အစဥ္အလာ တစ္ခုကုိ ေတာ္လွန္ရာ၀ယ္။

ေလွာင္အိမ္တစ္ခုထဲမွာ ငွက္ေပ်ာသီး တလံုးကုိ ႀကိဳးနဲ႕ (ယူလုိ႕မလြယ္ေအာင္) တန္းလန္း ခ်ိတ္ဆြဲထားၿပီး အဲဒီ ငွက္ေပ်ာသီးေအာက္မွာ (တက္ယူႏုိင္ဖုိ႕)ေလွခါးတစ္စင္း ေထာင္ထားပါတယ္။ ေနာက္ အဲဒီေလွာင္အိမ္ထဲကုိ ေမ်ာက္ ၅ေကာင္ကုိ ထည့္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ အဲဒီ ေမ်ာက္ ၅ေကာင္ထဲက တစ္ေကာင္က ေလွခါးေပၚတက္ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီးကုိ ယူပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလုိ ယူတဲ့အခါမွာ (ႏွစ္သက္စရာမေကာင္းတဲ့)ေရေအးနဲ႕ ေမ်ာက္အားလံုးကုိ ဖ်န္းပါတယ္။ ခဏေလးေနေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္က ငွက္ေပ်ာသီးကုိ တက္ယူျပန္ေရာ။ ယူတာနဲ႕ ေရေအးကလဲ ဖ်န္းတာပဲ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ငွက္ေပ်ာသီးတက္ယူဖုိ႕ ႀကိဳးစားတုိင္း အဲဒီေမ်ာက္ကုိ က်န္တဲ့ ေမ်ာက္ေတြက ၀ုိင္းေဆာ္ၾကပါေတာ့တယ္။

ေရေအးကုိ မဖ်န္းေတာ့ပါဘူး။ ေမ်ာက္တေကာင္ကုိ လဲလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီေမ်ာက္အသစ္က ေသခ်ာေပါက္ ငွက္ေပ်ာသီးကုိ တက္ယူဖုိ႕ ႀကိဳးစားပါေလေရာ။ အဲဒီမွာ က်န္တဲ့ ေမ်ာက္ ၄ေကာင္က သူ႕ကုိ ၀ုိင္းႏႊာပါေလေရာ။ သူလဲ ေနာက္က်ေတာ့ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးယူရင္ ဒီလုိအတီးခံရမွန္း။

အဲဒီေမ်ာက္ သေဘာေပါက္သြားအၿပီးမွာ ေနာက္ေမ်ာက္တေကာင္ကုိ လဲပါတယ္။ သူလဲ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႕ အတီးခံရတာပဲ။ အဲဒီမွာ အံ့အားသင့္ဖုိ႕ေကာင္းတာက ခုနက ဘုမသိ ဘမသိ အတီးခံရတဲ့ေကာင္ကလဲ ေရေရလည္လည္ ၀င္ႏႊာေနတာပါပဲ။ ဆန္းတယ္ေနာ္။ ေနာက္ အဲဒီ ဒုတိယလဲတဲ့ ေမ်ာက္ သေဘာေပါက္သြားအၿပီးမွာ တတိယတေကာင္ကုိလဲပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႕ ေမ်ာက္ ၅ေကာင္လံုး လဲၿပီးသြားတယ္။

၅ေကာင္ေျမာက္ေမ်ာက္ကုိ လဲလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ က်န္ေနတဲ့ ေမ်ာက္ ၄ေကာင္က ငွက္ေပ်ာသီးယူရင္သာ ၀င္၀င္တီးေနတာ၊ ဘာေၾကာင့္ တီးရမွန္း တစ္ေကာင္မွ သိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ (ေရေအးနဲ႕ ဖ်န္းတဲ့အေၾကာင္းကုိ မသိၾကဘူး) ဒါေပမဲ့လဲ တီးတာပဲ။ ဘယ္သူမွ တက္မယ္မလုပ္နဲ႕။ စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႕ကုိ တီးတာ။ ဒီစာတမ္းငယ္မွာ ကၽန္ေတာ္ေဆြးေႏြးမဲ့ အစဥ္အလာဆုိတာ အဲဒါပါပဲ။

(ဆရာ) သိပၸၸံေမာင္၀၊ (ဆရာ) ဇ၀န အစရွိတဲ့ ေရွးတုန္းက (တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေနာက္ခံ) ၀တၴဳေတြမွာ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကုိ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြက ၀ုိင္း၀န္း ေခ်ာက္ခ်ၾကပါတယ္။ ကၽန္ေတာ္ဆက္ေတြးမိတာက အဲဒီေခ်ာက္ခ်ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ တခ်ိန္ကလဲ ေက်ာင္းသားသစ္ (ဂ်ဴနီယာ) အျဖစ္နဲ႕ ပုိၿပီး ေစာတဲ့ (စီနီယာက်တဲ့)ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေခ်ာက္ခ်တာကုိ ခံခဲ့ရဖူးမွာပါပဲ။ သူတုိ႕အဲဒီလုိ ေခ်ာက္ခ်ခံရတာကုိ ႏွစ္သက္ၾကသလား။ မႏွစ္သက္ၾကဘူးဆုိရင္ ကုိယ္ေက်ာင္းသားေဟာင္း (စီနီယာ)ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းသားသစ္ (ဂ်ဴနီယာ)ေတြကုိ ဘာလုိ႕ ေခ်ာက္ခ်ၾကသလဲ။

အေျဖကေတာ့ ပရုိင္းမိတ္အားလံုး (ေမ်ာက္၀ံ၊ လူ၀ံ၊ ေမ်ာက္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ လူ) ရဲ႕ အရည္အေသြးတစ္ခု ျဖစ္ပံုရတဲ့ အစဥ္အလာကုိ လုိက္နာလုိျခင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေျပာမုိ႕သာ ေျပာေနတာပါ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကမွာရွိတဲ့ လူတုိင္းလုိလုိ အေၾကာင္းရင္းကုိ နားမလည္ပဲနဲ႕ ရူးသြပ္တဲ့ အစဥ္အလာကုိ (လုပ္ေနက်မုိ႕လုိ႕ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕) လုိက္နာေနၾကတာပါပဲ။ ဒီစာတမ္းငယ္မွာ ရူးသြပ္မုိက္မဲတဲ့ အစဥ္အလာတစ္ခုကုိ ဆန္႕က်င္ေတာ္လွန္ဖုိ႕ ဘာေတြလုိမလဲဆုိတာကုိ အဆုိျပဳတင္ျပမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဆုိျပဳခ်က္ေတြဟာ အမွန္တရားနဲ႕ နီးစပ္မႈရွိ^မရွိကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ စမ္းသပ္ၾကည့္ၾကဖုိ႕ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။

ပထမဆံုး လုိအပ္ခ်က္ကေတာ့ အဆင့္ျမင့္မားတဲ့ အသိဥာဏ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တမ်ိဳး စကားလံုး လွည့္ေျပာင္းသံုးရမယ္ဆုိရင္ ရူးသြပ္မုိက္မဲတဲ့ အစဥ္အလာတစ္ခုကုိ ေတာ္လွန္ ဆန္႕က်င္ဖုိ႕အတြက္ ဒီအစဥ္အလာရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကုိ နားလည္၊ အဲဒီအေၾကာင္းရင္းဟာ ဆီေလ်ာ္မႈ မရွိေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ကုိ ရရွိၿပီး ဒီအစဥ္အလာဟာ မလုိအပ္ေတာ့ဘူးလုိ႕ ေကာက္ခ်က္ဆြဲ သိရွိႏုိင္မဲ့ လူတစ္စု လုိအပ္ပါတယ္။ အေပၚက ဥပမာမွာ ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ ေမ်ာက္ေလးေကာင္သာ (၁) ဒီလုိ ငွက္ေပ်ာသီးယူတုိင္း ၀ုိင္းတုိက္ခုိက္တာဟာ ေရေအးနဲ႕ ဖ်န္းခံရမွာမုိ႕ ကာကြယ္တာျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရင္း (၂)ေရေအးနဲ႕ ဖ်န္းပက္ျခင္း ခံရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္နဲ႕ (၃) ဆက္လက္ ကာကြယ္ဖုိ႕ မလုိအပ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိဥာဏ္မ်ားသာ ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ ၀ုိင္း၀န္း တုိက္ခုိက္တာကုိ ရပ္ပစ္လုိက္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေကာင္း ႀကိဳးစားမွာ ျဖစ္တယ္။

ဒုတိယ လုိအပ္ခ်က္ကေတာ့ ပရုိင္းမိတ္သာသာ စိတ္ဓာတ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ လက္စားေခ်လုိျခင္းနဲ႕ ပံုစံခ်င္း ဆင္ဆင္တူတဲ့ စိတ္ဓာတ္တမ်ိဳးကုိ ထိန္းသိမ္းဖုိ႕ သူ႕ထက္ အဆင့္ျမင့္မားတဲ့ အသိစိတ္ရွိဖုိ႕ လုိအပ္ပါတယ္။ စကားေျပ ျပန္ျပရရင္ အထက္ပါ အသိဥာဏ္အျပင္ ငါလဲ တလွည့္ျပန္လုပ္ၿပီး အစဥ္အလာကုိ ထိန္းသိမ္းလုိက္မဟဲ့ဆုိတဲ့ ခပ္ရုိင္းရုိင္း အသိစိတ္မ်ိဳးကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ဒီအစဥ္အလာဟာ ရူးသြပ္ (ၿပီး မလုိအပ္ေတာ့) တဲ့အတြက္ ငါေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြကုိ လက္ဆင့္မကမ္းသင့္ဘူး၊ ရပ္ပစ္ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိစိတ္လုိအပ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဥပမာမွာ ဒီလုိေခ်ာက္ခ်တာဟာ လူယဥ္ေက်းေတြ မလုပ္သင့္တဲ့ ကိစၥရပ္မုိ႕လုိ႕ ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ဆက္မလုပ္ေအာင္ ကုိယ္တုိင္က သူတုိ႕ကုိ ေခ်ာက္မခ်ပဲ (သူတုိ႕ကုိ နမူနာျပ သင္မေပးပဲ) ကုိယ့္လက္ထက္မွာ ရပ္လုိက္ဖုိ႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိအပ္ခ်က္ႏွစ္ခု (အသိဥာဏ္နဲ႕ အသိစိတ္) ဟာ ကၽန္ေတာ္တုိ႕ ဦးတည္ခ်င္တဲ့ လူသားမ်ားထက္ ပုိမုိ လူသားဆန္ေသာ လူသား အဖြဲ႕အစည္းကုိ တည္ေဆာက္ရာမွာ အေရးပါပါတယ္။ (အထက္ပါ စကားရပ္တြင္ ပထမ လူသား ဆုိေသာ စကားလံုးသည္ သက္ရွိသတၲ၀ါျဖစ္ေသာ လူပီသစြာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမ်ား ဖံုးလႊမ္းေနေသာ အျပစ္မကင္းသည့္ ပံုမွန္လူသားမ်ားကုိ ရည္ညႊန္းၿပီး ဒုတိယ လူသားဆန္ ဆုိေသာ စကားလံုးမွာ တိရိစၦာန္မ်ားထက္ သာလြန္ေသာ စဥ္းစားဥာဏ္ရွိေသာ လူသားဆန္မႈကုိ ရည္ညႊန္းသည္။) အသိဥာဏ္မရွိရင္ အသိစိတ္မျဖစ္ေပၚႏုိင္သလုိ အသိစိတ္မပါတဲ့ အသိဥာဏ္ဟာလဲ ရူးသြပ္ မုိက္မဲေသာ အစဥ္အလာမ်ားကို မရပ္တန္႕ႏုိင္ပါ။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိေသာ္ လူသားမ်ားထက္ ပုိမုိလူသားဆန္သည့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိ တည္ေဆာက္ရန္ ရူးသြပ္မုိက္မဲေသာ အစဥ္အလာတစ္ရပ္ကုိ ေတာ္လွန္ရာ၀ယ္ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေသာ အသိဥာဏ္ႏွင့္ ယဥ္ေက်းေသာ အသိစိတ္တုိ႕ လုိအပ္ေၾကာင္း ခုိင္ခုိင္မာမာ အဆုိျပဳလုိပါသည္။ ေနာက္စာတမ္းငယ္(မ်ား)တြင္ အဆုိပါ လူသားမ်ားထက္ ပုိမုိလူသားဆန္ေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ အေရးပါသည့္ အသိဥာဏ္ႏွင့္ အသိစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ လုိအပ္ေသာ အေျခခံ လုိအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အဆုိပါ အေျခခံ လုိအပ္ခ်က္မ်ား ကုိေမြးျမဴပ်ိဳးေထာင္ျခင္းတုိ႕ကုိ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။