အိပ္မက္ေပ်ာက္ၾကသူမ်ား ၂

အိပ္မက္ေပ်ာက္ၾကသူမ်ားမွာ မသိနားမလည္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္ေတြျဖစ္တဲ့ မေသခ်ာမႈရဲ႕ တြန္းအား၊ အစဥ္အလာကုိ လုိက္နာလုိမႈနဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ဖိအားမ်ားေၾကာင့္ အိပ္မက္ေပ်ာက္ၾကရတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ ပထမ ၂ မ်ိဳးရဲ႕ အက်ိဳးဆက္မ်ားကုိ အေသးစိတ္ တင္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ယခု စာတမ္းငယ္မွာေတာ့ ေနာက္ဆံုး အေၾကာင္းရင္းျဖစ္တဲ့ (အေရးအႀကီးဆံုး အက်ယ္ျပန္႕ဆံုးျဖစ္တဲ့) ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ဖိအားမ်ားအေၾကာင္းကုိ ေဆြးေႏြးမွာျဖစ္ပါတယ္။

ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ဖိအားေတြထဲမွာ အေရးအပါဆံုးနဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ အရွိဆံုးကေတာ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ အစဥ္အလာ လမ္းရုိးကေနခြဲထြက္ၿပီဆုိတာနဲ႕ ၀ုိင္းၾကည့္ ေမးေငါ့ေလ့ရွိတဲ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဆုိတဲ့ အဆုိးျမင္မ်က္လံုးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သာဓကအေနနဲ႕ ေသာမတ္ အက္ဒီဆင္လုိ သိပၸံပညာရွင္/တီထြင္သူႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္လုိ႕ စာေရးသူေျပာခဲ့တုန္းက စာေရးသူရဲ႕ ဖခင္က မြဲေတၿပီး ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေသသြားၾကရတဲ့ တာယာတီထြင္သူ ခ်ားလ္စ္ဂြတ္ဒ္ယားရဲ႕ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပပါတယ္။ (စကားခ်ပ္၊ စာေရးသူရဲ႕ ဖခင္က မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ မလုပ္နဲ႕လုိ႕ ပိတ္မေျပာခ်င္လုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ အေတာ္အတန္ လြတ္လပ္ ေခတ္ဆန္တဲ့ စာေရးသူတုိ႕ မိသားစုမွာေတာင္ ဒီလုိ အေျပာခံရေသးရင္ အလြန္တရာ တင္းက်ပ္တဲ့ မိသားစုေတြမွာ ဘယ္လုိျဖစ္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။)

စာေရးသူတုိ႕ တုိင္းျပည္မွာ သိပၸံပညာရွင္/တီထြင္သူႀကီး ျဖစ္ဖုိ႕အတြက္ အေျခခံအေဆာက္အဦ အားနည္းတယ္ဆုိတာကုိ လက္ခံပါတယ္။ အားနည္းတယ္ဆုိၿပီး တေယာက္မွ အားေကာင္းေအာင္ မလုပ္ၾကရင္ ဘယ္ေန႕ဘယ္အခ်ိန္က်မွ အားေကာင္းလာႏုိင္မလဲဆုိတာကုိ ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ (ဘယ္ေတာ့မွ အားေကာင္းမလာႏုိင္ပါဘူး။) အားနည္းတယ္၊ သုိ႕ေသာ္ ငါတုိ႕အားလံုး စုေပါင္းၿပီး ျဖစ္ခ်င္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေပၚေအာင္ တတ္စြမ္းသမွ် လုပ္ၾကမယ္ဆုိတဲ့ လူစုနဲ႕ အားနည္းတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ နင္တုိ႕ မလုပ္ၾကနဲ႕ ဆုိတဲ့ လူစုနဲ႕ ၁၀ ႏွစ္၊ ႏွစ္ ၂၀၊ ႏွစ္ ၃၀ မွာ ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ ကြာျခားသြားမယ္ဆုိတာ အခု လက္ရွိမ်က္ျမင္ပဲ ျဖစ္လုိ႕ အက်ယ္ခ်ဲ႕ ရွင္းျပေနဖုိ႕ေတာင္ မလုိပါဘူး။

အေျခခံအေဆာက္အဦ သိပ္ျမင့္ျမင့္မားမား မလုိတဲ့ အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္း တလွည့္ျပန္ၾကည့္ၾကရေအာင္။ သခ်ၤာပညာရွင္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ သိပၸံ (ကြန္ပ်ဴတာ နည္းပညာမဟုတ္) မွာ ပါရဂူျဖစ္ခ်င္တာ၊ ဂရမ္မီဆုရတဲ့ အဆုိေက်ာ္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ေအာ္စကာဆုရတဲ့ ဒါရုိက္တာႀကီး ျဖစ္ခ်င္တာေတြဟာ အေျခခံ အေဆာက္အဦ မလုိတဲ့ အိပ္မက္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ ရၾကပါရဲ႕လား။ သခ်ၤာပညာ၊ အေတြးအေခၚပညာေတြအတြက္ လုိအပ္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းမ်ားစြာဟာ ၁၇ ရာစု၊ ၁၈ ရာစုကတည္းက ေရးသားခဲ့ၿပီးသား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တုိင္းျပည္မွာ ရွိႏွင့္ၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းအေနနဲ႕လဲ ခဲတံနဲ႕ စာရြက္ပဲ လုိပါတယ္။ (ကြန္ပ်ဴတာ သိပၸံ ထုိ႕နည္းတူ) ဂရမ္မီရဖုိ႕ ႀကိဳးစားရာမွာ (အဆုိရွင္အေနနဲ႕) အသံေကာင္းဖုိ႕ပဲ လုိပါတယ္။ ေအာ္စကာဆုရ ဒါရုိက္တာႀကီးျဖစ္ဖုိ႕လဲ သိပ္ကုိ ရႈပ္ေထြးတဲ့ ကိရိယာေတြ မလုိပါဘူးဆုိတာကုိ ရွင္ဒလာရဲ႕ စာရင္း ဇာတ္ကားကုိ အျဖဴအမဲပဲ သံုးကာ ၀န္ခ်ီစက္သံုး ရုိက္ခ်က္ေတာင္မပါပဲ ရုိက္ကူးၿပီး ေအာ္စကာဆု ရရွိခဲ့တဲ့ စတီဗင္စပီးလ္ဘတ္က သက္ေသျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးသူတုိ႕ႏုိင္ငံက လူေတြမွာ (လူသိမ်ားခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားေလးကုိ ငွားၿပီးသံုးရရင္) "ျမန္မာလူမ်ိဳးရဲ႕ ထူးျခားၿပီး ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ဓေလ့စရုိက္ လကၡဏာ တစ္ခု" ျဖစ္တဲ့အားငယ္စိတ္တမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ သူ(တုိ႕)က ေတာ္တာကုိး၊ ငါတုိ႕ကမွ အဲဒီေလာက္မေတာ္ပဲ ဆုိၿပီး စစ္မေရာက္ခင္က ျမွားကုန္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ေတာင္ မလုပ္ၾကည့္ရေသးပဲနဲ႕ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဆုိၿပီး လက္ေလွ်ာ့လုိက္တတ္တဲ့စိတ္နဲ႕ ဆုိေတာ့ ဘာဆုိဘာမွ ျဖစ္မလာတာ သဘာ၀ပါပဲ။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္တာနဲ႕ေတာင္ အားမရပဲ အျခားသူေတြရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကုိပါ ေလွာင္ေျပာင္ၿပီး ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ဖုိ႕လဲ ႀကိဳးစားၾကပါေသးတယ္။ လူငယ္မ်ားအေနနဲ႕ အသက္အရြယ္ အေတြ႕အႀကံဳပုိမ်ားတဲ့ လူႀကီးသူမမ်ားထံ အိပ္မက္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ ခ်ဥ္းကပ္နည္းခံရာမွာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး အဓိပၸါယ္ရတဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ အေျပာအဆုိေတြ (တည့္တည့္ သုိ႕မဟုတ္ သြယ္၀ုိက္၍)၊ ရြယ္တူေတြရဲ႕ မလုိတမာ ပံုစံနဲ႕ ေျပာင္ေလွာင္ခံရမႈေတြကုိပဲ ရင္ဆုိင္ရရင္ အိပ္မက္ကုိ ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႕ ျဖစ္ႏုိင္ပါဦးမလား။

ဆုိလုိရင္းကေတာ့ (စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ သိပၸံနဲ႕ နည္းပညာ၊ အႏုပညာ နယ္ပယ္မ်ားမွာ) ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ ပညာရွင္ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ အလားအလာရွိတဲ့ လူငယ္ေတြရွိေသာ္လည္း သူတုိ႕ဟာ သူတုိ႕နဲ႕ ကုိက္ညီတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းပညာကုိ မၾကား၊ မျမင္၊ မသိရွိေအာင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ထားခံရတတ္ပါတယ္။ သိရွိတဲ့ လူေတြရွိေသာ္လည္း သူတုိ႕ရဲ႕ အခက္အခဲေတြကုိ ေဖးမကူညီ ျဖည့္ဆည္းေပးမဲ့ ပညာေရးစနစ္နဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ အသုိက္အ၀န္းအစား ေလွာင္ေျပာင္တတ္တဲ့၊ ရႈပ္ခ်တတ္တဲ့ အသုိက္အ၀န္းကုိသာ ရရွိႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူတုိ႕ကုိယ္တုိင္ပါ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးလုိ႕ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရၿပီး (တုိက္ပြဲ၀င္ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်ဆံုးကုန္ရၿပီး) ေလွာင္ေျပာင္ရႈပ္ခ်တတ္တဲ့ အသုိက္အ၀န္းထဲကုိ အေႏွးနဲ႕အျမန္ ကူးေျပာင္း ေရာက္ရွိသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီက်ိဳးေၾကာင္းျပသခ်က္ဟာ ၁၉၈၀ ေနာက္ပုိင္း (အထူးသျဖင့္ ၁၉၉၀ ေနာက္ပုိင္းမွာ) စံထားေလာက္တဲ့ ျမန္မာ သခ်ၤာပညာရွင္၊ သိပၸံ သုေတသနသမား၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ အႏုပညာရွင္မ်ား နည္းပါးသြားျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုလဲ ျဖစ္ပါတယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အားျဖင့္ အိပ္မက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ထဲက အိပ္မက္ေတြ မက္ခြင့္မရ၊ မက္တာေတြလဲ ေပ်ာက္ဆံုး၊ မေပ်ာက္ဆံုးတာေတြလဲ မနာလုိစိတ္နဲ႕ ဖိႏွိပ္ခံရနဲ႕မုိ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္လုိ႕ရေကာင္းတဲ့ အိပ္မက္ လက္တဆုပ္စာပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနမွန္ကုိ ျမန္ျမန္သံုးသပ္မိၿပီး ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ ျပန္လည္ မက္ခြင့္ရေစဖုိ႕ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႕ အခ်ိန္တန္ေနပါၿပီ။ အိပ္မက္ေပ်ာက္တဲ့ ျပႆနာဟာ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာရတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ မူလအေၾကာင္းရင္းေတြအားလံုးကုိ ေလ်ာ့ပါးေအာင္ တၿပိဳင္နက္ (သုိ႕မဟုတ္ တၿပိဳင္နက္နီးပါး) လုပ္ေဆာင္ဖုိ႕ လုိအပ္ေၾကာင္း စာေရးသူအေနနဲ႕ ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္အႀကံျပဳလုိပါတယ္။ ေနာင္စာတမ္းငယ္မ်ားမွာ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုခ်င္းကုိ ေလ်ာ့ပါးေအာင္ ဘယ္လုိ ေဆာင္ရြက္ရမလဲဆုိတာကုိ သံုးသပ္ အႀကံျပဳဖုိ႕ ႀကိဳးစားပါမယ္ဆုိတာကုိ ေရးသားရင္း အိပ္မက္ေပ်ာက္သူမ်ား ၂ ကုိ နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါတယ္။ စာရႈသူမိတ္ေဆြမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ အိပ္မက္မ်ားကုိ ရွာေဖြေတြ႕ရွိႏုိင္ၾကပါေစ။