လိင္အရ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းႏွင့္ ျမန္မာ့လူ႕အသုိက္အ၀န္း

တစံုတရာအရ (ဥပမာအားျဖင့္ အသက္အရြယ္၊ က်ားမ ႏွင့္ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာေရးအရ) တစံုတဦး (သုိ႕မဟုတ္ လူတစ္စု) ကုိ အျခားသူမ်ားႏွင့္ အခြင့္အေရး တန္းတူမေပးျခင္းကုိ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း (Discrimination) ဟု သံုးႏႈန္းေလ့ ရွိၾကသည္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း (Reverse Discrimination) ကုိမူ တစုံတခုအရ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းကုိ တားဆီး၊ ကာကြယ္ရန္အလုိ႕ငွာ ျပဌာန္းထားသည့္ (သုိ႕မဟုတ္ ဖန္တီး တည္ေဆာက္ထားသည့္ လုပ္ထံုး လုပ္နည္းမ်ား) ဥပေဒမ်ားေၾကာင့္ ယခင္က ပစားေပးခံရေသာ လူမ်ားစုအတြက္ အခြင့္အေရးမ်ား လက္လြတ္ဆံုးရႈံးရေသာ အေျခအေနဟု အနက္ဖြင့္ေလ့ရွိပါသည္။

ျမန္မာ့လူ႕အသိုက္အ၀န္းဆုိသည္မွာ ျမန္မာမ်ား တန္ဖုိးထားၾကေသာ စံႏႈန္း၊ စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကုိ လက္ခံ လုိက္နာ က်င့္သံုးေသာ မည္သည့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းကုိမဆုိ ရည္ညႊန္းပါသည္။ ယခုေဆာင္းပါးတြင္ ျမန္မာ့လူ႕အသိုက္အ၀န္းအတြင္းတြင္ လိင္အရ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း၊ ၄င္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရေသာ လိင္အရ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း အေၾကာင္းကုိ ေဆြးေႏြးမည္ျဖစ္သည္။

တစံုတခုအရ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ယခင္က ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးျခင္း ရွိ/မရွိ စာေရးသူ မသိပါ။ အမွန္အားျဖင့္ဆုိလ်င္ (တစံုတခုအရ) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းကုိ နည္းပါးေစရန္ ဥပေဒတစ္ခု (သို႕မဟုတ္ ေရးခ်မထားေသာ ျပဌာန္းခ်က္မ်ား) ရွိတုိင္း ရွိတုိင္းတြင္ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း အနည္းႏွင့္ အမ်ား ရွိစၿမဲျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု အခ်ိဳ႕ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ေဒသခံ လူနီ (လူနည္းစု) ကုိ ကာကြယ္ရန္အတြက္ အလုပ္အကုိင္၊ ပညာသင္ယူခြင့္တုိ႕ကုိ အမွန္တကယ္ အရည္အခ်င္း မျပည့္စံုပဲ ေပးေလ့ရွိရာ အမွန္တကယ္ အရည္အခ်င္း ျပည့္စံုေသာ လူျဖဴမ်ားႏွင့္ (အခ်ိဳ႕ အာရွတုိက္သားမ်ား) အႏွိမ္ခံရသလုိ ျဖစ္ေလ့ရွိေလသည္။

ျမန္မာ့ လူ႕အသိုက္အ၀န္းတြင္ လိင္အရ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းသည္ ေပၚေပၚထင္ထင္ မရွိေခ်။ သုိ႕ရာတြင္ သုိ၀ွက္ေသာ ပံုစံျဖင့္ တည္ရွိလ်က္ရွိသည္။ ဆုိလုိသည္မွာ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အမ်ိဳးသားကုိ စာတတန္ ေပတတန္ျဖင့္ ခြဲျခား အခြင့္အေရး ေပးျခင္းမ်ိဳး မရွိေသာ္ျငား သတ္မွတ္ စံႏႈန္းမ်ားအရ ခြဲျခား ဆက္ဆံျခင္း အထုိက္အေလ်ာက္ရွိေလသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ အခ်က္အျပဳတ္ မကၽမ္းက်င္လ်င္ လူကဲ့ရဲ႕ ခံရႏုိင္ေသာ္လည္း အဆုိပါ အရည္အခ်င္းကုိ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးအေနႏွင့္ မရွိမျဖစ္ ပုိင္ဆုိင္ရန္မလုိေပ။ (ေျပာင္းျပန္ ဥပမာမွာ ကားျပင္ျခင္း၊ မီးလံုးလဲျခင္း စသည္)

ထုိ႕အျပင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ အားႏြဲ႕သူမ်ားအျဖစ္ ျမန္မာ့လူ႕အသိုက္အ၀န္းက သတ္မွတ္လုိက္ျခင္းျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အမ်ိဳးသား ရင္ေဘာင္တန္း အလုပ္လုပ္ရာတြင္ အလုပ္မတြင္ေစပဲ ကုန္ထုတ္စြမ္းအားကုိ က်ဆင္းေစႏုိင္ေသးသည္။ ဆုိလုိသည္မွာ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ အေျခအတင္ ျငင္းခုန္စရာမ်ား (သုိ႕မဟုတ္ အလုပ္တာ၀န္ ခြဲေ၀စရာမ်ား)ျဖစ္ေပၚလာပါက အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ဖက္ၿပိဳင္ရန္ျဖစ္သည့္ အေျခအေနသုိ႕ မည္သည့္ ေယာက်္ားသားမွ မေရာက္လုိၾက။ သုိ႕ျဖစ္ရကား ပင္ပန္းဆင္းရဲေသာ အလုပ္ေနရာမ်ားကုိ အမ်ိဳးသားတုိ႕ လုပ္ရသည္မွာ မ်ားေပသည္။ ပုိဆုိးသည္မွာ အခ်ိဳ႕ ပင္ပန္းေသာ အလုပ္မ်ားကုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ား မလုပ္ႏုိင္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း အမ်ားစု အလုပ္မ်ားသည္ အမ်ိဳးသမီး/အမ်ိဳးသား မေရြး လုပ္ကုိင္ႏုိင္ၾကသည္။ သုိ႕ရာတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား လုပ္ေလ့မရွိေသာ အစဥ္အလာမဟုတ္သည့္ အလုပ္မ်ားကုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ား လုပ္ကုိင္ေလ့မရွိ (ဥပမာအားျဖင့္ ေလွခါးျဖင့္ အေပၚသုိ႕တက္ကာ စာအုပ္ကဲ့သို႕ေသာ ေပါ့ပါးသည့္ ပစၥည္းမ်ား ယူျခင္း)။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ အားႏြဲ႕သူမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း၏ ေနာက္အက်ိဳးဆက္တစ္ခုမွာ အမ်ားပုိင္ ပစၥည္းမ်ားကုိ ခြဲေ၀သံုးစြဲရာတြင္ (ဥပမာ ရထား၊ ကားထုိင္ခံုေနရာမ်ား)ေရးခ်မထားေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ရွိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေနရာေပးရျခင္းကုိ မွတ္ခ်က္မေပးလုိေသာ္လည္း သန္သန္မာမာ အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား ၂ေယာက္တြင္ အၿမဲတမ္း အမ်ိဳးသမီးက ေနရာရေနျခင္း ႏွင့္ အထက္ကေျပာခဲ့ေသာ က်ား/မမေရြးသည့္ အလုပ္တခ်ိဳ႕ကုိ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ျခင္းသည္ ယခု စာေရးသူ ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ ေျပာဆုိလုိသည့္ လိင္အရ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း တစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။

အဆုိးရြားဆံုး ျပႆနာမွာ ဆူးက်ဖက္ေပါက္ ဖက္ေပါက္ဆူးက် ဟူေသာ စကားပံုပင္ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ စကားပံုအရ လိင္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္လ်င္ ျမန္မာ့ လူ႕အသုိက္အ၀န္း၏ စံမ်ားအရ အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား အခြင့္အေရး တန္းတူ မရေၾကာင္း သိသာ ထင္ရွားသည္။ ဆုိလုိသည္မွာ မွားယြင္းမႈ တစ္ခု အတြက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ ပုိမုိ ေပးဆပ္ရ (ကဲ့ရဲ႕ အျပစ္တင္ခံရ)ေလ့ ရွိတတ္သည္။ ပုိဆုိးသည္မွာ အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ လက္ပြန္းတတီးေနျခင္း (အလုပ္သေဘာအရ၊ ခင္မင္မႈအရ)၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆုိ ဆက္ဆံျခင္းႏွင့္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ျခင္း စသည္မ်ားကုိပါ (အေၾကာင္းရင္း အျဖစ္ႏွင့္) လိင္ကိစၥႏွင့္ ေရာေထြးရႈျမင္ၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

စာေရးသူ ေတြ႕ျမင္ဖူးေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုတြင္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတစ္စုက ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ စီမံကိန္းတစ္ခုကုိ ေရးဆြဲရသည္။ လူစံုေအာင္ ေစာင့္ရသျဖင့္ ေန႕လည္မွ အလုပ္စေလ့ရွိသည္။ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်မည္စုိးသျဖင့္ ေက်ာင္းသူမ်ားက ညေန ၄ နာရီ ထုိးလ်င္ အိမ္ျပန္ေလသည္။ ေက်ာင္းသား ၁ ဦး၊ ၂ ဦးတည္း ေက်ာင္းရွိ လက္ေတြ႕ခန္းတြင္ အလုပ္ဆက္လုပ္ရသည္။ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ေျပာရလ်င္ လူ ၅ ေယာက္၊ တရက္ ၈ နာရီခန္႕ လုပ္ရမည့္အလုပ္ကုိ လူ ၂ေယာက္ႏွင့္ တပုိင္းက တရက္ ၆ နာရီမျပည့္တျပည့္သာ လုပ္ေတာ့သည္။ သည္လုိဆုိေတာ့ ဘယ္မွာလ်င္ အဆင့္အတန္းမီ ေကာင္းမြန္ေသာ စီမံကိန္း ထြက္လာပါမည္နည္း။ (ေနာက္ေတာ့ စာေမးပြဲ က်ကုန္ၾကေလသည္။)

ထပ္မံေထာက္ျပလုိေသာ ကိစၥရပ္တစ္ခုမွာ ေဆြမ်ိဳးမေတာ္ေသာ အမ်ိဳးသား/အမ်ိဳးသမီးမ်ား တမုိးေအာက္တြင္ မေန (လုိ) ၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းရင္းကုိ စစ္လုိက္ေသာ္ ဘာမဟုတ္သာ ဆူးက်ဖက္ေပါက္ကုိ ကာကြယ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ လူေနမႈ စားရိတ္နည္းပါးေသာ အရပ္ေဒသမ်ားတြင္ မသိသာေသာ္လည္း (စင္ကာပူ၊ ေဟာင္ေကာင္၊ တိုက်ိဳ၊ နယူးေယာက္ စေသာ) လူေနမႈ စားရိတ္ႀကီးျမင့္ေသာ ေဒသမ်ားတြင္ ေဆြမ်ိဳးမဟုတ္ေသာလူမ်ား အတူတူစုေနမွ အဆင္ေျပမည္ျဖစ္ရာ ျမန္မာ့လူ႕ အသိုက္အ၀န္းတြင္ အိမ္ငွား အလုိရွိသည္ (မိန္းကေလးသာ) ဆုိေသာ ေၾကာ္ျငာမ်ားမွာ ေတြ႕ျမင္ေနက် ျဖစ္ေသာ္လည္း ၄င္း၏ ေျပာင္းျပန္ အိမ္ငွား အလုိရွိသည္ (ေယာက်္ားေလးသာ) ဆုိေသာ ေၾကာ္ျငာမွာ အေနာက္အရပ္က ေနထြက္သည့္ႏွယ္ ေတြ႕ျမင္ဖုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ရွိေလသည္။

အက်ိဳးရလဒ္ကား လိင္အရ (ေျပာင္းျပန္) ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းပင္တည္း။ အမ်ိဳးသားမ်ားအဖုိ႕ ေနစရာပင္ ရွာမရသျဖင့္ တုိးေ၀ွ႕ ျပြတ္သိပ္ ေနေနရလင့္ကစား အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ေနစရာ တပံုတပင္ ရွိသည္ဟုပင္ ဆုိရမည္။ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုတြင္ စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးက စာေရးသူအား နင္တုိ႕က ဘယ္ေနရာနား ေခြေခြ ေခါက္ေခါက္ ထုိးထည့္လုိက္လုိ႕ ရတယ္ဟု ေျပာဖူးသည္။ ႀကိဳတင္ ဆံုးျဖတ္မႈ (စမနျကိငခန) မပါပဲ စဥ္းစားမည္ဆုိပါက အမ်ိဳးသားမ်ားသည္လဲ လူသားမ်ားပင္ျဖစ္သျဖင့္ သူေျပာသလုိ ေခြေခြ ေခါက္ေခါက္ ျဖစ္သလုိ ျပြတ္သိပ္ က်ပ္ညွပ္ေနေသာ (စာေရးသူအႀကိဳက္ဆံုး စကားစုျဖစ္သည့္ ၀က္မ်ားကဲ့သုိ႕ေနရသည့္)ေနရာတြင္ ေနလုိမည္မဟုတ္သည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ။

စာရႈသူ အေဆြ၊ သင္ယံုၾကည္ေသာ စံႏႈန္း၊ စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကုိ ေခတၱေမ့ထားလုိက္ပါ။ စာေရးသူ ေျပာမည့္ ျမင္ကြင္းကုိ တခ်က္ ပံုေဖာ္ၾကည့္ပါ။ လူတစ္စုရွိသည္။ အဆုိပါ လူစုတြင္ တ၀က္ေသာ လူတုိ႕သည္ အျခားေသာ တ၀က္ကုိ အမ်ားျပည္သူဆုိင္ရာ ေနရာမ်ား (ကား၊ ရထား စသည္) တုိ႕တြင္ ေနရာေကာင္းကုိ ေပးရေလ့ရွိသည္။ (ပင္ပန္းဆင္းရဲေသာ) အလုပ္အမ်ားစုကုိ တ၀က္ေသာ လူတုိ႕သည္ က်န္တ၀က္ကုိ မလုပ္ေစပဲ လုပ္ေပးရေလ့ရွိသည္။ (က်န္တ၀က္က ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္) တ၀က္ေသာ လူတုိ႕သည္ ၀က္တုိ႕၏ တင္းကုပ္ကဲ့သုိ႕ ျပြတ္သိပ္ က်ပ္ညွပ္ေနေသာ အိမ္ခန္းမ်ားတြင္ ေနရၿပီး က်န္တ၀က္သည္ မိမိ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ထားေသာ အိမ္ခန္းမ်ားတြင္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိစြာႏွင့္ ေနေနရသည္။ အဆုိပါ ျမင္ကြင္းသည္ တရားမ်တပါ၏ေလာ။

အကယ္၍သာ တရားမမ်တဟု အေဆြ ထင္ျမင္ခဲ့ပါလ်င္ မည္သည့္အရာသည္ တရားခံျဖစ္ပါသနည္း၊ တရားမ်တေအာင္ အေဆြ မည္သုိ႕ ေဆာင္ရြက္မည္နည္း။ စာေရးသူအေနႏွင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္၍ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ အေျဖ (Solution) ကုိ သိလုိလွပါသည္။