ေဖာ္ေရြတတ္တာ၊ ေအးစက္စက္ႏုိင္တာ၊ ရုိင္းျပတာ၊ ယဥ္ေက်းတာဆုိတာေတြဟာ ကမၻာေပၚက လူသားအားလံုးနဲ႕ ဆုိင္တဲ့ လူ႕အရည္အေသြးေတြပါ။ ဘယ္လူမ်ိဳး၊ ဘယ္ေဒသ၊ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းက လူေတြကေတာ့ ရုိင္းတယ္၊ ယဥ္ေက်းတယ္၊ ပ်ဴငွာတယ္၊ ေဖာ္ေရြတယ္ စသျဖင့္ သတ္မွတ္ေျပာဆုိလုိ႕ မရေကာင္းပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာမဆုိ လူအမ်ိဳးေပါင္း စံုေနေအာင္ ေတြ႕ရမွာပါပဲ။ စာေရးသူေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဖာ္ေရြတတ္တဲ့ စင္ကာပူႏုိင္ငံသားေတြအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပပါမယ္။
နေမာ္နမဲ့ႏုိင္တတ္တဲ့ ေမာင္ေလာရွည္ဟာ ဘဏ္ကေန ပုိက္ဆံထုတ္ဖုိ႕ကုိ မၾကာခဏေမ့တတ္ၿပီး အိတ္ထဲ ပုိက္ဆံမပါတာကုိေတာင္ တခါတေလ သတိမထားမိတတ္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႕ပဲ အိတ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႕ ေက်ာင္းစားေသာက္ဆုိင္မွာ စားစရာမွာ စားပါေတာ့တယ္။ စားစရာေရာက္လာလုိ႕ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးမယ္လဲ ၾကည့္လုိက္ေရာ ပုိက္ဆံက တျပားမွ ပါမလာဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဆုိင္က စားေနက် ပါစတာ (အီတာလ်ံေခါက္ဆြဲ) ဆုိင္ျဖစ္ေနေတာ့ကာ ဆုိင္ရွင္တရုတ္ႀကီးက ကဲ ကဲ အလကားစားသြား၊ ေနာက္ႀကံဳမွေပးေတာ့လုိ႕ ေျပာပါေတာ့တယ္။ ေမာင္ေလာရွည္ကလဲ စားတာပဲ။ ေနာက္တေန႕က် သတိတရနဲ႕ သြားေပးေတာ့ ေက်းဇူး၊ ေက်းဇူးနဲ႕။ (အဲဒီ တရုတ္ႀကီးက အဂၤလိပ္လုိ အေတာ္ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္တယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီး တန္းစီေနတုန္း မွာတာေတြ ပြဲ ၂၀ ေလာက္ ဦးေဏွာက္ထဲ မွတ္ထားၿပီး မမွားေအာင္ ေပးတတ္တယ္။ တျခား စားေသာက္ဆုိင္ဖြင့္တဲ့လူေတြနဲ႕ သိပ္မတူဘူး။)
ေနာက္တခါကေတာ့ ေထာပတ္ထမင္းေရာင္းတဲ့ (ဟုတ္တယ္၊ ျမန္မာေထာပတ္ထမင္းနဲ႕ တူတယ္။) အေရွ႕အလယ္ပုိင္းဆုိင္မွာပါ။ ညဘက္ ေက်ာင္းမွာ ညနက္တဲ့အထိ စာလုပ္ရင္းစားဖုိ႕ စမူဆာ သြားသြား၀ယ္ေနေတာ့ ကုလားနဲ႕ (တရုတ္ႀကီးေလာက္ မဟုတ္ေပမဲ့) နည္းနည္း ရင္းႏွီးၿပီး မ်က္မွန္းတန္းမိေနတယ္။ ေသာၾကာေန႕ တစ္ေန႕ ညေနပုိင္း (အဲဒီေန႕က ပိုက္ဆံထုတ္ဖုိ႕ မေမ့ဘူး။) ကုလားကုိ ပုိက္ဆံထုတ္ေပးေတာ့ ေဒၚလာ ၅၀ တန္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ကုလားကလဲ ဆုိင္သိမ္းဖုိ႕ ပုိက္ဆံေတြအကုန္ ေသာ့ခတ္ၿပီးေနေတာ့ ျပန္အမ္းစရာမရွိလုိ႕ ေနာက္မွ ေပး ဆုိၿပီး စမူဆာေတြ ထည့္ေပးလုိက္တာပဲ။ ေနာက္ေန႕ေတြက်ေတာ့ ေက်ာင္းမေရာက္ျဖစ္တာနဲ႕၊ ေရာက္ျဖစ္ေတာ့လဲ အဲဒီဆုိင္မွာ မစားျဖစ္၊ စားျဖစ္ေတာ့လဲ ေမ့နဲ႕ ၂ ပါတ္ေလာက္ၾကာမွ ကုလား အေၾကြးျပန္ရရွာတယ္။
သူတုိ႕က စားေနက် ေဖာက္သည္မုိ႕လုိ႕၊ ျမင္ဖူးေနလုိ႕ ထားပါေတာ့။ ဒီေန႕ေတာ့ ညကလဲ နည္းနည္းနက္ေနေတာ့ နီးတဲ့ဆုိင္ေတြမွာ စားစရာမရွိေတာ့တာနဲ႕ နည္းနည္းေ၀းတဲ့ စားေနက် မဟုတ္တဲ့ ဆုိင္ေတြနားကုိ ေမာင္ေလာရွည္ ခ်ီတက္ပါတယ္။ စားစရာမွာၿပီးမွ သတိရလုိက္တာက ပိုက္ဆံ အေတာ္ခမ္းေနၿပီ၊ ေလာက္ပါ့မလား။ စားေနက်ဆုိင္လဲ မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္က်လဲ မသိဘူးေလ။ ပုိက္ဆံ ေျပးထုတ္ဖုိ႕ကလဲ အေတာ္ေ၀းတာဆုိေတာ့ အယ္ ဆုိၿပီး အသံထြက္လုိ႕ ရွိတဲ့ အေၾကြေတြကို ႏိႈက္ထုတ္ေနတာကုိျမင္ေတာ့ ေမာင္ေလာရွည္ကုိ တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ တရုတ္မက ကဲပါ ... ပုိက္ဆံ မပါလဲ စားသြား၊ ေနာက္မွေပးလဲ ရတယ္လုိ႕ ေျပာပါေတာ့တယ္ (ရွက္လုိက္တာေနာ္)။ ဒါေပမဲ့ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ စားစရာေတြက သိပ္ေစ်းမႀကီး၊ ေခ်ာင္ၾကားမွာ ကပ္ေနတဲ့ ၂ ေဒၚလာတန္တစ္ရြက္ထြက္လာေတာ့ (ဟုတ္တယ္၊ စင္ကာပူမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ၂ ေဒၚလာတန္ သံုးတယ္။) အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ (တကယ္လုိ႕မ်ား ပုိက္ဆံ တကယ္ပါမလာလုိ႕ကေတာ့ မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႕ တီးၿပီး ေနာက္ေန႕မွ သြားေပးရမွာ။)
ေၾသာ္ ... စင္ကာပူမွာလဲ ေငြ၊ ေငြ၊ ေငြပဲ ၾကည့္မေနပဲ ေဖာ္ေရြတတ္သူေတြ ရွိပါလားေနာ္။
1 comment:
အၿမဲတမ္း ပိုက္ဆံ မပါေနတာ ဒီက ဗမာမကေတာ့ မသကၤာေတာင္ ျဖစ္လာၿပီ
Post a Comment