယ့္ဉာဏ္ အဆင့္အတန္း စိစစ္ရမယ္။ က်မ္းျပဳ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ဗုဒၶေဃာသလုိ႔ ခ်ီးက်ဴးထားတာက သူ႔ကုိယ္သူ ခ်ီးက်ဴးထားတာ မဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးထားတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ က်မ္းဂန္ကုိ ပုတ္ခတ္ခဲ့မယ္ ဆုိရင္ မၾကာခင္ သာသနာကြယ္ပါလိမ့္မယ္။ က်မ္းဂန္ထဲက ကုိယ္လုိတာေလးကုိ ဆြဲထုတ္ေနမယ္ ဆုိရင္ မၾကာခင္ သာသနာကြယ္ပါလိမ့္မယ္။

ဥပမာ…

ကန္ေပါင္႐ုိးတစ္ခု ေရကာတာတစ္ခု ယုိေပါက္ေနမယ္ဆုိရင္ လက္ညိဳးေလးေလာက္ပဲ ဆုိၿပီး ပစ္ထားလုိ႔ မရသလုိ ေထရ၀ါဒမွာ အယူမွား အေတြးမွားေတြ က်မ္းစာကုိ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း ျဖတ္ယူမႈေတြ က်မ္းစာပယ္မႈေတြ ေပၚေပါက္လာရင္ ဒီတုိင္း ပစ္ထားလုိ႔ မရပါဘူး။ ကန္ေပါက္႐ိုးတစ္ခု ေရကာတာတစ္ခုမွာ လက္ညိဳးေလာက္ အေပါက္ေလးဟာ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာၿပီး တုိက္စားမႈေတြ ႀကီးလာမယ္။ ေနာက္ ကန္ေပါင္႐ုိးေတြ က်ိဳးသြားမယ္။ အဲဒီလုိ ဆက္ၾကည့္ေနမယ္ဆုိရင္ ကန္ထဲမွာ ေရကုန္သြားသလုိ ဗုဒၶက်မ္းဂန္စစ္ေတြ ေပ်ာက္သြားမယ္။ ယုတၱေဗဒႏွင့္ ညႇိႏႈိင္းရင္း သဘာ၀ယုတၱိႏွင့္ ညႇိႏိႈင္းရင္း ယုိေပါက္ေတြ မ်ားလာရာက သာသနာဟာ ဒီလူေတြ လက္ထက္မွာ ပ်က္သြားလိမ့္မယ္။ သာသနာ့သမုိင္းကုိ ျပန္လုိက္တဲ့အခါ ဘယ္သူ႔လက္ထက္တုန္းကေပါ့ လုိ႔ သမုိင္းဆုိး မက်န္ရစ္ခ်င္ရင္ သာသနာ့ အမႈိက္သ႐ုိက္ေတြကုိ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းရွင္းသင့္ပါတယ္။ ပုဂံေခတ္တုန္းက လူေတြလည္း သူတုိ႔သမုိင္းက်န္ရစ္ဖုိ႔ဆုိၿပီး ေစတီတည္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာေတာ့ အားလံုးဟာ သမုိင္းျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။

ေဂ်ဂ်ဴ၀ုိင္

ေလာရွည္ မွတ္ခ်က္ ။ ။ ယခုအခါတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ပစၥဳပႏၷ ကမၼ ဗုဒၶ၀ါဒဟုေခၚေသာ ဗုဒၶဘာသာဂုိဏ္းကြဲတစ္ခု ေပၚထြန္းေနသည္ဟု သိရပါသည္။ အဆုိပါ ဂုိဏ္းသည္ ယခင္ရွိၿပီး ဗုဒၶဘာသာ ဂုိဏ္းမ်ားႏွင့္ ကြဲလြဲေအာင္ သဃၤန္းမုိးျပာေရာင္ကုိ ဆင္ျမန္းမည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ ဂုိဏ္း၀င္သံဃာမ်ားသည္ ယေန႕ထက္တုိင္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ သံဃာတုိ႕ ၀တ္ဆင္ေသာ သဃၤန္းကိုသာ ဆက္လက္ ၀တ္ဆင္လွ်က္ ၄င္းတုိ႕အယူအဆမ်ားျဖစ္ေသာ သံသရာဆုိသည္မွာ စိတ္အတြင္းတြင္သာ ျဖစ္သည္၊ ငရဲဘံု၊ နတ္ဘံုဆုိသည္မွာလဲ စိတ္အတြင္းပင္သာ ျဖစ္သည္၊ ဘ၀ကူးသည္ဆုိသည္မွာလဲ စိတ္အတြင္းတြင္သာ ကူးသည္။ ေသၿပီး ဆက္ျဖစ္၊ မျဖစ္ ငါတုိ႕မသိ၊ ၀ိပႆနာသည္ ဘုရားေဟာမဟုတ္၊ သာသနာပ စ်ာန္အက်င့္ႏွင့္ တူတူျဖစ္သည္၊ မလြန္ကၽြံလွ်င္ ေသရက္ကုိပင္ မွီ၀ဲေကာင္းသည္၊ သာသနာ့၀န္ထမ္းသည္လဲ အိမ္ယာထူေထာင္ေကာင္းသည္ စသည္တုိ႕ကုိ ေဟာေျပာလွ်က္ရွိေၾကာင္း ၾကားသိရပါသည္။ ျမန္မာဘာသာႏွင့္ ေရးသားထားေသာ ဗုဒၶဘာသာ စာအုပ္၊ စာတမ္းတုိင္း ေထရ၀ါဒ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕ေသာ မဟာယနက်မ္းမ်ားကုိ ဘံုေက်ာင္းမ်ားမွ ျဖန္႕ေ၀ရာတြင္ႏွင့္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ပစၥဳပႏၷ ကမၼ ဗုဓၵ၀ါဒ က်မ္းစာေစာင္မ်ား အားလံုးကို ျမန္မာလုိေရးသားထားၿပီး တူညီေသာ ပီဋကတ္မ်ားကုိ မွီျငမ္းထားသျဖင့္ လြယ္ကူစြာ ေရာေထြးႏုိင္ရာ ဗုဒၶဆုိေသာ ျမန္မာစာလုံးျမင္တုိင္း ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ အယူအဆမ်ား၊ က်မ္းစာအုပ္မ်ား မဟုတ္ေၾကာင္း စာရႈသူတုိ႕ကုိ အေလးအျမတ္ သတိေပးလုိက္ရပါသည္။

အင္တာနက္မွ ကူးယူျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ က်င့္၀တ္ခ်ိဳးေဖာက္မႈမ်ား

ေလာကအလွ အြန္လုိင္းမဂၢဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးကို ေလာရွည္ - ကတဲ့ပြဲ၏ မူႏွင့္ ကိုက္ညီေသာေၾကာင့္ မူရင္းေရးသားသူႏွင့္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ မူရင္းအာေဘာ္အတုိင္း (အနည္းငယ္ တည္းျဖတ္၊ ျဖည့္စြက္ကာ) ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။

အခုတေလာ ဘေလာ့ဂ္ေတြေပၚမွ စာေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ရုပ္ပံုေတြကို အျခားသူမ်ားက ကူးယူၿပီး မိမိ ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးထားသေယာင္ ျပဳလုပ္တာေတြ အေၾကာင္း ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ အသံေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ (ရည္ညႊန္း http://blog.mghla.com/2009/06/blog-post.html, http://nineninesanay.blogspot.com/2009/05/people.html) ျပည္တြင္း စာနယ္ဇင္း အခ်ိဳ ႔က အြန္လိုင္းေပၚမွ ဘေလာ့ဂ္မ်ားေပၚမွာ စာမ်ားကို ကူးယူကာ မိမိတို႔ ကေလာင္အမည္တပ္ကာ ပံုတူကူးခ်မႈမ်ားကို မၾကာခဏ ႀကံဳေတြ႕ေနၾကရပါတယ္။

အြန္လိုင္းေပၚမွာ စာေရးတယ္ဆိုတာက အခမဲ့ ျဖန္႔ေ၀ျခင္းပါပဲ။ ဒီလို အခမဲ့ျဖန္႔ေ၀ေနတဲ့အတြက္ အခမဲ့ ကူူးယူခြင့္ရွိပါသလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳး စိတ္မွာ ျဖစ္ေပၚလာရပါတယ္။ စာေရးတယ္ဆိုတာက မိမိေရးတဲ့စာကို ဖတ္ၾကတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ရဲ ႔ စာေရးရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္သြားတာပါပဲ။ ဒါထက္ပိုလို႔ ကိုယ္ေရးတဲ့စာဟာ စာဖတ္သူအတြက္ တစံုတရာ အက်ိဳးေက်းဇူး ရရွိသြားမယ္ဆိုရင္ စာေရးသူရဲ ႔ စာေရးရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ ပိုမိုေအာင္ျမင္တာပါပဲ။

မိမိေရးလိုက္တဲ့စာ၊ အခမဲ့ မွ်ေ၀ထားတဲ့စာကို သူတပါးက အခမဲ့ ကူးယူျပီး ထိုစာကို သူတစ္ပါး၏ အေတြးအေခၚ ဥာဏ္ပညာတို႔ အတြက္ တစံုတရာ အက်ိဴးရွိေအာင္ သံုးတယ္ဆိုရင္ မည္သည္႔ စာေရးသူ မဆို ၀မ္းေျမာက္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔က စာဖတ္သူေတြကို အခမဲ့ ျဖန္႔ေ၀ေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႔ရဲ ႔ စာမူမ်ားကို ကူးယူၿပီး စာဖတ္သူမ်ားထံ အခေၾကးေငြျဖင့္ ျဖန္႔ျဖဴးေရာင္းခ်မယ္ဆုိရင္ေတာ့ စာေရးသူ တစ္ေယာက္က ဘယ္လို ခံစားရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ စာေရးသူ ဖန္တီးသူ အခ်င္းခ်င္း နားလည္ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါတယ္။

စာတစ္ေၾကာင္း၊ ကဗ်ာတစ္စ၊ သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္ကို ေရးစပ္လွ်င္၊ ေရးဖြဲ႔လွ်င္ ထိုသီခ်င္းတစ္ပိုဒ္၊ စာတစ္ေၾကာင္း၊ ကဗ်ာတစ္စဟာ ဖန္တီးသူ၊ ေရးစပ္သီကံုးသူရဲ ႔ မူပိုင္ အလိုလို ျဖစ္သြားၿပီးသားပါ။ မူပိုင္ခြင့္ မွတ္ပံုတင္ထားသည္ ျဖစ္ေစ ၊ မတင္ထားသည္ျဖစ္ေစ၊ စာတစ္ေၾကာင္းကို ေရးလိုက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီ စာတစ္ေၾကာင္းဟာ ဖန္တီးသူရဲ႔ မူပိုင္ခြင့္ အလိုလို ကာကြယ္ၿပီးသားျဖစ္တယ္ဆိုတာကို World Intellectual Property Organization က ဆိုထားပါတယ္။

ကိုးကား။ ။ http://www.wipo.int

အင္တာနက္ေပၚမွာ ေရးသားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚ၊ ကိုယ္ပိုင္ ဖန္တီး ေရးသားမႈမ်ားကေရာ မူပိုင္ခြင့္ရွိပါသလားဆိုတဲ့ အေမးကို www.lawfirms.com က ေအာက္ပါ အတုိင္း ေျဖၾကားထားပါတယ္။

Q. Are my original ideas and written works protected if they are on the internet?

A. Yes, they are protected to a certain extent. If you want to ensure that they are safe, you should file for copyright and post that copyright notice along with those works. However, your intellectual property is still protected – even if you do not actually file for a copyright.

မူပိုင္ခြင့္ မွတ္ပံုတင္ထားစရာမလိုဘဲ စာေရးသားလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးသူသာ မူပိုင္ျဖစ္ေၾကာင္းကို အလိုလို မူပိုင္ခြင့္ ကာကြယ္ျပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ အေမး၊ အေျဖ အျပည္႔အစံုကို ဒီမွာ www.lawfirms.com/resources/intellectual-property/intellectual-property-faq.htm ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွ လူအမ်ားစု လြဲမွားစြာ ထင္ျမင္ေနၾကတာ တစ္ခုက အင္တာနက္ေပၚမွာ ရွိတဲ့ အရာေတြဟာ အလကား ယူလို႔ ရတယ္လို႔ ထင္ေနတာပါပဲ။ အင္တာနက္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့အရာမွန္သမွ်ဟာ အခေၾကးေငြေပးၿပီး ဖတ္စရာမလိုဘဲ ၊ အခမဲ့ ဖတ္ရႈႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ အလကားရယူႏိုင္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး သေဘာပိုက္ထားၾကပါတယ္။ website (ဥပမာ ယခု စာရႈသူဖတ္ေနေသာ စာမ်ားပါေသာ web page မ်ားစုစည္းရာ) တစ္ခုကို ရရွိဖို႔ အတြက္ domain (ဥပမာ www.lawshay.com) ဆိုတာ အလကား မရပါဘူး။ ထို web site ကို အင္တာနက္ေပၚမွာ တင္ထားဖုိ႔ အတြက္ hosting service ဆိုတာကုိလဲ အလကား မရရွိပါဘူး။ domain အမည္ကို ၀ယ္ယူမွတ္ပံုတင္ရပါတယ္။ hosting ၀န္ေဆာင္မႈကုိ ၀ယ္ယူရပါတယ္။ ဒါဟာ website ဖန္တီးသူေတြဘက္က အခေၾကးေငြေပးရျခင္းပါ။ website ကို ဖတ္ရႈသူေတြ အေနန႔ဲကေတာ ့(အင္တာနက္လိုင္းေၾကးႏွင့္ အခ်ိန္မွတပါး) အခေၾကးေငြ ေပးစရာမလိုတဲ့အတြက္ website ေပၚမွာ ပါ၀င္တဲ့ အရာေတြဟာ အခမဲ့၊ အလကားရတယ္လုိ႔ ေစတနာကို လြဲမွားစြာ ယူဆၾကပါတယ္။ domain အမည္၊ hosting ေနရာ ဟာ သူ႔ အလိုလို အလကား မရရွိပါဘူး။ မွတ္ပံုတင္ျပီးေတာ့ ၀ယ္ယူမွသာလွ်င္ ရရွိပါတယ္။

copy and paste ဆိုတာ သိပ္ကို လြယ္ကူပါတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ်သာ ၾကာတဲ့ အခ်ိန္ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ကူးယူျခင္း ျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္မွာေပမယ့္ အဲဒီ စာမ်ားကို ေရးသား ဖန္တီးသူ ကေတာ့ စကၠန္႔ပိုင္းေလး အခ်ိန္မွာ ေရးသားဖန္တီးခဲ့ျခင္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ရင္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္၊ သူရွာမွီးထားတဲ့ ဗဟုသုတမ်ား၊ ေလ့လာ သင္ယူထားမႈမ်ားကို စုေဆာင္းထားတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ ပညာရပ္ စသည္တို႔ကို စာဖတ္သူတို႔က တခဏအတြင္း ကူးယူႏိုင္လိုက္တာ သူ႔ ေစတနာပါ။ စာေပ ေရးသားသူရဲ ႔ မူပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးဆိုတာ မူလပိုင္ရွင္ရဲ ႔ မူပိုင္ခြင့္အခြင့္အေရးနဲ႔ ထပ္တူပဲဆိုတာကို PRIVATE INTERNATIONAL LAW AND INTELLECTUAL PROPERTY RIGHTS ၊ A COMMON LAW OVERVIEW က Ownership and Commercial Dealings အပိုင္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ဆိုထားပါတယ္။

Accordingly, because "the essence of an intellectual property right is the owner's right to take action to prevent others from engaging in certain types of activity in a given territory,"

တပါးသူ ဖန္တီး ေရးသားထားတဲ့ စာမ်ားကို ကူးယူၿပီး ပံုႏွိပ္ကာ ေဖာ္ျပ ေရာင္းခ်ျခင္းဟာ စာနယ္ဇင္း က်င့္၀တ္ကို ခ်ိဳးေဖာက္တာပါ။ စာနယ္ဇင္းတစ္ခုမွာ အယ္ဒီတာဟာ အေရးႀကီးဆံုး ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ပါတယ္။ အယ္ဒီတာ တစ္ဦးရဲ ႔ တာ၀န္က ႀကီးမားလွပါတယ္။ စာမူတစ္ခု ေရာက္လာလွ်င္ ထိုစာမူဟာ ႏိုင္ငံေရး ပတ္သက္ျငိစြန္းမႈ ရွိ/မရွိ၊ အျခား ေနရာမ်ားမွ ကူးယူထားျခင္း (plarigism) ရွိ/မရွိကုိ အယ္ဒီတာက စိစစ္ရပါတယ္။ (အျခားေနရာမ်ားမွ ကူးယူၿပီး မိမိပုိင္ႏွင့္ ဆင္တူယုိးမွားျပဳလုပ္ျခင္း - plarigism - ဆိုသည္မွာ ႏုိင္ငံတကာ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ေပးအပ္ၿပီးသား ဘြဲ႕ကုိပင္ ျပန္သိမ္းႏုိင္သည္အထိ ႀကီးေလးေသာ စာရိတၱေရးရာ ျပစ္မႈႀကီးျဖစ္သည္။) ဘာသာျပန္ထားေသာ စာမူမ်ား၊ ကိုးကားေရးသားထားေသာ စာမူမ်ားမွာ ကိုးကားခ်က္ႏွင့္ ဘာသာျပန္ဆိုမႈကို ၀န္ခံခ်က္မ်ား ပါရွိျခင္း ရွိ/မရွိကို ေသခ်ာစြာ စစ္ေဆးရပါတယ္။ အယ္ဒီတာ တစ္ဦးဟာ စာေပကို ႏွ႔႔ံစပ္ရပါတယ္။ ဗဟုသုတ ၾကြယ္၀ရပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား အယ္ဒီတာတစ္ဦးဟာ သိျမင္ ႏွ႔႔ံစပ္ျခင္း မရွိဘူးဆိုလွ်င္ စာမူရွင္မ်ားေပးပို႔တဲ့ စာမူမ်ားဟာ ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးမႈလား၊ ကူးခ်ေပးပို႔မႈလား၊ ဘာသာျပန္ဆိုမႈလား၊ ကိုးကားခ်က္လားဆိုတာ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အယ္ဒီတာ တစ္ဦးဟာ ယေန႔ေခတ္ေပၚ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကမၻာ့သတင္းေတြကို သိရပါတယ္။ စာေပကိုလည္း မိမိအၾကိဳက္တစ္မ်ိဳးတည္းသာ မဟုတ္ဘဲ လိုင္းစံုေအာင္ ေလ့လာထားရ့ပါတယ္။ ဒါမွသာ စာမူရွင္မ်ားဘက္မွ ထည္႔သြင္းေရးသားျခင္းမျပဳမိတဲ့ ၀န္ခံခ်က္မ်ားကို အယ္ဒီတာက ထည္႔ေပးႏိုင္ပါတယ္။

စာမူရွင္မ်ားဘက္မွ အင္တာနက္ေပၚကေန ကူးယူမႈမ်ားကို စာမူအျဖစ္ ေပးပို႔ခဲ့သည္ ရွိေသာ္ အယ္ဒီတာ မေရြးခ်ယ္မီကာလမွာ စာမူရွင္၏ တာ၀န္ျဖစ္ေသာ္လည္း အယ္ဒီတာက စာမူကိုေရြးခ်ယ္ျပီးေနာက္ အယ္ဒီတာ့လက္ထဲ ေရာက္ရွိေနခ်ိန္မွာ အယ္ဒီတာ၏ တာ၀န္သာ ျဖစ္ပါေတာ့တဲ့အတြက္ စာမူမ်ားကို မေရြးခ်ယ္မီမွာ အယ္ဒီတာဟာ ေသခ်ာစြာ ဖတ္ရႈ စိစစ္ရပါတယ္။ အယ္ဒီတာတစ္ဦး၏ က်င့္၀တ္၊ တာ၀န္ႏွင့္ အခန္းက႑မွာ စာနယ္ဇင္းတစ္ခုရဲ ႔ ပင္မ အသက္ျဖစ္ပါတယ္။

အင္တာနက္ေပၚမွာ သူတစ္ပါးေရးသား ဖန္တီးမႈမ်ားကို ကူးယူကာ ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပ ေရာင္းခ်ျခင္း ၏ ေနာက္ဆက္တဲြမ်ားအတြက္ အယ္ဒီတာမွာ မ်ားစြာတာ၀န္ရွိသလို၊ ကူးယူေဖာ္ျပသူဟာလည္း စာေရးဆရာတစ္ဦး၏ က်င့္၀တ္ကို ေဖာက္ဖ်က္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပသူ စာနယ္ဇင္းမွာလည္း စာနယ္ဇင္း က်င့္၀တ္ကို ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီလို အင္တာနက္ေပၚမွ ကူးယူမႈမ်ားဟာ ေသးငယ္တဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘဲ က်င့္၀တ္မ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ၊ လူတစ္ဦးခ်င္း၏ စာရိတၱ (morality) ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ အတိုင္းအတာ တစ္ခု ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလြန္ အေရးၾကီးၿပီး ဂရုျပဳရမယ့္ ကိစၥ၊ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ဟနစံ

ဗာဂ်ီးနီးယား နည္းပညာ တကၠသိုလ္မွ ေခါင္းျဖတ္သတ္မႈ

ဗာဂ်ီးနီးယား နည္းပညာ တကၠသိုလ္ (Virginia Tech) မွာ စာရင္းကုိင္ပညာ မဟာဘြဲ႕ယူဖုိ႕ တရုတ္ႏုိင္ငံက ပူပူေႏြးေႏြး ေရာက္ရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ ရွင္းယန္ (Xin Yang) ဟာ အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ တႏုိင္ငံတည္းသား စုိက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ အသံုးခ် ေဘာဂေဗဒ ပါရဂူဘြဲ႕ ေက်ာင္းသား က်ဳဟုိက္ယန္ (Zhu Haiyang) ကို ဆက္သြယ္ဖုိ႕ တကၠသိုလ္ အာဏာပုိင္ေတြကုိ ညႊန္ၾကားထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ ေနထုိင္ရာ အေဆာင္အတြင္းရွိ အူပံုဖိန္း (Au Bon Pain) ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ ေခါင္းနဲ႕ ကုိယ္နဲ႕တျခားစီျဖစ္သြားတဲ့ သူမရဲ႕ ၾကမၼာကုိေတာ့ ဟုိက္ယန္ကုိ အေၾကာင္းၾကားစရာေတာင္ လုိမယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ ရွင္းယန္ကုိ မီးဖုိေခ်ာင္သံုး ဓားမနဲ႕ တုိက္ခိုက္ခဲ့သူဟာ ဟုိက္ယန္ ကုိယ္တုိင္ပဲ ျဖစ္ေနလုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသဆံုးသူ ရွင္းယန္

မ်က္ျမင္သက္ေသမ်ား အဆုိအရ ေကာ္ဖီဆုိင္အတြင္းမွာ အခင္းမျဖစ္ပြားမီအခ်ိန္အထိ သူတုိ႕ ၂ ေယာက္ဟာ ေအးေဆး ၿငိမ္သက္စြာပဲ ရွိေနခဲ့တယ္လို႕ သိရပါတယ္။ သတ္ျဖတ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကုိ သိရဖုိ႕ ခက္ခဲေနတာေၾကာင့္ တရားခံရဲ႕ တယ္လီဖုန္း၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းတုိ႕ကုိ စစ္ေဆးခြင့္ေပးဖုိ႕ သက္ဆုိင္ရာ ရဲတပ္ဖြဲ႕က တရားရံုးမွာ ခြင့္ျပဳခ်က္ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

ေသဆံုးသူ ရွင္းယန္ (အသက္ ၂၂) ဟာ ဇန္န၀ါရီ ၈ ရက္ကမွ ေက်ာင္းကုိ ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသူ အသစ္ျဖစ္ၿပီး ၾသဂုတ္လအတြင္းကတည္းက ေက်ာင္းကုိ ေရာက္ေနခဲ့သူ က်ဳဟုိက္ယန္က သူမကုိ ပတ္၀န္းက်င္ အသစ္နဲ႕ ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ ကူညီေပးေနခဲ့တယ္လုိ႕ ဆုိပါတယ္။

တရားခံ ဟုိက္ယန္ (အသက္ ၂၅) ကုိ ေမာင္တုိဂမီ ခရုိင္ အက်ဥ္းေထာင္မွာ ဖမ္းဆီးထားပါတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း တာ၀န္က်တဲ့ ရဲအရာရွိဟာ အခင္းျဖစ္ပြားရာကုိ ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ ရွင္းယန္ရဲ႕ ေခါင္းျပတ္ကုိ ကုိင္ထားတဲ့ တရားခံကုိ ေတြ႕ရွိ ဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလအတြင္းမွာလဲ ဒီတကၠသိုလ္က ကုိရီးယား ေက်ာင္းသား ခ်ိဳစြန္းေဟြ႕ (Cho Seung Hui) ဟာ ေသနတ္ကုိင္ေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းမွာပဲ လူ ၃၂ ေယာက္ကုိ ပစ္ခတ္ခဲ့ၿပီး မိမိကုိယ္ကုိယ္ စီရင္္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ေတာ့ ဗာဂ်ီးနီးယား နည္းပညာ တကၠသိုလ္ဟာ အာရွ ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္ စိတ္ဖိစီးစရာေတြ မ်ားေနပံုရပါတယ္။

http://media.washingtontimes.com/media/img/photos/2009/01/23/20090122-214354-pic-331778206.jpg

http://www.freep.com/article/20090124/NEWS07/901240377 ႏွင့္
http://www.foxnews.com/story/0,2933,482025,00.html ကုိ မွီျငမ္းပါသည္။

ခ်င္းျပည္နယ္ ၾကြက္ (အငတ္) ေဘး

ႏွစ္ ၅၀ မွာ တခါ ေပၚေပါက္လာတတ္တယ္လုိ႕ ေဒသခံ ခ်င္းတုိင္းရင္းသားေတြ ယံုၾကည္ထားတဲ့ ၾကြက္ေဘး (အငတ္ေဘး) ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ခ်င္းျပည္နယ္မွာ စတင္ က်ေရာက္လုိ႕လာပါၿပီ။ အဲဒီ ၾကြက္ေတြဟာ ရာစုႏွစ္ တစ္ခုမွာ ၂ ခါ ပြင့္/သီးေလ့ရွိတဲ့ ၀ါးပင္တစ္မ်ိဳးရဲ႕ အပြင့္နဲ႕ အေစ့ေတြကုိ စားသံုးဖုိ႕ အုပ္စုလုိက္ ေရာက္လာၾကၿပီး ရြာသားေတြရဲ႕ စားနပ္ရိကၡာေတြကုိ အလြတ္မေပးပဲ ဖ်က္ဆီးတတ္တယ္လုိ႕ ေဒသခံေတြက ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ The Straits Times သတင္းစာမွ ေဖာ္ျပခ်က္ကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပအပ္ပါတယ္။

LONDON - AFTER the fury of Cyclone Nargis, a new disaster is looming in Myanmar: Packs of rats that swarm through the hills once every 50 years to consume everything in their path, a British newspaper reported yesterday.

The latest human disaster is unfolding in the jungle-covered mountains of Chin state, far to the north of the Irrawaddy delta where 134,000 people died last month, the Daily Telegraph said.

The plague of rats happens twice a century, when bamboo forests produce flowers and seeds, then wither and die for five years in a phenomenon known locally as mautam, or bamboo death.

Villagers believe the bamboo seeds are a kind of aphrodisiac for the rodents, whose numbers explode until all the seeds have been eaten. Then they turn on villagers' rice stocks, stripping ripening corn and paddy in the fields.

The regime's generals will permit no food aid or humanitarian workers into affected areas in a repeat of their callous refusal last month to permit emergency aid sitting in foreign ships off Myanmar's coast to be distributed to cyclone survivors, the newspaper said on its website.

Exiled Chin leaders say villagers who are too weak to flee over the border into India have already begun to die. They fear thousands more now face a lingering death in the deep bamboo forests where most of the state's million-strong population of Christian tribal people live.

The Chin is one of Myanmar's many minority ethnic groups.

Ms Cheery Zahau, 27, from the Women's League of Chinland, met British Prime Minister Gordon Brown in London this week to ask for help.

She said: 'The reports that are trickling out to India are heartbreaking. They tell of dehydrated children dying of diarrhoea and the poorest and weakest being left behind as stronger villagers start to escape over the border to where there is food.'

ႀကိဳးစားေနၾကေသာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ၂ ဦး

ဧရာ၀တီတုိင္း လပၸတၱာၿမိဳ႕နယ္ မုန္တုိင္း ဒဏ္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူမ်ားကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သိန္းစိန္ သြားေရာက္အားေပးခဲ့ပံု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒုကၡသည္မ်ားကုိ ထုိင္ခုိင္းထားၿပီး သူက မတ္တပ္ရပ္လုိ႕အားေပးပါတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားေတြထဲက ေကာက္ႏႈတ္ရရင္ ...

... မတတ္ႏုိင္ဘူးေပါ့ကြာ၊ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွလဲ တားလုိ႕မရဘူး။ ... ေသဆံုးသြားတဲ့လူေတြကလဲ သူ႕ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ... ေသေန႕ေစ့လုိ႕ ေသသြားရတာ။ ... အသက္ရွင္က်န္ခဲ့တဲ့လူေတြကလဲ ကံေကာင္းလုိ႕ က်န္ခဲ့တာ။ ... ႏိုင္ငံေတာ္ကလဲ (လုပ္ေပးမယ္) ... ကၽြန္ေတာ္လဲ ဧရာ၀တီသားပဲ။ ... (ရန္ကုန္မွာလဲ မင္းတုိ႕လုိပဲ ဆုိးတာပဲ) ... အ၀တ္အစား မရွိတဲ့လူဆုိ ေပးမယ္။ အမ်ားစာဆုိေတာ့ ေကာင္းခ်င္မွလဲ ေကာင္းမွာေပါ့။ ... (ေဘးမွ အရာရွိႀကီးက ကုိယ္ထူကုိယ္ထ လုပ္ၿပီး အစုအဖြဲ႕မ်ားဖြဲ႕ကာ ေခါင္းေဆာင္ေရြးထားရန္၊ အိမ္သာက်င္းမွအစ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္တူးၿပီး ထူေထာင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၀င္ေျပာသည္) ထမင္းစားဖုိ႕ ဇလံုက အစလုိမယ္၊ ေရေသာက္ဖုိ႕အတြက္ မတ္ခြက္က အစလုိမယ္၊ ပလတ္စတစ္ပံုးကအစလုိမယ္။ ထမင္းေကၽြးဖုိ႕ လက္ခုပ္နဲ႕ခံၿပီး စားလုိ႕မရဘူး။ ဒါေတြအကုန္လံုး ျပန္သြားတာနဲ႕ တၿပိဳင္နက္ အျမန္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္။ ... အခုပစ္ထားတယ္လုိ႕ မထင္နဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကုိယ္တုိင္ကလဲ ဒုကၡေရာက္ေနတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္ကေနၿပီး ... အျမန္ဆံုး လုပ္ေပးမယ္ ...

Channel News Asia ကထုတ္လႊင့္သြားတဲ့ ဒီသတင္းမွာ တရုတ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၀မ္က်ားေပါင္က ငလ်င္ဒဏ္ခံ စိခၽြမ္းနယ္သား လူနာေတြကုိ အားေပးေနပံုကုိ (လူနာက လဲေလ်ာင္းလ်က္၊ သူကထုိင္လ်က္) ထုတ္လႊင့္သြားၿပီး သူတုိ႕ပါတီအေနနဲ႕ ကယ္ဆယ္ေရးကုိ ဘယ္လုိလုပ္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေအာက္ပါအတုိင္း ေျပာၾကားသြားပါတယ္။

... တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဒီေနရာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မထားဘူး။ ငါတုိ႕ (ပိတ္မိေနတဲ့အထဲက) အသက္ရွင္က်န္ရစ္တဲ့လူေတြနဲ႕ ငလ်င္ဒဏ္ခံရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကုိ မရရေအာင္ ကယ္မယ္။ ၾကည္းေၾကာင္းနဲ႕ မလံုေလာက္လုိ႕ရွိရင္ ေလေၾကာင္းကေန ကယ္မယ္၊ ေဆးကုသမႈေပးမယ္။ ငါတုိ႕ ေလယာဥ္ေတြလဲ ထပ္ခ်ေပးဦးမယ္။ ...

ေသခ်ာတာကေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ၂ ဦးစလံုး သူတုိ႕ သိသမွ်၊ တတ္သမွ်နဲ႕ မွန္တယ္၊ လုပ္သင့္တယ္ ထင္တာကို အစြမ္းကုန္လုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သိတာ တတ္တာေတြ တူခ်င္မွ တူမွာ ျဖစ္ေပမဲ့လဲ အားငယ္ေနသူေတြကုိ အားတက္ေအာင္၊ သူတုိ႕ အဖြဲ႕အစည္းအေနနဲ႕ ဘာေတြလုပ္ေပးမယ္ဆုိတာကုိ သိရွိေအာင္ ႀကိဳးစားေျပာေနပါတယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕စကားေတြအရ သူတုိ႕ရဲ႕ ေစတနာကုိ အကဲခတ္ႏုိင္ပါတယ္။ စစ္သားနဲ႕ ႏုိင္ငံေရးသမားဆုိေတာ့ အေျပာအဆုိက နည္းနည္း ကြာေနႏုိင္တာကုိ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ မွ်တတဲ့အျမင္နဲ႕ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္လုပ္ရမယ္လုိ႕ ခံယူတဲ့ အလုပ္ကုိ ႀကိဳးစားလုပ္ကုိင္ေနၾကတဲ့ လူ ၂ ဦးရယ္ပါ။ တရုတ္/ျမန္မာ ၂ ႏုိင္ငံက ဒုကၡသည္မ်ား အျမန္ဆံုး ပံုမွန္လူမႈဘ၀ကုိ ျပန္ရႏုိင္ၾကပါေစ (ဘယ္နည္းနဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္) လုိ႕ စာေရးသူက ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။

ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ထမ္းေသာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ေျမာင္းဆယ္ေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္

မဇၥ်ိမမွ ေဆာင္းပါးရွင္/သတင္းေထာက္ ေအာင္သူၿငိမ္းေရးသားေသာ ေမလ ၁၁ ရက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ရက္စြဲတပ္ သတင္းေဆာင္းပါး - ႀကိမ္မီးအံုး ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ... - တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ ...

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သိန္းစိန္ ကိုယ္တိုင္က သူ႔အလုပ္မဟုတ္။ ရဟတ္ယာဥ္အေပၚ ပစၥည္း ထမ္းတင္ေနျပန္သည္။ ျမန္မာစစ္အစိုးရ အျမင္တိုပံုကို ၾကည့္၍ မိမိ ေဒါသ ျဖစ္ေနရသည္။ ...

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသိန္းစိန္ ေဆာင္ရြက္ရန္မွာ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီမ်ား ပိုမို မ်ားျပားစြာ ရရွိေရးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ရဟတ္ယာဥ္ေပၚ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ ထမ္းတင္ေနရန္ မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္သူမ်ား ကပ္ေဘးဒဏ္ သင့္ခံရသည့္ အတြက္ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီရရွိေရးအတြက္ ႏိုင္ငံတကာ ညီလာခံတရပ္ စည္းရံုး ေခၚဆိုႏိုင္ရန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူကေတာ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ မုိးမ်ား သည္းထန္စြာရြာသြန္းၿပီး အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေရမ်ား ေပါင္လည္အထိေရာက္သည္အထိ ျဖစ္ၿပီးခါစက ေျမာင္းဆယ္ရာတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ကုိယ္တုိင္ လုိက္လံ အနီးကပ္ႀကီးၾကပ္ေနသည္ကုိ သတင္းမွာ ၾကည့္ခဲ့ရသည္ကုိ သတိရမိပါေသးေတာ့သည္။