အိပ္မက္ေပ်ာက္ၾကသူမ်ား

စာေရးသူ တတိယတန္းမွာတုန္းက ျမန္မာစာဆရာမ (အမည္ေမ့ေနၿပီ) က စာေရးသူကုိေခၚၿပီး အားမရတဲ့အေၾကာင္း၊ အရင္လုိ (ပထမတန္းတုန္းက သူက စာေရးသူရဲ႕ အတန္းပုိင္ ဆရာမကုိး) စာႀကိဳးစားဖုိ႕ အေၾကာင္း၊ ရည္မွန္းခ်က္ ထားသင့္တဲ့အေၾကာင္း ေခၚဆံုးမပါတယ္။ သူစၿပီး ေျပာတဲ့ စကားတခြန္း စာေရးသူ အခုထက္ထိ မွတ္မိပါေသးတယ္။ "သား ႀကီးရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ ဆရာ၀န္ႀကီးလား၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးလား၊ စစ္ဗုိလ္ႀကီးလား။" တဲ့။

ဒီစာတမ္းငယ္ဟာ စာေရးသူကုိ ဆရာမက ဆံုးမတဲ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ (စကားမစပ္ သူ႕ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြ စာေရးသူအေပၚမွာ မ်ားလွပါတယ္။) အိပ္မက္မက္ခြင္ ့မရတာေတာင္ မဟုတ္တဲ့ အိပ္မက္ေပ်ာက္ၾကတဲ့ ယေန႕ေခတ္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အေၾကာင္းနဲ႕ ဒီကိစၥကုိ ဘယ္လုိတည့္မတ္မလဲလုိ႕ ေမးခြန္းထုတ္မဲ့ ေဆာင္းပါး စာတမ္းငယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေစာေစာက ဆရာမ ေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းေလးနဲ႕ စာတမ္းကုိ ဖြင့္တာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ မရည္ရြယ္ပဲနဲ႕ အိပ္မက္ကုိ ေဖ်ာက္ပစ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြကုိ ထင္ရွားေစခ်င္လုိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ စာရႈသူ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ေမးခြန္းဟာ အဖြင့္ေမးခြန္းလုိလုိနဲ႕ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၃ ခုထဲက ၁ ခုကုိ ေရြးခ်ယ္ခုိင္းတဲ့ အပိတ္ေမးခြန္းျဖစ္ေနပါတယ္။ (စာေရးသူက ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ သိပၸံပညာရွင္နဲ႕ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္လုိ႕ ေျဖခဲ့ပါတယ္။) ဆရာမကေတာ့ စာေရးသူကုိ ဒီကေလး ဒီ ၃ မ်ိဳးတည္းက တခုခုပဲ ျဖစ္ေျမာက္လာေစသတည္း၊ က်န္တာေတြ မျဖစ္ေစသတည္းဆုိၿပီး ရည္ရြယ္ေမးတာ မဟုတ္ေပမဲ့ အဲဒီလုိမ်ိဳးဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ယေန႕လူငယ္ေတြမွာ မိမိတုိ႕ အနာဂါတ္အတြက္ ဘယ္လုိ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းႏုိင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွိသလဲဆုိတာေတာင္ မသိျဖစ္ၾကရေအာင္ (အိပ္မက္ ေပ်ာက္ၾကရေအာင္) အေျခအေနေတြက တြန္းပုိ႕ေနၾကပါတယ္။ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စစ္ဗုိလ္တုိ႕ဟာ ပစားေပးခံၾကရတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာေတြ ျဖစ္လာရံုမက လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ တျခားေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာေတြရဲ႕ တည္ရွိမႈကုိေတာင္ မသိပဲ ျဖစ္လာေစတာဟာ ယခင္က က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ေခတ္စနစ္တစ္ခုရဲ႕ မလုိလားအပ္တဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈတစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္သလုိ ျမန္မာ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ စံလြဲမႈေတြေၾကာင့္လဲ ပါပါတယ္။

စာရႈသူတုိ႕ ႀကံဳရာ က်ပန္း အေျခခံပညာ (မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း) ေက်ာင္းသား/သူေတြကုိ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ရည္မွန္းခ်က္ကုိ ေမးၾကည့္လုိက္ပါ။ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စစ္ဗုိလ္ (စစ္သမီး သူနာျပဳ) တခုခု ေျဖဖုိ႕က ၉၀% ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒါေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ကုိယ္ဟန္ျပမယ္ (ေမာ္လ္ဒယ္လ္)၊ အဆုိရွင္၊ သရုပ္ေဆာင္ (မင္းသား/မင္းသမီး) သုိ႕မဟုတ္ စီးပြားေရး ပညာရွင္ လုိ႕ေျဖဖုိ႕က ၉% ေလာက္ထပ္ေသခ်ာပါတယ္။ စာေရးသူ ေမးပါမယ္။ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ စစ္ဗုိလ္၊ အႏုပညာရွင္ေတြ ခ်ည္းပဲနဲ႕ တုိင္းျပည္တစ္ခု တည္ေထာင္ (ထိန္းသိမ္း) ဖုိ႕ ျဖစ္ႏုိင္ပါမလား (အဲဒါေတြ မေကာင္းဘူးလုိ႕ မဆုိလုိ)။

ဒီလုိျဖစ္ရျခင္းဟာ မသိနားမလည္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္ေတြျဖစ္တဲ့ မေသခ်ာမႈရဲ႕ တြန္းအား၊ အစဥ္အလာကုိ လုိက္နာလုိမႈနဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ဖိအားမ်ားေၾကာင့္ လုိ႕ စာေရးသူက သံုးသပ္ပါတယ္။ လူသားမ်ားဟာ သဘာ၀အားျဖင့္ မေသခ်ာမႈကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ၾကၿပီး စြန္႕စားမႈကုိ မလုိလားၾကပါဘူး။ အဲဒါရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ အစဥ္အလာအတုိင္း (လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္အတုိင္း) လုပ္ေဆာင္ခ်င္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိ မလုပ္ေဆာင္သူကုိလဲ ပတ္၀န္းက်င္က စည္းျပင္ထြက္ေနတဲ့ လူ႕ခြစာ/လူ႕ကန္႕လန္႕ တစ္ေယာက္လုိ႕ သတ္မွတ္ၿပီး ဖိအားေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီစာတမ္းငယ္မွာ စာေရးသူအေနနဲ႕ တခုနဲ႕ တခု ဂ်ာေအး သူ႕အေမရုိက္သလုိ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ပထမ အေၾကာင္းရင္း ၃ ခုအနက္မွ ပထမ ၂ ခုကုိ ေဆြးေႏြးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက က်ယ္ျပန္႕တဲ့အတြက္ အိပ္မက္ေပ်ာက္ၾကသူမ်ား အပုိင္း ၂ မွာ ေဆြးေႏြးမွာျဖစ္ပါတယ္)

တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ၿပီးခါစ ပံုမွန္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ တကၠသိုလ္လမ္းညႊန္စာအုပ္ထဲက ဘာသာရပ္ေတြအေၾကာင္းကုိ တိတိက်က် မသိရွိပါဘူး။ ဥပမာအားျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာ သိပၸံ၊ ကြန္ပ်ဴတာ နည္းပညာ နဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာ အင္ဂ်င္နီယာ (ပထမတစ္ခုကုိ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မ်ားႏွင့္ ေဒသႏၱရ ေကာလိပ္မ်ားတြင္ သင္ၾကားၿပီး ဒုတိယတစ္ခုကုိ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ သင္ၾကားသည္၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကုိ အစုိးရ နည္းပညာေကာလိပ္မ်ားတြင္ သင္ယူရရွိႏုိင္သည္) တို႕ရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ကုိ မသိရွိပါဘူး။ စာေရးသူကုိယ္တုိင္ေတာင္ အဏၰ၀ါေဗဒ (Marine Biology) ကုိ ေရတပ္သားေတြ သင္ယူရတဲ့ ဇီ၀ေဗဒလုိ႕ ထင္မွတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မသိတာေတြကုိ သင္ယူၿပီး (ေက်ာင္း၊ လုပ္ငန္းခြင္နဲ႕ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ) အခက္အခဲေတြ ေတြ႕ႀကံဳေနမဲ့တူတူ သိထားၿပီး ျဖစ္တဲ့ လမ္းရုိးအတုိင္း လုပ္ေဆာင္ကာ အမွတ္အျမင့္ဆံုး ဘာသာတြဲမွ အမွတ္အနိမ့္ဆံုး ဘာသာတြဲအထိ စီကာစဥ္ကာ ေလွ်ာက္ထားၾကပါေတာ့တယ္။ (တြက္ကိန္းကေတာ့ ဒီဘာသာေတြကုိယူရင္ အဆိုးဆံုးအေျခအေနကုိ သိတယ္၊ ဒီထက္ပုိမဆုိးဘူး၊ တျခားဘာသာေတြဆုိရင္ ဒီ့ထက္ ပုိဆုိးေကာင္းဆုိးႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ တြက္ကိန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။) အဲဒီမွာ အမွတ္ျမင့္တဲ့ ဘာသာတြဲေတြကုိ ဦးစားေပး ေလွ်ာက္ေလ့ရွိတဲ့ အစဥ္အလာ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ (ေတာ္တဲ့လူ ေဆးတကၠသိုလ္သြား၊ အဲေလာက္ မေတာ္တဲ့လူ စက္မႈတကၠသိုလ္သြား ... စသည္ စသည္)

အစဥ္အလာတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာၿပီဆုိရင္ အဲဒီ အစဥ္အလာကုိ ေတာ္လွန္ဖုိ႕ (အထူးသျဖင့္ ၁၆၊ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕) အလြန္ခက္ခဲပါတယ္။ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ငါက ေခြးျဖစ္ေနမလားဆုိတဲ့ အခ်င္းခ်င္း ဖိအား (peer pressure) အျပင္ မိဘေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအ၀ုိင္း ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ဖိအားကုိပါ ခံစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ သတိထားဖုိ႕က အဲဒီ အသိုင္းအ၀ုိင္း ကုိယ္တုိင္ကပါ မေသခ်ာမႈရဲ႕ တြန္းအား၊ အစဥ္အလာရဲ႕ ဖိအားေတြကုိ ခံစားခဲ့/ေနရ တာျဖစ္ပါတယ္) ပုိၿပီး ဆုိးသြားေစတာက ျမန္မာ့လူ႕အသိုက္အ၀န္းမွာ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြရဲ႕ အလုိကုိ ဆန္႕က်င္ရျခင္းကလဲ အလြန္တရာမွ ခက္ခဲေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ အႏွစ္သာရမရွိတဲ့ ဒီအစဥ္အလာဟာ တည္တံ့ေနပါတယ္။

စာရႈသူ မိတ္ေဆြမ်ား စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႕အေနနဲ႕ ဘာမွန္းေသေသခ်ာခ်ာမသိတဲ့ (အနာဂါတ္မွာ သူ႕ရဲ႕ ရြယ္တူေတြထက္ ဘ၀အဆင့္အတန္း နိမ့္ေကာင္း နိမ့္ေနမဲ့) အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကုိ သူခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ မိသားစုရဲ႕ ဆႏၵနဲ႕ ဆန္႕က်င္ၿပီး (တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြရဲ႕ အဟားခံၿပီး) ေရြးခ်ယ္မလား၊ သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ တူတူပဲ လမ္းရုိးကုိ လုိက္လုိ႕ ၀င္ေငြ အထုိက္အေလ်ာက္ေကာင္းတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကုိ ေရြးခ်ယ္မွာလား။ အေျဖက ရွင္းလင္းလွပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ဆရာ၀န္ ပြဲစား၊ ဆရာ၀န္ စာေရးဆရာ၊ ဆရာ၀န္ မင္းသား၊ ဆရာ၀န္ အဆုိရွင္ စတာေတြ ေပၚေပါက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ ေဆးကုသျပဳစုမႈကုိ မခံစားရတဲ့ လူသားေတြအတြက္ေရာ၊ မလုိအပ္ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ ေငြကုန္ခံ သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ သူတုိ႕အတြက္ေရာ၊ တကယ္ေဆးကုခ်င္ရက္နဲ႕ သူတုိ႕ကုိ ေနရာေပးလုိ႕ တျခား အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာကုိ သင္ၾကားလုိက္ရတဲ့ (အမွတ္နိမ့္တဲ့) လူငယ္ေတြအတြက္ေရာ နစ္နာလွပါတယ္။ ဒီလုိနစ္နာမႈေတြ မျဖစ္ေပၚရေအာင္လုိ႕ အစဥ္အလာကို ေတာ္လွန္ျခင္းဆုိင္ရာ သီအုိရီမ်ားကုိ အသံုးခ်ျခင္းနဲ႕ ပတ္သက္လုိ႕ အိပ္မက္ေပ်ာက္ၾကသူမ်ား အပုိင္း ၂ မွာ တင္ျပမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားရင္ နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါတယ္။