ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အေၾကာင္း

BLUE SKY FOREST တြင္ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးေသာ ေဆာင္းပါးကုိ ေလာရွည္ - ကတဲ့ပြဲ၏ မူႏွင့္ ကုိက္ညီသျဖင့္ မူရင္းေရးသားသူ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ (သတ္ပံုသတ္ညႊန္း အနည္းငယ္ ျပင္ဆင္သည္မွအပ) မူရင္းအာေဘာ္အတုိင္း ျပန္လည္ ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။

၁၈၇၀ခုႏွစ္တ၀ိုက္၊ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ ျမန္မာျပည္ရဲ ႔လူဦးေရက ဆယ္သန္းေလာက္ရွိပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ေခတ္က အဲ့ဒီလိုမေျပာဘူး။ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး တကုေဋကို အုပ္စိုးသူျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာရပါသတဲ့။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲလူတန္းစားသတ္မွတ္ခ်က္က သိပ္ရွင္းတယ္။ တိုင္းျပည္မွာ ဘုရင္ဟာ “သခင္” ၊ က်န္တာက “ကၽြန္” ။

ဘုရင္နဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ဘယ္သူ၊ဘယ္၀ါ ပါဘုရားလို႔ဆိုရသတဲ့။ အဲဒီတုန္းက နာမည္ေရွ ႔မွာ “ေမာင္”ေတြ “မ”ေတြသိပ္ရွိလွေသးတာမဟုတ္။ “က်ား” ဆိုရင္ “ကၽြန္ေတာ္”၊ “မ”ဆိုရင္ “ကၽြန္မ” ။ “ခင္ဗ်ား”ဆိုတာကလည္း သခင္၊ဘုရားကလာတာတဲ့။ "ရွင္"ဆိုတာက အရွင္၊သခင္ကလာသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ မင္းတုန္းမင္းမတိုင္ ခင္ကာလေတြကတည္းက ကၽြန္ေတာ္၊
ကၽြန္မျဖစ္ေနတာပါ။ ဘယ္ေခတ္ကစၿပီးသံုးသလဲဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။ သမိုင္းဆရာမ်ားက သိေပမေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဘုရင္က “ေမာ့” (ေမာ္ဖူးေစ) ဆိုမွ ေမာ့ၾကည့္ ရသတဲ့။ သူက မေမာ့ခိုင္းမခ်င္း ေျမျပင္မွာ၀ပ္ေနေပေရာ့။ ရွင္ဘုရင္ဆိုသူမ်ားေျပာပါတယ္။ လူလူခ်င္းကုိ။

တိုင္းျပည္မွာဘုရင္က သခင္ဆိုေတာ့ သူ႔ထက္ႀကီးတာ ဆင္ပဲရွိတယ္။ ေရေျမ ႔သနင္းျပည့္ရွင္မင္း လို႔လည္းဆိုသကိုး။ တတိုင္းျပည္လံုး လူတင္မက ေရေရာ၊ေျမေရာ သူပိုင္တယ္။ ဘာမွမထိနဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္ ဆိုတဲ့လူမ်ိဳးေပါ့။ ေတာ္ေတာ္မေကာင္းတဲ့ေခတ္ေတြပါ။ ထားပါေတာ့။ အခုခ်ိန္ထိ စာေရးသူတို႔က “ကၽြန္ေတာ္တို႔”လုပ္ေနၾကတုန္းပဲဆိုတာကေတာ့ စာရႈသူတို႔ေရ သိပ္လြန္လြန္း
ၿပီထင္သကြယ္။

ေျပာင္းလဲမႈက နည္းနည္းေလးပဲရွိတယ္လို႔ဆိုရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ဆိုတာေတြ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး ဘယ္သူပါဆိုတာေတြေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အခုကိစၥက ေရွ ႔မွာေျပာခဲ့ၾကသူေတြ မ်ားလွပါၿပီ။ အထူးအဆန္းလဲမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ထပ္ေျပာေနရသတံုး ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကိစၥႀကီး အဆံုးသတ္ေစခ်င္လွလို႔ပါပဲဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္မမိုက္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ကၽြန္ဆိုတာလူဘ၀မွာ အနိမ့္က်ဆံုးအ ေျခအေနမဟုတ္လား။ ဘယ္သူမွ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္ဘူးေလ။

ဒီေန႔ကမၻာဟာ ေက်းပိုင္ကၽြန္ပိုင္ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ေနသူေတြ အနည္းအက်ဥ္းရွိေနတုန္း။ ကၽြန္အျဖစ္ေရာင္းအစားခံေနရသူေတြရွိေနတုန္း။ ျမန္မာျပည္မွာ အိမ္ေဖၚလို႔ ေခၚတဲ့သူေတြရွိေနတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္မဟုတ္ၾကေပမယ့္လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္လိုအဆက္ အဆံခံေနတာရွိေနတုန္း။ တခ်ိဳ ႔တိုင္းျပည္ေတြမွာလည္း
ဒီအေျခအေနမ်ိဳးရွိေနတုန္းပဲ။

ကမၻာမွာက ကၽြန္ဘ၀ကလြတ္ေအာင္၊ ကၽြန္ေခတ္ကုန္ေအာင္၊ ကၽြန္ဇတ္သိမ္းေအာင္ မေရမတြက္ ႏိုင္တဲ့ အသက္ေတြေပးၿပီးေျပာင္းလဲခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ "ကၽြန္"ဆိုတဲ့အသံမၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဆက္ၿပီးကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ေနၾကတုန္း။ ဘယ္အထိ ဆက္ၾကဦးမွာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ဆက္သံုးဆြဲေနၾကသလဲ။ ေကာင္းတဲ့ အေမြအႏွစ္မွ မဟုတ္ပဲ။ သမိုင္းဆိုးသမိုင္းညစ္ေတြကို သိသိႀကီးနဲ႔ဆက္ၿပီးသယ္ေဆာင္ေနတာ
ဟာ သမိုင္းတာ၀န္မေက်တာပဲ။ မေကာင္းတာေတြကို ထားခဲ့ၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ယံုမက လြန္ေတာင္လြန္ေနၿပီ။

ဆိုင္ရာပိုင္ရာပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဒီကိစၥကိုဘာေၾကာင့္မ်ား အၾကာႀကီးၾကည့္ ေနရသလဲ။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလို႔မရတဲ့ ကိစၥမဟုတ္။ အင္မတန္ခက္ခဲလွတဲ့ ကိစၥလည္းမဟုတ္။ ေခတ္ႀကီး၊ စနစ္ႀကီးကိုေျပာင္းပစ္ရတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ေသြးထြက္သံယိုေတာ္လွန္ေရးမွ မဟုတ္ပဲ။
ဒီကိစၥေၾကာင့္ ေတာခိုရမယ္၊ ေထာင္အႏွစ္ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္က်ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးမွ မဟုတ္ပဲဗ်ာ။ ေျပာင္းရင္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ငယ္စဥ္အခါက။ လူႀကီးေတြဆံုးမတဲ့အခါ “နင္” နဲ႔ “ငါ” နဲ႔ေျပာရင္ရိုင္းသတဲ့။ ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ရွင္၊ ကၽြန္မ ဆိုမွ ယဥ္ေက်းပါသတဲ့။ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူႀကီးေတြကို ျပန္ဆံုးမဖို႔ လိုၿပီထင္ပါတယ္။

ေကာင္းကင္ျပာ ေတာအုပ္