အစဥ္အလာ တစ္ခုကုိ ေတာ္လွန္ရာ၀ယ္ ၂။

အိပ္မက္ေပ်ာက္ၾကသူမ်ားကုိ ေရးမလုိ႕ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အစဥ္အလာ တစ္ခုကုိ ေတာ္လွန္ရာ၀ယ္ အပုိင္း ၂ ကုိ မေရးရေသးမွန္း သတိရသြားပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အိပ္မက္ေပ်ာက္တဲ့ လူငယ္ေတြအေၾကာင္း မေျပာခင္ သေဘာတရား (Theory) ပုိင္းဆုိင္ရာ အုတ္ျမစ္ခ်တဲ့အေနနဲ႕ အစဥ္အလာ တစ္ခုကုိ ေတာ္လွန္ရာ၀ယ္ အပုိင္း ၂ ကုိ အရင္ေရးလုိက္ရပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ စာတမ္းငယ္မ်ားမွာ စာေရးသူအေနနဲ႕ ရူးသြပ္မုိက္မဲ (ၿပီး ကုန္က်စရိတ္မ်ား) တဲ့ အစဥ္အလာတစ္ရပ္ကုိ ေတာ္လွန္ရာမွာ ေတာ္လွန္တဲ့လူေတြအေနနဲ႕ စာအုပ္ႀကီးသမား ျဖစ္မေနဖုိ႕၊ အသိဥာဏ္နဲ႕ အသိစိတ္ ရွိဖုိ႕ လုိအပ္တယ္လုိ႕ တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ယခု ဒီစာတမ္းငယ္မွာ ရူးသြပ္မုိက္မဲတဲ့ အစဥ္အလာတစ္ရပ္ကုိ ေတာ္လွန္ဖုိ႕ ဘယ္သူေတြမွာ တာ၀န္ရွိမလဲ၊ ဘယ္သူေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္ကုိင္ရမွာလဲနဲ႕ အဲဒီလူေတြမွာ အသိဥာဏ္နဲ႕ အသိစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ဘယ္လုိ လုပ္ကုိင္ရမလဲဆုိတာကုိ အႀကံျပဳတင္ျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးသူအေနနဲ႕ အဆုိျပဳတင္ျပခ်င္တာကေတာ့ အစဥ္အလာ တစ္ရပ္ကုိ ေတာ္လွန္ဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ အဲဒီအစဥ္အလာကုိ ဆက္ခံပုိင္ခြင့္ရွိသူ/ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ခြင့္ရွိသူေပၚမွာ လံုး၀ မူတည္ေနပါတယ္။ အဲဒီအစဥ္အလာကုိ လက္ဆင့္ကမ္း လုပ္ေဆာင္ခြင့္ရွိသူက ေခါင္းမာစြာနဲ႕ အစဥ္အလာကုိ ဆက္လက္ဆုပ္ကုိင္ထားမယ္ဆုိရင္ အဲဒီအစဥ္အလာကုိ ေတာ္လွန္လုိ႕ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာခဲ့တဲ့ ဥပမာေတြကုိ ျပန္ၾကည့္ရင္ ေမ်ာက္နဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကုိယ္တုိင္ အသိစိတ္၊ အသိဥာဏ္ျဖစ္ေပၚမွသာ အစဥ္အလာဆုိးေတြဟာ ရပ္တန္႕သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီအဆုိကေန ေကာက္ခ်က္ခ် တင္ျပခ်င္တာကေတာ့ အစဥ္အလာဆုိးတရပ္ကုိ ဆက္ခံသူမဟုတ္ၾကသူမ်ားအေနနဲ႕ ေတာ္လွန္ ေျပာင္းလဲခ်င္တယ္ဆုိရင္ အစဥ္အလာကုိ ဆက္ခံတဲ့သူထံမွာ အသိစိတ္၊ အသိဥာဏ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႕ အထူး အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီလုိမဟုတ္ပဲ ဖိအားေပး ေျပာင္းလဲေစျခင္းဟာ ေခြးၿမီးေတာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္တဲ့ အက်ိဳးရလဒ္သာ ရရွိေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေမ်ာက္ေတြကုိ ႀကိဳးခ်ည္ထားလုိ႕ ငွက္ေပ်ာသီးယူဖုိ႕ ႀကိဳးစားတဲ့ ေမ်ာက္ကုိ တုိက္ခုိက္ျခင္း မျပဳတာနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကုိ တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းနဲ႕ ျပင္းထန္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ (ဥပမာ ေက်ာင္းမွ ထုတ္ပယ္ျခင္း စသည္) သတ္မွတ္ထားလုိ႕ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းသားငယ္ေတြက တုတ္တျပက္၊ ဓားတျပက္နဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္ထားလုိ႕ ေက်ာင္းသားငယ္ေတြအေပၚမွာ ေခ်ာက္မတြန္းတာဟာ မွန္ကန္ေကာင္းမြန္တဲ့ ေျဖရွင္းနည္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေတြဟာ ယာယီေျဖရွင္းနည္းေတြျဖစ္ၿပီး အစဥ္အလာကုိ ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲလုိ႕ ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ (ႀကိဳးျပန္ေျဖေပးတာနဲ႕ ေမ်ာက္ေတြ ရန္ျဖစ္ကုန္မွာ ျဖစ္သလုိ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ သုိ႕မဟုတ္ ရန္လုိတဲ့ ေက်ာင္းသားငယ္ေတြ လစ္တာနဲ႕ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြလဲ ဗရုတ္ျပန္က်မွာ ျဖစ္ပါတယ္။)

အစဥ္အလာေဟာင္းကုိ ဖက္တြယ္ေနသူေတြ အသိစိ္တ္နဲ႕ အသိဥာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာဖုိ႕ အေျခအေန ၂ ရပ္လုိပါတယ္။ ပထမဆံုးကေတာ့ သူတုိ႕ဟာ စာအုပ္ႀကီးသမား ျဖစ္မေနဖုိ႕ လုိပါတယ္ (တင္ျပခဲ့ၿပီး)။ ေနာက္အေျခအေနတစ္ရပ္ကေတာ့ ပညာေပးမႈ (Education) ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ပညာေပးတယ္ဆုိတာ သမားရုိးက် သခ်ၤာ၊ အဂၤလိပ္စာ စသျဖင့္ ေက်ာင္းမွာ သင္ၾကားတာမဟုတ္သလုိ မွတ္ၿပီလားကြ ဆုိတဲ့ ဗန္းစကားအနက္နဲ႕ ၀ုိင္းသမလုိက္တာကုိ ေျပာတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အေျခအေနကုိ ၿခံဳငံုသိျမင္လာႏုိင္ေအာင္ ပုိမုိႀကီးမားတဲ့ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ ရုပ္ပံုကားခ်ပ္မ်ားကုိ ရႈျမင္လာႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္တာကုိ ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ဥပမာ ၂ ရပ္မွာ ေမ်ာက္ေတြဟာ ပထမအေျခအေနနဲ႕ မျပည့္စံုပါဘူး။ (စဥ္းစား ဆင္ျခင္ဥာဏ္မရွိတဲ့ တယူသန္ စာအုပ္ႀကီးသမားေတြနဲ႕ တူပါတယ္။) တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ပထမအေျခအေနနဲ႕ ျပည့္စံုေကာင္းျပည့္စံုႏုိင္ပါတယ္။ ဒုတိယအေျခအေန ရွိလာဖုိ႕အတြက္ကေတာ့ ပထမအေျခအေနနဲ႕ ျပည့္စံုဖုိ႕ လုိအပ္တဲ့အျပင္ ခ်ည္းကပ္ပံုနည္းလမ္း မွန္ကန္ထိေရာက္ဖုိ႕လဲ လုိအပ္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ အစဥ္အလာကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလုိသူေတြ သတိထား ႀကံဆၾကရမဲ့ သိမ္ေမြ႕တဲ့ကိစၥျဖစ္ၿပီး အမွားမခံပါဘူး။

ေက်ာင္းသားဥပမာကုိ ျပန္ၾကည့္ရေအာင္။ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက ေက်ာင္းသားႀကီးေတြကုိ အစည္းအေ၀းခန္းမထဲ အားလံုးလာၾကဆုိၿပီး (မလာ မေနရ၊ မလာလွ်င္ စာေမးပြဲခ်မည္ စသည္ျဖင့္) ထည့္ထားလုိက္ၿပီး ၃ နာရီတိတိ လူ ၃ ေယာက္ေျပာင္းၿပီး ေခ်ာက္ခ်ျခင္းဟာ မေကာင္းေၾကာင္း ဘာသာေရး၊ ယုတၱိေဗဒ၊ ဒႆနိက အျမင္မ်ားျဖင့္ ဆံုးမ ေဟာေျပာမည္ဆုိပါက ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားတြင္ အသိဥာဏ္၊ အသိစိတ္မ်ားျဖစ္ေပၚၿပီး အျမင္မွန္ရကာ ေခ်ာက္ခ်မႈမ်ား လံုး၀ ပေပ်ာက္သြားလိမ့္မည္ ... ဟု မထင္မွတ္ပါႏွင့္။ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ကာ ပုိဆုိးလာမည္မွာ မုခ်ပင္ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာတြင္ ေမးစရာ ရွိလာသည္မွာ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ျခင္းသည္လဲ နည္းလမ္းမွန္ မဟုတ္၊ ေဟာေျပာဆံုးမျခင္းသည္လဲ နည္းလမ္းမွန္ မဟုတ္ဟု ဆုိပါက ဘယ္ဟာ ဘယ္သင္းသည္ နည္းလမ္းမွန္ ျဖစ္ပါသနည္း။

ထုိေမးခြန္း၏ အေျဖသည္ ျပႆနာ၏ အတိမ္အနက္၊ အစဥ္အလာ၏ သမုိင္းေၾကာင္း၊ ေပၚေပါက္လာရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္၊ အႏွစ္သာရတုိ႕ ေပၚမူတည္၍ ကိစၥတရပ္ႏွင့္ တရပ္ ကြဲျပားျခားနားေလသည္။ အခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားတြင္ ျပႆနာကုိ ေလ့လာဆန္းစစ္ရ လြယ္ကူေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ နက္နဲခက္ခဲသည္။ တဖန္ အစဥ္အလာကုိ ထိန္းသိမ္းခြင့္ရွိသူမ်ား အနက္တြင္မွ အသိပညာေပးျခင္းကုိ လုိလားသူႏွင့္ မလုိလားသူ ႏွစ္စု ကြဲေနျပန္ေသာအခါ (အျပင္ေလာကတြင္ အဆန္းမဟုတ္) အသိ ပညာေပးသည့္ နည္းလမ္းသည္ ပုိမုိရႈပ္ေထြးသြားေလေတာ့သည္။

စာေရးသူ၏ ယခုအခ်ိန္ထိ တင္ျပခ်က္မ်ားကုိ အေျခခံ၍ အစဥ္အလာတစ္ရပ္ကုိ ေတာ္လွန္ရန္အတြက္ မူေဘာင္ (Framework) တစ္ရပ္ကုိ ခ်မွတ္ႏုိင္ပါသည္။ ရူးသြပ္မုိက္မဲေသာ အစဥ္အလာတစ္ရပ္ကုိ ေတာ္လွန္ရန္အတြက္ ၄င္းအစဥ္အလာကုိ ထိန္းသိမ္းခြင့္ ရွိသူကုိ ေဖာ္ထုတ္ပါ။ အစဥ္အလာကုိ ထိန္းသိမ္းခြင့္ ရွိသူသည္ မိမိ သုိ႕မဟုတ္ မိမိဘက္သား ျဖစ္ပါက အသိစိတ္ ကုိေမြးၿပီး ရပ္တန္႕ပစ္ပါ။ မိမိ သို႕မဟုတ္ မိမိဘက္သား မဟုတ္ပါက ထုိသူသည္ စာအုပ္ႀကီးသမား ဟုတ္မဟုတ္ (အသိပညာေပးမႈကုိ လုိလားသူ ဟုတ္မဟုတ္) ေလ့လာဆန္းစစ္ပါ။ ပညာေပးမႈကုိ လုိလားသူ မဟုတ္ပါက လုိလားလာေအာင္ တနည္းနည္းျဖင့္ ေသြးေဆာင္ စည္းရံုးပါ။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္အေနႏွင့္ ပညာေပးမႈကုိ လက္ခံၿပီဆုိပါက အသိဥာဏ္၊ အသိစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ႀကိဳးပမ္း ပညာေပးၿပီး အစဥ္အလာကုိ ေတာ္လွန္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူ၏ ကုိယ္ပုိင္အျမင္အရ ပညာေပးႏုိင္ရန္ စည္းရံုးျခင္းႏွင့္ ပညာေပးရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ထေျမာက္ေအာင္ ပညာေပးျခင္းတုိ႕သည္ အစဥ္အလာကုိ ေတာ္လွန္ျခင္း မူေဘာင္တြင္ အခက္ခဲဆံုး အဆင့္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိလွ်င္ အစဥ္အလာတစ္ရပ္ကုိ ေတာ္လွန္ရာ၌ အစဥ္အလာကုိ ဆက္ခံသူသည္ အခရာပင္ျဖစ္သည္။ ထုိသူသည္ စာအုပ္ႀကီးသမား မျဖစ္ရန္လုိအပ္ၿပီး အသိပညာေပးမႈကုိ လုိလားရမည္။ သို႕မွသာ အစဥ္အလာကုိ ေတာ္လွန္ရန္ လုိအပ္ေသာ အသိဥာဏ္ႏွင့္ အသိစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ အသိဥာဏ္၊ အသိစိတ္မ်ား ေပၚေပါက္လာရန္ အသိပညာေပးျခင္းကိစၥအား ခ်ည္းကပ္လုပ္ေဆာင္ပံုသည္ ေအာင္ျမင္မႈကုိ အဆံုးအျဖတ္ေပးႏုိင္သည္ဟု တင္ျပရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္။

ရူးသြပ္မုိက္မဲေသာ အစဥ္အလာမ်ားကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ေတာ္လွန္ႏုိင္ၾကပါေစ။